Toewijding en devotie

How time flies when your having fun. Alweer twee weken verstreken sinds de laatste wandelbijeenkomst van de HH. Ruimschoots tijd om er weer werk van te maken. Uiteraard omdat werk iets is wat ontbreekt en vrijdagen daarom geschikt maakt voor grenzeloos genot. HH had diverse mogelijkheden aangedragen ter onderneming en HF was daarvan dusdanig onder de indruk. Het zou dan ook een grensoverschrijdend en een aan gelukkig makend grenzende tocht in en om Brasschaat worden.

Hoe het kan, vraag het ons niet, maar op het laatste moment ontdekten we dat de voorgenomen tour er eentje was, die integraal al gedaan was. Koortsachtig (maar niet heus, want de HH zijn cool) werd naar een alternatief gezocht en gevonden. De Koningshoeven, home of de La Trappe ging in het geheel als beginpunt opgenomen. Maar HH, zult u zeggen, we weten dat u redelijk vergeetachtig bent; bent u dan ook al vergeten dat u al eens vanaf de genoemde abdij een wandeling bent gestart? Neen, klinkt volmondig en in koor het antwoord. Het grote verschil met deze trip is dat we niet richting Tilburg gaan, maar zuidwaarts naar Biest. Oh, dan is het goed, horen we op diverse plaatsen met een zucht van verlichting klinken. Enfin, HF werd door HH op de bekende wijze uit huis gelokt, nadat HH hem een omgetoverde oneindige rivier had afgetroggeld. Onderweg bleek dat HH niet naar Gilze wilde Rijen, hetgeen natuurlijk erg goed uitkwam. Aangekomen bij de abdij kreeg brengauto de overigens lege parkeerplaats een plek, die het dichtdoehek blokkeerde. Uit voorzorg, want om 19.00 u. zou normaal gesproken het hek gesloten worden tot de volgende ochtend 07.00 u.

Mocht de wandeling door wat voor reden dan ook uitlopen, zou de terugbrengauto altijd beschikbaar blijven. Met deze steun in de rug kon de trip beginnen. Maar wat was dat? HF had ruzie met de routetechniek. Onontbeerlijk voor voortgang. Na deskundige aanpak van HH werd alles gedwee en hoepla daar ging het loos. Het eerste stukje was volkomen bekend en werd ook als zodanig herkend. Leermoment vandaag was dat Broeders en bronnering tot spelende kinderen leidt. De Pijnendijk deed wat ons betreft haar naam gelukkig geen eer aan. Ze leverde wel een mooi achteraanzicht op het klooster op. Al snel verdwenen we in het bos van de Kerkeindse Heide.

Na een korte eigen inbreng en wat dappere pogingen van HF tot struikelen kwamen we bij het Wilhelminakanaal en zagen, hoewel goed gecamoufleerd, aan de overkant vakantiehuisjes van de Beekse Bergen. Aan de wal van het kanaal zat, ondanks de frisse temperatuur, een meneer te vissen. Verderop zat ook een meneer, maar zat een telefoonboek te lezen en in zijn auto. De brug van Biest-Houtakker stond even omhoog, maar ruimschoots voordat wij arriveerden was de omlaagstand alweer bereikt. De HH hadden zo een onbelemmerde en onbekommerde overtocht. De Gulle Brabander gaf van alles.

We noemen het mooie overdekte buitenzitgeheel. Ook bijzonder is de visvijver waar toch een groot aantal vrijetijdsvissers hun uiterste best deden. Nadat de oude DAF-vrachtwagen ons tegemoet was gescheurd en de haan van het hek was gesprongen werd het na 50 meter onverhard. De zon had dat gemerkt en begon steeds meer en vaker achter de wolken vandaan te komen. Dat schijnt vaker voor te komen bij Westerwijk in de buurt. Hoewel het restaurant de Buitenwereld te koop staat en hun "Proeftuin van Contrasten" het ogenschijnlijk niet meer doet, werden we op onze voettocht naar de St. Josephkapel ineens volop in het zonnetje gezet.

