zondag 29 juni 2014

Jullie liepen verkeerd



Zouden de HH nog wel doorgaan met wandelen, nu ze de Maastricht-route hebben gedaan? Menigeen oreert, dat men er verstandig aan doet te stoppen op je hoogtepunt. Waarschijnlijk met als reden, dat alles daarna alleen nog maar minder kan worden. Als de HH ook zo zouden redeneren, zou vorige week de beklimming van de St. Pietersberg het einde van die wandeling en tevens van de reeks wandelingen sinds lang geleden betekenen. Ja, zo zijn we niet getrouwd natuurlijk. Bovendien zouden de HH dan nu nog steeds op de eerder genoemde berg vertoeven. Nee, verder exploreren is het devies en zodoende ging HF op zoek naar HH en diens woonhuis. Dat had wel wat voeten in de aarde, aangezien de tuin bij HH op de schop was gegaan en veel levende organismen waren vervangen door versteenden. Dat heeft wel als voordeel. Na uitwisseling van groeten, bladen en een enkele muziekdrager verlieten de HH gezamenlijk het pand en togen naar Geldermalsen. Alweer? Ja, maar nu naar een geheel andere hoek van deze omgeving.


De bemanning van de Groene Wissels hebben de route als volgt beschreven:  http://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-geldermalsen/12123/ . Tijdens een kort regenbuitje reden we Geldermalsen binnen. In alle rust en droogte konden we bij het station parkeren en daarna onze geliefde bezigheid vooraf laten gaan door schoenrituelen. HF met een afristbroek en HH met een niet-afritsbroek. De reden is bij de HH bekent, maar niet alles hoeft aan de grote klok. Was het angst voor de wandeling op zich of iets anders waarom de HH de fietsenstalling een tijdje aan een onderzoek onderwierpen? Neen, een verrassingsbui was de reden. Net als voor een opa met een kindje in het stuurzitje. Het werd droog en zodoende op naar Tricht. Daar werd HH bijna getorpedeerd door een enorme rode kogel. Ook vermeldenswaard is, dat men graag weer eens een windhoos wil, zodat het monument opgeknapt kan worden. Of iets dergelijks. Dit kan uit de etalage worden opgemaakt. Vlak voordat u niet kunt kijken naar een grote hoeve genaamd Reygersplaat of iets dergelijks (de gracht is er nog wel), ziet u een minikerkhofje bij de boerderij van wijlen Jan en Gerritje. Langs de wetering is weer een heel ander aspect van het geheel. In ons geval leverde dat naast natte schoenen ook de aanleiding op voor HH tot het schapen van een blaar. Dit terwijl er ook nog eens schapen te bezichtigen waren, waarvan twee een donkere vacht hadden. Na de weg oversteek zagen we in de brievenbus een blauwe envelop.

 Het briefje op het raam naast de deur had dus niet geholpen.

 Wij weer verder langs de wetering. HH wat voedsel en water nemend en HF constaterend dat zijn dufheid meename van een tweede flesje water had verhinderd. Op dit stuk werden de HH overigens regelmatig lastig gevallen door een eenheid van de luchtmobiele brigade, waarvan de leden op jacht waren naar ons bloed. Wellicht had dit alles kunnen worden voorkomen, indien we vorige week naar de Luchtmachtdagen waren gegaan in plaats van naar Maastricht. Maar goed, gedane etc. De buurtbewoners wisten van onze komst, want er waren wat partytenten neergezet. Neen, de HH lieten zich niet verleiden en liepen door. Enigszins ontdaan door de ontvangst liepen we daarna spontaan iets te vroeg naar rechts. Dat leverde naast eigen inbreng en wandeling door opengesteld gebied op en blik op de plek waar Sylvia het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld. Het corrigerend vermogen van de HH is overigens enorm, zodat de weg naar het juiste pad blindelings werd gevonden. Langs de buitensportinstelling voorzien van vele lekker luidruchtige jongelingen gingen we op zoek naar het einde van de parkeerplaats. Nadat we besloten hadden die te hebben gevonden, gingen we over het prikkeldraad. Daarvan had HF reeds ontdekt dat dat schrikdraad was. Inmiddels hadden de HH trek gekregen, maar bankjes ho maar. Daar is een bankje, maar helaas op afgesloten terrein met verboden toegang. Op het fijngrindpad kregen we uitzicht op een bankje.

Helaas bezet. Juist op het moment dat we de bezetters passeerden kregen we van hen te horen dat we fout hadden gelopen.
Want ze hadden ons in het veld zien lopen. Al ras bleek dat ook zij op dezelfde plek in de war waren en van de route afgeweken waren. Na nog wat gewauwel over aardbeien en volgende week koffie hunnerzijds vonden we het onzerzijds mooi geweest en liepen naar het kerkje. Wel nog steeds met behoefte aan een bankje. Het vestingstadje Buren zou uitkomst bieden.
 Bij het uitgaande bruggetje was een mooi exemplaar. Lekker effe zitten met bammetjes en drinken. Lang weer ons geen rust gegund, want een fikse regenbui werd ons aangeboden. Schuilen onder de brug onder het neuriën van het gelijknamige nummer van de Red Hot Chili Peppers bracht uitkomst. Het lege blikje onder de afvoerpijp vertier. Lunch ten einde zijnde, togen de HH naar het nieuwbouwgedeelte van Buren. Efficiënt, maar niet meer dan dat. Het wijndomein zelf hebben we niet gezien, maar een landhuis wat de allure van een chateau wilde oproepen wel. Bij de paarden in de buurt, hielden veel dieren van het klimmen en het zich bevinden op een hoog overzichtspunt. Rechtsaf en langs de Linge. Dat was me ook wat. Staat in het ene weiland een moederschaap haar jong te zogen, terwijl een paar weilanden verderop een lammetje leuk hoog staat te blaten. De eerder genoemde moeder beantwoort dat en zo ging dat nog een tijdje over en weer. Wat kan wandelen toch leuk zijn. Wat doen de bandenservicemeneren bij de chr. zorgboerderij? We weten het niet. Wel werd duidelijk dat we Geldermalsen weer binnentraden. Over, onderaan en soms niet over de Lingedijk, alle mogelijkheden hebben we zo'n beetje gehad.

 

Ze hebben er alles aan gedaan om ons welkom te heten: een nieuw betegeld voetpad, aanpassen van wegen etc. Hulde. In het centrum zelfs kunst en een jachthaven. Maar zoals vaker moesten de HH doorgaan. Over het paadje na de AH en weer langs de Linge (voorzien van jeugd). Het onvermijdelijke gebeurde en de HH staken de sporen weer over en waren bij de HF-auto terug. Daar doneerde HH de helft van zijn waterflesje aan HF. Ziet u hoe goed men bevriend is? O ja, als u kersen wilt kopen kan dat rond deze tijd op heel veel plekken langs de route. Kersloos reden we naar Oud-Alblas, waar een jonge dame ons Wieckse Witte (al dan niet voorzien van alcohol) en Afligem Dubbel voorschotelde. Door een crommunicatie in de keuken waren de bitterballen verlaat, maar wel met meer dan normaal. De eerste slokjes bier waren jummie en in de open lucht. Kort daarna een verhuizing naar overkapt vanwege regen, maar onze pret kon niet meer stuk.

zondag 22 juni 2014

De mooiste?