Toeval? Geen idee, maar voor alle zekerheid staken we een kaars met een brandtijd van anderhalve dag aan. Met de geruststellende schriftelijke mededeling dat we mogen gaan als we denken dat het onze tijd is, durfden we verder. Richting Driehuizen werd onze rust verstoord door een zevental aliëns op crossmotoren. Maar in Biest Houtakker werd de rust in alle hevigheid weer teruggevonden. Vlak bij de plek waar vaak Real Life wordt gecooked en tegenover de kerk waren bankjes en op 1 daarvan werden de broodjes en water verorberd. Langs het voetbalveld, waar helaas geen honden op uit mogen worden gelaten, togen we verder naar de brug om wederom het Wilhelminakanaal over te kunnen steken. Gelukkig was er onderweg een ezelsbruggetje, zodat we dit onderdeel van de wandeling niet konden vergeten. De kweker had in ieder geval een groot stuk land van kleine buxussen voorzien. De molensteen bij de boerderij aan de Heuvelstraat zag er indrukwekkend uit, maar toch kwam daarna een stuk landweg, waarop de HH weer werden getest op hun kunde en kennis van het bevuilen met modder van de broeken. Achteraf kunnen we vaststellen dat de oefeningen daarin van de afgelopen tijd tot mooie resultaten heeft geleid; ook deze week. Daarna werd het tijd om weer door en over de Kerkeindse Heide te gaan. Bos, weidse grasvelden en zelfs wat heide wisselden elkaar af, terwijl de HH elkander op de hoogte brachten van jeugd(vakantie)ervaringen. In ineens was daar die kleine kudde geiten. Eerder hebben we al geklaagd over het feit dat we wel in kleuren, maar niet in geuren u deelgenoot kunnen maken van onze belevenissen. Ohohoh, wat een penetrante lucht weten geiten te creëren.

Om dat enigzins richting hun bezoekers goed te maken, werd een klein vechterstafereeltje opgevoerd. Op slinkse wijze wist een braamtak HH te verwonden, hetgeen tot enig bloedverlies leidde. Maar voordat we het zandpad hadden bereikt, was dat euvel reeds weer in goede banen geleid. Zonder verdere ongemakken bereikten we de terugbrengauto, die inmiddels veel gezelschap had gekregen. De verleiding was groot, maar de versnaperingen werden niet bij de abdij genuttigd. Bij het inmiddels aardig vertrouwde etablissement aan het Oude Havenhoofd in Oud-IJsselmonde lieten de Brandbokken en het bittergarnituur zich goed smaken.

Waterworld

Bijgaand alvast een link naar de wandeling, eerder gedaan door ene heer Joop van der Perk!

Eerst en vooral dit. Waarom zo kort en toch zo lang?
Dat had te maken met vocht. Hoewel er vooraf door Joop werd verteld over dat het drassig kon zijn weten de HH inmiddels dat genoemde Joop wel een erg grappig heerschap moet zijn, want u dient om deze wandeling uit te voeren over de volgende zelf ontwikkelde capaciteiten te beschikken (dit is geen grap, het kan uw leven en dat van anderen aanzienlijk):

- drie zwemdiploma's niet ouder dan 45 jaar
- wandelschoenen die als liesschoen niet misstaan
- een schone spijkerbroek
- niet bang te zijn voor de laarzenman
- eigen inbreng niet te schuwen

Dit gezegd en geschreven zijnde kunnen we nu beginnen met de feitelijkheden die absoluut zijn gebaseerd op echte gebeurtenissen. Enige gelijkenis met de HH kan niet worden ontkend.