Soms komen zaken zomaar uit de lucht vallen. Het valt de HH dan op dat sommigen hierover uitgebreid een verhaal willen doen. Maar de HH gaan u niet lastig vallen met voetbalzaken uit het verre Zuid-Amerika. Nagenoeg iedereen zal de prestaties van "onze jongens" gevolgd hebben. Mocht dit niet het geval zin dan vermoeden wij dat het spelletje met een bal en 22 jongere HH u niet bijzonder interesseert. Mocht dat het geval zijn dan is het wellicht goed om te weten dat onze nationale luchtmacht soms pogingen onderneemt om onze nationale spoorwegen te ondermijnen in hun bedrijfsvoering door zovelen onder u te verzoeken via Tilburg naar Gilze te rijen dat er bijna sprake is van bezwijken onder zoveel aandacht. (*)
U fronst de wenkbrauwen? Wij gaan over tot explicatie.
De HH hadden via een alternatieve bron een aanschaf gedaan om middels de NS een vervoer te ondergaan van Rotterdam naar Maastricht. Kijk! Het zit zo! Als je toch al niet vaak in een trein zit is het beter om die enkele keer dit zo lang mogelijk te doen. Dus leek ons deze rit een
van de meest geschikte om zich in dit doel te schikken.
Aldus maar ook om ca 8.30 uur troffen de HH zich op Blaak en betraden zonder aarzeling de eerste trein. Prima, plek zat maar helaas slechts tot Dordrecht. Aldaar een overstap en toen in een wel hele drukke trein, zodat de HH gedoemd waren tot staan. Dit duurde tot een gehucht bij Tilburg alwaar (zie *) deze meute eindelijk de trein verliet en de HH van een verdiende zitplaats konden genieten. Dit duurde tot Eindhoven alwaar de finale etappe middels nog een trein (pas op, er kan nog een...) werd
afgelegd.
Aangekomen werd gewandeld naar een locatie alwaar koffie werd genuttigd (met koekje) en toen kon het echt beginnen. Over de brug linksaf en wandaar de groene wissel nr. 44 volgen.
Dit betekent een blikje over Maastricht maar het centrum wordt gemeden. Dan gaat u via de stadsmuur, Helpoort en de kleine dierentuin eindelijk klimmen via de politie naar het begin dan wel eind van het Pieterpad. Onderwijl ziet u wat de ENCI aan landschappelijk schoon heeft betekend voor deze provincie. Al wandelend gaat u door bossen, langs een zwerfkei, licht dalend en sterk stijgend tot u eindelijk el grotto kunt betreden. Mag niet, is alleen voor HH.
Vandaar gaat het dan toch weer verder zuidwaarts waar u of via de reguliere route of middels een eigen initiatief een blik op de maas en de monumentale boerderij kunt werpen. Dan wordt u pas echt het bos in gestuurd.
Na verder wandelen (een gat is niet zomaar een gat) en langs de bosrand en RA een landweg aflopend met onderweg een nagenoeg onzichtbare waterplek. Bij het zoveelste kanaal van die Albert RA over beton gaat het naar Kanne. Helaas was de kok door zijn rug gegaan zodat wij verderop in het dorp moesten verpozen. Hier was wel bier maar geen eten. Vandaar dan de gehaktbal.

Puur vanwege het plezier gingen de HH weer terug om te kijken of de kok reeds was hersteld, bleek niet. U kunt natuurlijk ook vanaf het terras de route volgen.
Na wat korte doorsteekjes en mooie huizen gaat u bij de zoveelste grenspaal omhoog naar de Cannerberg. U loopt dus niet door naar het kasteel zoals HF hoe dan ook wilde doorzetten.
Middels een pad scherp uitgesneden in de rotsen moet u geduld opbrengen en wachten op het bordje Millennium bos alvorens u verder gaat met de afdaling. Eenmaal beneden kunt u plassen en niet naar de asfaltweg te gaan. Nee, scherp LA, soms is de weg erg hol. Helemaal uitlopend langs een vreemd gebouw, een poepplek, komt u in het zicht van Maastricht. Buitenwijken, een eetcafe, een leuke oversteek bij de Jekermolen gaat u alras verder deze mooie stad in. Langzaam gaat u dan toch weer op in stadse genoegens. Wist u dat de Jeker hier ook stroomt? Dat komt dan goed uit.
Enfin, door Maastricht naar het O.L.V.-plein alwaar de HH ieder op hun manier herinneringen aan bewaren.
Bieren (6x) en bittergarnituur werden genuttigd alvorens weer terug getreind ging worden. Wellicht handig om te weten, maar wij gingen nu niet van Rotterdam naar Maastricht maar andersom.
De luchtmacht zat ons niet dwars zodat HF bij Dordrecht kon uitstappen en HH helemaal alleen naar centraal moest doorrijden.
Dat het allemaal goed is gegaan bewijst hetgeen u nu kunt lezen.
Tot de volgende keer...

En inderdaad, de HH vinden dit van de tot nu gelopen groene wissels de mooiste!

zondag 15 juni 2014

Lopen of wandelen


Soms lopen dingen anders dan je in gedachten had. Dan kan gelden voor vakanties en het leven in het algemeen, om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Zo zouden de HH gaan wandelen, wat op zich niets bijzonders is. HH had een route uitgekozen en HF zou ophaaldienst doen teneinde in de buurt van Lisse de omgeving te gaan verkennen.
De bollen zijn inmiddels van hun lastige bloemen ontdaan, zodat dat geen belemmering hoefde te zijn. Maar u raad het waarschijnlijk al; het liep anders. En dat omdat de automobiel dat ingezet zou gaan worden, af en toe niet lopend te krijgen is. Goede raad is vaak duur, maar de HH hebben wat dat betreft regelmatig kredieten opgebouwd, zodat soms voor een hebbekrats of nog minder de benodigde oplossing voorhanden is. HH deed duiten in een zakje en toen kwam een wandeling van Ommoord naar Delft als winnaar daaruit te voorschijn. Maar die hebben jullie in januari toch al gedaan? Ja, maar dat was tijdens wat minder plezierige weersomstandigheden.

 Daarom ontmoetten de kloeke ridders elkaar op het koninklijke  NS-station. Eerst deed HF een dappere maar bij voorbaat gedoemd te mislukken poging on HH niet te herkennen. Op aandringen van deze laatste kwam het er toch van, zodat HH onder toeziend oog van HF de OV-chipkaart een opwaarderend zetje kon geven. Alvast voor de terugreis, snapt u? Genietend van zon en andere mooie dingen liepen we Ommoord uit langs kunst en levende wezens. De ezels die we deze dag tegenkwamen, wisten niet van "Het is blauw en het..........". Vandaar ook geen gebalk. Wel vrolijk gekir van bootjesbevaarders en de buurt van het Spoorwegtunnelkunstwerk. Ook verderop bij de klimtoren was het een vaardrukte van jewelste. En ook inlineskatsters en -skaters. Sommigen  hadden zelfs al gefietst. Het applaus vanaf het viaduct bij Bergschenhoek bleek toch niet voor de HH te zijn, maar voor iemand die dacht dat de Roparun nog niet afgelopen was. Toch raar dat we trouwens weer niet op de goeie dag bij de 6 junistraat en de 5 meistraat langs kwamen. Komt waarschijnlijk door de ietwat haastig genomen keuze van deze route. Maar het ritueel van geld opnemen bij de plaatselijke ABN/AMRO hielden we in ere, ook al hadden veel auto's moeite met het passeren van de geparkeerde vrachtwagen. We willen u nog even deelgenoot maken van de kennis omtrent de uil.
 Deze zat vandaag weer niet in de Olmen. Konden we lekker doorlopen naar de meneer die met milieuvriendelijke menie bezig was en de oplegger waar men zomaar bevolkingsonderzoek zou kunnen doen of laten doen. Op de Huijgenslaan in Berkel en Rodenrijs wist een mevrouw, die haar tuinplanten water gaf, ons te vertellen dat het een goede dag was. Klakkeloos namen we dat aan en bevestigden dat op onze beurt. In het winkelcentrum stond een gifgroene Eend en bij de ING dekte men de flappentapper toe en waren de airco's buiten neer gezet. Dit weerhield ons er niet van om zonder dralen de Gemeentewerf op te gaan. En waar we de vorige nog een uitstapje deden bij de schaatsuitbeelder, kozen we nu direct naar de Groenekade te gaan. Maar voordat we daartoe overgingen, namen we onder het viaduct maar even een paar slokjes water per persoon. Nog even doorlopen en we zijn bij het alleenstaande huis, wat ook nog eens te koop is. De trimmevrouw koos voor schaduw en wij keken even naar een gevecht tussen twee eendedames. Ja, en toen werd het tijd om etenswaren te gaan nuttigen en ook opeten. HH de bruine boterhammen en HF witte bollen.
De HH waren niet op de hoogte van het feit dat in deze omgeving, naar belgies broodautomaatvoorbeeld, komkommers, paprika's en snijbonen automatisch te koop werden aangeboden. Deze week voor het laatst, maar toch. Was lekker geweest bij de lunch zo'n gekoelde komkommer, maar helaas te laat aangeboden. Pijnacker: way to go!!!! Op de Rijskade mochten we kennis maken met het fenomeen mensdoorpaardfopperij. Paarden hadden zebrapakken aangetrokken om ons in de war te brengen. Nou, ternauwernood konden we de schaamte voorkomen. De oma stond te bellen met de fiets in de andere hand; de opa groette en de kleinzoon voorzien van een brede glimlach deed dat ook, maar een tikje enthousiaster. Nadat we een tijdje in oog in het zeil hielden en het jonge eendje door de ganzen werd vrijgelaten, zodat het haar moeder tegemoet kon snellen, liepen we richting P4 en de bijpassende volkstuintjes. Daar was iemand bezig met les drie van Hoe bouw ik een piramide. Aangezien we wel zin hadden om niet een heel stuk asfalt te gaan bewandelen, doken we het krekengebied van de Bieslandse Polder in. HF wist HH iets te vertellen over rokken en hokken.
Nog even een stukje door de Delftse Hout, waar we even schaapjes telden en toch niet in slaap vielen. Mensen deden aan teambuilding, maar erger was, dat een grote groep oudere mensen op het punt stonden te worden ontvoerd door een man in een uiterst saai grijs pak. De HH zeiden er wat van. Over het pad met allerlei gedichten en wetenswaardigheden over vogels en zo de binnenstad van Delft in om uiteindelijk op de Beestenmarkt neer te vleien.Daar bespraken we van alles. We zwichtten voor de charmes van de bediensters en lieten, naast vlaamse frieten, Jupiler, Leffe Blond en Hoegaarden Witbier aanrukken. Het klokkenluiden bleek niet ter ere van HH te zijn, maar een voor een stelletje wat net getrouwd was. Dankzij de NS werden de HH, HF interzittie en HH interstaattie, naar Rotterdam terug gebracht. Volgende week zou het zomaar kunnen gebeuren, dat de HH Sint Servaas en zijn stad gaan opzoeken. We houden u op de hoogte.