Wij reden bij handen van HF naar de locatie alwaar zich een jaren zestig kapel bevindt. U kunt hier parkeren als u maar niet zegt dat het via ons is bekend geworden. Pakt u hierna vervolgens uw spullen dan is het wel zo aardig om eerst een blik te werpen op genoemde kapel en het interieur. Overigens biedt de terugkomst van de wandeling ook deze mogelijkheid. Houdt u dan wel in de gaten dat de inspectie u op de voet volgt.

U gaat dan op pad en dat pad voert u langs een kasteel.
Het is bijzonder mooi om te kunnen opmerken dat u van harte wordt aangespoord om de imposante verschijning in diverse vormen vast te leggen. (fotografisch wel te verstaan). Hierbij wordt absoluut geen onderscheid gemaakt tussen Herenmensen en GeenHerenmensen. Hulde!
Wij kwamen iets verderop dames tegen die rituele handelingen verrichtten met paddestoelen en andere natuurlijke dingen. De HH waren er zeker niet gerust op zodat doorlopen ons restte. Alzo geschiedde aldus dan toch.

Iets verder wandelend werd ons de humor van Joop snel duidelijk. Met gevaar voor eigen en elkaars leven moesten moeras-achtige structuren worden doorstoken, waarbij ware acrobatiek zeer verfijnd maar wel met gevaar voor en zo benodigd was. Geeft niets, voor een goed verhaal en een lekker biertje doen de HH erg veel. Mocht het u ook gegeven zijn dan wensen wij u goede bekomst.
Dan komt nu een spannend moment in het wandelleven van de HH. Wij presenteren ons eerste drieluik. Met spanning geven wij bekend te maken aldus:

Hendrika, Mousaka, Pruilzwerk. Onze vriendinnen voor het leven. Natuurlijk sloven zij zich uit wetende dat een carriere als popster op de loer ligt. Het zij de dames gegund. Die linker moet u in de gaten houden. Het zou zo maar kunnen zijn dat de melkunie koeien binnenkort een inmiddels ook aan u bekend gezicht bevatten. Maar daarover later meer, als het ooit zover mocht komen.

Om nog kort terug te komen op de vochtigheid
van deze route: er waren delen bij waarbij de HH moesten uitwijken naar zijpaden en hierbij werden lichaamsdelen gebruikt die de HH regulier gesproken ontzien. HF kwam hierbij (natuurlijk stijlvol) ten val, waarbij de knietjes het moesten verduren. Genoemde foto van HF toont maar weer eens aan dat wij alles over hebben om u de gewenste informatie te verschaffen. Als de techniek het laat afweten grijpen de HH gewoon zelf in.
Om maar aan te tonen dat de HH ook over humor kunnen beschikken werden onderling grappen uitgewisseld over de schone spijkerbroeken en zo.

De Zandlei werd overstoken op het moment dat wij asfalt als vloerbedekking hadden. Dat liep wel zo rustig en lekker eigenlijk. Enfin, natuurlijk moest er ook gepauzeerd worden. Dat lukte rond 1300 uur en zodoende konden wij

bij boomstammen in de buurt genieten van hammetjes en vocht. Nou dat smaakte. Maar wat erg! Het bleek dan wel lekker te smaken en ook pas rond 13 uur, maar er waren nauwelijks 5 kilometers betreden. Als het in dit tempo door zou gaan werd terugkeer bij daglicht en daarna een bezoek aan de grootmoeders nagenoeg onmogelijk. Stammenberaad was het gevolg met als resultaat: we laten Joop voor wat het is en maken onze eigen tweede helft. Met gebruik van de meegebrachte techniek zou Udenhout en de omgeving het dan maar moeten ontgelden.

Ach, als u de route bekijkt wordt al snel duidelijk wat wij bedoelen. Dat betekent lekker langs oude dafjes, langs de brandweer en buitenwijken naar de grote kruising van Udenhout. Daar zet u weer koers naar de auto en de kapel, waarbij genoemde inspectie op u wacht.
Dus ondanks de ogenschijnlijke korte route waren de uren toch weer gevuld.