zaterdag 7 juni 2014

Van die HH-dingen ja


Er zijn van die dagen dat niets hoeft. U kent het wel, je wordt wakker, je staat ooit eens op, neemt een bakje koffie en de krant mee en installeert jezelf in een heerlijke stoel in je heerlijke tuin en geniet. Wat kan het leven toch mooi zijn. Oh ja, je hebt een legitieme vrije dag, je realiseert je de hectiek op kantoor en je denkt er het jouwe van. Op dat soort dagen besef je ineens dat werken wellicht niet het doel is waarom de mensch hier op aarde terecht is gekomen en niet op Saturnus bv.

Behoort u tot de bovenstaande soort dan is verder lezen wellicht niet zo'n goed idee. Want de HH in kwestie zijn van het soort waarbij gedrevenheid in alle aderen en uithoeken van hun lichaam is terug te vinden. Niets wordt hierbij aan het toeval overgelaten, ook het toeval an sich niet.
Nee, de HH staan op met een druk op de geest en weten dan direct: ach, het wordt weer zo'n dag. Alles moet, niets mag en er is zeker geen lanterfant in de buurt.

Hoewel er enige onenigheid was in de te volgen route, dat mag volgens de regels, waarbij er eenmaal mag worden veranderd van route-planning. Dus volledig voldoend aan het reglement werd besloten om Breda en omstreken met rust te laten en op pad te gaan naar het meest begeerde HH-land. Hierbij was een ding vooraf duidelijk. Wie A zegt loopt de hele wandeling uit.


HF bleek in het bezit te zijn van een geheimzinnige getallen reeks die hierna volgt:

61,64,85,86,87,1,5,6,7,27,29,91,90,89,83,84,12,10,76,62,61

Sommigen beweren dat het gegevens zìjn die naar een verborgen schat voeren is dit nimmer bewezen. Dat er evenwel geheimzinnigheid schuilgaat achter deze getallen blijkt wel uit het feit dat HF de gegevens niet zichtbaar maar slechts alleen hoorbaar aan HH kenbaar maakte.

De auto werd in eerste instantie beschaduwd maar mede op aanraden van HF werd besloten om deze naast een grote stapel reserve banden te parkeren. Altijd handig voor de terugweg. Dit betekende eveneens dat het interieur bij terugkomst niet al te zeer de koude zou bevatten, hetgeen niet best voor de dan verwarmde spieren zou zijn.
Om dit argument kracht bij te zetten is het ter discussie op dit medium terecht gekomen. Wij zijn benieuwd of u de visie van de HH kunt delen.
Tja, daarna was het schoenenwissel maar mede op aandringen van HH werd overgegaan op uitbreiding van het ritueel en werden ook circa halverwege de broekspijpen enige ontritsingen verricht waarbij aardige vondsten tevoorschijn kwamen. Ook hiervoor geldt: gaat dat zien!

Ach, over de route kunnen wij uitgebreid verslag doen en aldus zal geschieden.
Ten eerste de omgeving. Die was van nature al mooi maar de aanwezigheid van de HH maakte het plaatje helemaal af. Omdat u zeker kunt denken "ja ja", voor de positief ingestelden, of "het zal wel"voor de halfleegglazen onder u hebben wij ook dit statement van bewijzen voorzien.

Om de moed erin te houden werd begonnen met de wandeling waarbij aan het begin werkelijk overal een bank ter neerzitting werd aangeboden.
Wij althans sloegen dit over en hadden een rap tempo meegenomen waarbij natuurlijk HF weer sneller en meer zou gaan lopen dan HH. Maar dat is hun beider lot.

Wij genoten van de omgeving en het landschap, hoewel niet noodzakelijk in die volgorde. Het kon zelfs zijn dat een mooi stukje verzorgingstechniek de HH in vervoering bracht. Wat een automaten-distributie niet allemaal vermag....

Daarnaast kwam een waarschuwingsbord de HH meer dan gelegen want aan buik - broekloop bewaren beiden levendige herinneringen.

We hebben van de onderweg route wat herinneringen bewaard die we graag met u willen delen, vandaar dit stuk proza in feite.

Een aardige stop is bij Wolfsheuvel.


U vindt hier een schaduwbank maar geen prullenbak. Die zijn trouwens onderweg niet ruim voorhanden dus zelf meenemen is het devies. Er zijn kleine modellen verkrijgbaar via het internet.
Bijna weer terug bij de auto waren de HH getuige van een spectaculaire aanhouding van het boevengilde. De spionage foto willen wij u niet onthouden, wel spreken wij af dat u na het bekijken ervan direct dit deel van de route verwijderd.




Aan het eind van de wandeling kregen beide HH een brok in de keel. Want hoelang is een chinees en was het geleden dat een in Holland cafe was bezocht en getrakteerd op de altijd fijne aanwezigheid van de HH. HF keek HH aan met een blik waarbij HH niets anders kon dan toegeven en een extra € 25,- euro biljet in de tank van de zweed deponeerde en met veel plezier dan toch naar deze gelegenheid werd afgereisd. Eenmaal daar aangekomen, waarbij HH onderweg het onderstel van de Zweed nog even testte op aanwezigheid konden wij plaatsnemen op een zonovergoten terras. HF eerst vol in de zon om te zorgen voor een dieprood gelaat. Toen dat moment eenmaal was aangebroken kon ook hij met het gezicht uit de zon. Tip: neemt niet teveel geld mee in deze horeca gelegenheid, het zal u alleen maar hinderen.