Napraten over de ontberingen kon in Capelle aan den IJssel, alwaar de bitterballen soms een verscholen inhoud hadden maar de bieren dan weer niet.

Tot een volgend keer, waarbij komende week wordt overgeslagen wegens verplichtingen van de HH op andere terreinen dan wandelen, want ook dat komt voor.

Haasje en leermomenten

In het tweede deel van de titel doelen we niet op momenten waarop, in welke vorm dan ook, iets met leer gedaan wordt. Dus niet voetbal, wandelen of vertoeven in een gay-bar. Later uitleg over wat we dan wel bedoelen. Aangezien het reeds geruime tijd qua kalender als herfst is, ligt in de lijn der verwachting dat het tijdens de wandelingen van HH vochtig kan regenen. En dat dat vergezeld kan worden van temperaturen, die rond de tien graden klein nulletje C liggen. Vorige week moest een groot stuk van de wandeling gedaan worden met de prachtige bovenlichamen slechts verhuld door een t-shirt en een rugzak. De vooruitzichten voor deze weeks wandeldag waren van een geheel ander kaliber. Daarom reeds de dag ervoor al driftig overleg over waar en wat. Uiteindelijk had HF in zijn onbegrensde wijsheid geheel in zijn uppie democratisch besloten, dat de omgeving van Alphen (NB) het moest ontgelden. Starten van de route van Route You (in dit geval dus ook Route We) mocht gebeuren op Chaams grondgebied en wel bij de camping aan de Flaasdijk genaamd de Flaasbloem. Hoewel HH regelmatig vergeetechtwelletje doet, wist hij zich nog goed te herinneren dat hij daar langlang geleden met het gezin gebruik had gemaakt van de mogelijkheid tot recreatief verblijven in een huisje. Over het feit dat VA destijds niet tevreden was over de schoonmaakactiviteiten van het plaatselijke personeel, werd met geen woord gerept.

 Wel werden de schoenrituelen, het aanzetten der moderne elektronica en het elkander een prettige wandeling wensen uitgevoerd. Eigenzinnig en ingegeven door de windrichting startten we de route in omgekeerde volgorde. Zodoende staken we al het snel de Grote of Roode Beek over. Noch van groot noch rood was sprake, maar in Brabant doet men daar niet moeilijk over. En bovendien werden we uitgezwaaid door een poes in het grasland. HH had in Zevenbergen geleerd hoe de GPS-wijzer moest worden gekieteld tot doorgave van het moment van afwijking van de geplande route, maar daarvoor moest toch meer worden gedaan,  zodat we dat dan weer voor een volgende keer bewaren. Inmiddels hadden zich wat regendruppels aangediend, maar, ook al maken we er nu gewag van, in een niet-noemenswaardige hoeveelheid. De temperatuur was wel van een vermeldenswaardige aard en ook al waren de HH goed voorbereid van huis gegaan, het woord fris werd in de monden genomen. Goed de pas er in, dan wordt je vanzelf warm en nu niet meer zeuren. Na een ontmoeting met een Subaru-huis en twee prikjesmensen werd het HF te veel en doneerde hij in het struweel iets aan moeder-natuur. Als tegenprestatie hield HH het verderop gelegen ven en de daar tegenover grazende koeien in de gaten. Op de Huisdreef werden we kort door een paard achtervolgd, maar al ruim voor de Steengroeve en de postbode met auto was dat over. Daar waar elders in het land een gebrek is aan bankjes, wordt u wat dat betreft bij de wandeling er figuurlijk mee dood gegooid. Is weer eens wat anders. Op de Lange Slingerdreef werd er eentje benut om de rugzakjes te ontdoen van de paraplu's.
Want bij de Chaamse Bossen een stukje voor de Franse Baan ging het even behoorlijk loos en boden de schermpjes uitkomst. Langs het omheind terrein werd gewaarschuwd voor honden en scherpe schoten zonder waarschuwing. Dit laatste klopt natuurlijk niet, want het bord doet een waarschuwing uitgaan. Maar goed, plenzen deed het. En toen kwam het leermoment van deze wandeling. Normaal gesproken delen we dat niet met u als lezer, maar vooruit voor deze keer: na het plassen wordt alles beter. Je wandelt lichter, de regen houdt op en al een klein stukje verderop in Alphen kun je droog en mooi in een opgeheven bushokje je bammetjes en vocht innemen. Dit zijn dus de leermomenten die we bedoelen. Nog even snel wat we tot aan Alphen nog meer zagen: bergen van smeulende houtsnippers, die daar met medeweten van de brandweer (maar niet van de ouders) liggen te roken; Greenhouse Francois en het kapelletje voor St. Willibrord. In Alphen zelf een grote kerk en een aardig pleintje. Een handvol horeca en dus het bushokje met daar tegenover een tandprothetisch centrum. Heerlijk zitten en eten en drinken en de bus die toch wilde stoppen doorgestuurd. Dat is in het kort wat de HH rond een uur of 1 daar deden. De lawaaimotors deerden ons niet. Het streek museum lokte niet, zodat we zonder dralen de Baarleseweg opgingen. We hadden geen behoefte aan Lange Bedde en dus op naar het Marechausseegebouw en de Hoi-roepende meisjes. De pompoenen werden vriendelijk te koop aangeboden, maar het geld moest in het bakje. Ja, dan zijn de HH van slag en van een aankoop kon daarom geen sprake zijn. Wel kon er weer eens digitaal met een spiegel een met-beide-HH-foto gemaakt worden. Veel van de huizen en boerderijen aan de Kwaalburg zijn voorzien van een ingemetseld beeld van Maria of een dergelijk persoon.
Of het aan onze opvoeding ligt of dat we onderweg iets niet hebben meegekregen, maar deze persoon is niet bij ons bekend. Leergierig als we zijn roepen we uw hulp. Bent u bekend met de afgebeelde? In de buurt van de Kwaalburg is overigens een grafheuvel te bezichtigen. Het voegt ca. 2 km. toe aan uw wandeling. De HH hebben kort geleden nog een grafheuvel gezien en besloten de heuvel de heuvel te laten. Het groepje jagers van een man of vijf en twee honden lieten 1 van hun clubje als aangeschoten wild in de rand van de sloot achter. De HH volgden dat voorbeeld. Ook al waren we weer vlak bij de Franse Baan, het begon deze keer niet te regenen. Ook waren we inmiddels vlak bij de startplek gekomen. Daar zat ter verwelkoming wederom een poesje. Zonder verdere poespas bereikten we de HH-auto, die ons vervolgens zonder haperen in Groot IJsselmonde afleverde. Een warm welkom en Hertog Jan bokbier vielen ons ten deel. Geen gehaktballetjes maar bitterballen, mini-frikandelletjes en nog een bokbier rondden het geheel op toepasselijke wijze af.

Niet naar Veghel

 

Kan het toeval zijn? De HH besloten eenduidig om niet naar genoemde plek af te reizen en op het journaal blijkt zowel het een als het ander aan de hand te zijn. Zoiets kan alleen de HH niet gebeuren. Wij wensen iedereen sterkte met het onderzoek en mocht de hulp van de HH gewenst zijn: niettemin dank maar neen.
Neen, wij vertrokken naar Boxtel, alwaar gps ons wilde laten starten bij een benzine pomp voorzien van een bekend merk. Dat mogen wij hier niet noemen. HF was vergeten om bij de standaard ochtend check des voitures ook de inhoud van de benzine tank te controleren. Alzodoende kon het gebeuren dat wij toch enigszins met een bedroevend laag peil in Boxtel aankwamen. De redding werd geboden maar niet te veel aangezien de en zeker met name de HH de prijzen in de gaten moeten houden aangezien zij zelf de wandelingen sponsoren. Nee, niet naar Veghel.