zondag 1 juni 2014

Gejaagd door een pad en meer

Wat vooraf ging.
Na een zoektochtje naar de where-abouts van Sinterklaas en wat andere perikelen troffen de HH elkaar in een avonduur in de buurt van 16 hoven. Aangezien de asbakbrand de mond was gesnoerd door twee kordate mannen en hun even kordate kleine emmertjes water, kon de aftocht worden geblazen. Het overhandigde geschenk zou HF later onthullen. Een luttel aantal uren later, laten we voor het gemak zeggen 34, trof HF HH wederom aan. De plek was ten huize van de laatstgenoemde. De aanleiding was een afspraak en het doel een gezamelijke  wandeling. HF had, middels nieuwe cartridges en een printer, een, op een paar kleine vlekjes na, prachtige route afgedrukt. Welke? Groene Wissel numero 49. Het beloofde een mooie dag te worden, dus de HH hadden beiden afritsbroeken aangedaan. Al keuvelend reden de HH en bracht de Citroën hen naar het station van Bunnik. Het zal u verbazen dat er een schoending gebeurde en nu het uitpakken der fotoapparatuur kon het geheel van start gaan. Zodoende.
 Al snel werd duidelijk dat de huizen zo aan het begin van de wandeling het nodige aan achterstallig onderhoud bezaten. Zelfs levensgevaarlijke kuilen naar de voordeur laat men hoofdzakelijk voor wat het is. De poes begroette HH met veel honneurs, maar een nies der heer werd niet in dank afgenomen. We waren nog maar net iets verder en reeds werd ons ook nog eens een achterwerk toegedraaid. De eigenaresse daarvan schroomde niet om daarna ons nog enigszins zeeziek te maken met het eerder genoemde voorwerp. Maar ja, eenmaal op de Dorpsstraat aangekomen, zag alles er anders uit. We lieten de markt (en de kerk) links liggen, schrokken niet van het getoonde wapen van Bunnik en voor we het goed en wel in de gaten hadden liepen we op het jaagpad van de Kromme Rijn. In het groen groen groen groen grassegrasseland daar zaten drie haasjes (of konijntjes zoals sommigen zeggen) heel parmant. Maar van enig muzikaal talent deed men geen blijk. Jammer, maar ach. Voor de HH volgden bij viaducten een aantal bukkingen, zodat het ontstaan van de naam Bunnik ons inziens een verbastering daarvan moet zijn. Hans zette zijn fiets aan de kant, zodat de HH vrije doortocht hadden. Zelfs het ego van HF kon er nu gemakkelijk langs. Lekker wandelend langs de Kromme Rijn naar en langs Odijk. Dat was vooralsnog de bedoeling. Eigen inbreng in het geheel en dus aanpassing van de route moest na zoveel tijd ook maar weer eens gebeuren. Dat leverde, naast een stukje over de Rijnseweg en de Langbroekerdijk, de volgende uitspraken van plaatselijk aanwezige personen op:
Persoon 1: Dat weet ik niet;
Persoon 2: Dat kan wel, maar dan ga je over privéterrein en dat is niet de bedoeling.
We zullen u niet vermoeien met de onze vraag waarop de antwoorden werden gegeven. Uiteindelijk namen we een eigen heft in eigen handen en kozen ons eigen pad naar Kasteel Beverweert. Moest prachtig zijn volgens de routebeschrijving. En de HH houden best van prachtig. Maar men dient rekening te houden met subjectiviteit van zo'n woord. Over het Klompenpad naar Broekbergen; wie wil dat niet? Nou de HH zeker wel en daar zag HH een Citroën, waarvan hij een vermoeden had, dat deze in een ver verleden hem en zijn gezin als vervoermiddel diende. Om enigszins van de opgedane emoties bij te kunnen komen, streken de HH daarna neer op een bankje en nuttigden gezonde boterhammen en verkwikkend water. Klaargestoomd traden we de grenzen van Driebergen binnen. Het hondje trok aan de lijn en blijkbaar werd het dier door ons aangetrokken. Beide dingen vielen samen. Ja, de HH maken best nog wel eens wat mee. In Driebergen  zagen we behoorlijk wat bekende plekken, maar het terras vanaf waar je zicht kunt hebben op meneer pastoor en andere personen in jurken, deden we niet aan. In plaats daarvan een stuk door park Sparrendaal met onder andere de Eendenplas en een gevangengehouden boom. HF wenstte in het park nogmaals een eigen inbreng te doen, maar HH hield streng maar rechtvaardig de teugels in handen en bracht alles weer op het rechte spoor.


Volgens planning onder de snelweg door en voor het spoor linksaf, waar iemand zijn hek open en dicht deed. Nu was er weer sprake van herkenning onzerzijds. Over het spoor en de Koeburgweg op. Bij de sportvelden  bleek weer eens dat iemand over ons geklikt heeft. De jongen met de bosmaaier wist ons te duiden als heren die een stukje aan het wandelen waren. De HH zijn nu op zoek naar maatregelen, zodat men ons niet meer kan verraden. Heeft u wellicht handige tips daarvoor? Hoe dan ook, het kunstgras was niet gegroeid, dus de jongen had een makkelijke dag. Enigszins geschrokken liepen we verder, want we zouden nog een stuk van het landgoed van meneer Wibi S. te zien krijgen. Vóór die tijd kregen we nog een drinkmoment, een mevrouw zonder armen op de fiets, een meneer met 1 hand te weinig en twee hihi-meisjes met een hond. Wat later bij het golfterrein deden we met een wat oudere dame over en weer galantje spelen en deed het jaagpad zich weer voor. In Buk ik zelf was de markt inmiddels opgedoekt en lieten we desgevraagd de vluchtweg vrij. Even zou men gedacht kunnen hebben, dat wij onderdeel uitmaakten van een groter wandelgezelschap, maar waar wij stopten bij de auto, ging de rest nog lekker even door naar het treinstation.


 Na een sprongetje in de tijd daalden we met ietwat moeilijke voeten neer op het terras van de wel eens eerder door ons bezochte horecagelegenheid in Capelle. Daar genoten we van zon, de nazit in z'n geheel en de bijkomstige Bob-bitterballen met bijgeleverde Chouffen en witbieren.