Enfin en niettemin, aangekomen werd een ritueel gestart, HF kwam sneller op gang dan de week ervoor en de wandeling kon beginnen. Helaas zonder regen deze keer zodat de paraplu (nieuw bij een der HH) niet hoefde te worden getoond.

Direct al ingrijpen in de route zorgde ervoor dat we al snel langs de suburbs van Boxtel konden geraken. Onderweg was er nu wel gelegenheid tot kiekjes maken en van die gelegenheid werd door HH regelmatig en door HF minder gebruik gemaakt, hetgeen ook zo was overeengekomen. De route zelf is hieronder getoond maar kan natuurlijk ook van gpswalking worden opgehaald en in een hiervoor geschikt apparaat worden geladen. Als u goed kijkt kunt u bij de artistiek verantwoorde prent ook HH ontwaren als vormde hij deel van en maakte er hoe dan ook integraal een onderdeel van.

Wat wij onderweg allemaal tegenkwamen is eigenlijk niet te vertellen. In eerste instantie volg je gewoon de loop van het water terwijl je zelf ook loopt. Hoe mooi is dat? Men houdt in deze omgeving van een lokaal drankje waarvan de HH vermoeden dat de vertaling juister zou zijn melf. Maar verbastering is alhier meer gebruik dan elders. Een fraai doorkijkje werd de HH gegund op een straat met diverse volvo's. Kijk dat geeft de burger en de HH weer de moed om door te gaan.
Van het uitzicht kon hoe dan ook worden genoten. Van de dieren trouwens ook.

Enige tijd verderop wordt u door Liempde verplaatst alwaar de HH gebruik maakten om ook de kerk te bekijken. Eigen inbreng is altijd aanwezig en op de loer liggend.
Na dit kloeke uitstapje kon de route worden vervolgd. Langs een eerste station van een aan de HH bekende spoorlijn werd kort gekiekt en kon het verder. Wacht u niet op de trein, wachttijden kunnen behoorlijk oplopen.
Doet zoals ons en ga lekker verder.
Vanuit Liempde komt u terecht in een een meter hoge vlek die benaamd is met Vrilkhoven. Men doet
pogingen om u dit uit te leggen maar zonder deze kennis kunt u ook naar het einde wandelen. Vanuit genoemde spot kunt u verderop honing kopen. Onderlinge prijsafspraken fixeren dit op € 3,50 voor een potje van dit goed waar de imker ook een rol in speelt.
Daarna ervaart u het groene woud in al zijn pracht en dat moge gezegd, geen woord teveel hierover. Heel fraai. Dat de verkeersborden van 29 naar 30 gingen had ander oorzaken. Fraaie huizen en mooie lanen. Na doorsteking volgt dan weer de open natuur en de Heerenbeek, ons op het lijf geschreven. Ook hier bijzonder mooie natuur en bewoning. Bij de uitspanning aangekomen ging HH voor een plas en HF voor het echte werk. Ook werd hier de boterham genuttigd.
Daarna de weg overgestoken en verder wandelen, een heel eind een natuurpad volgend. Dat brengt je uiteindelijk in Lennisheuvel, ook weer een verbastering van Lennisvagina (naar het schijnt). Dit dorp doorwandelt u op aparte wijze maar dat mag ook wel een keer.
Als het allemaal lukt komt u later langs exotische dieren, zoals die alleen in verre landen zouden kunnen voorkomen maar blijkbaar speelt hier de klimaatverandering erg lokaal. Wij hebben voorbeelden alhier erbij.
Na wat vertwijfeling en heen en weer lopen werd dan toch de auto bereikt, kon HF deel-tanken en werd naar Oud-Alblas gereden alwaar bieren en Kwekkebomen aanwezig waren. Helaas kon de thuisreis niet direct worden voortgezet maar met hulp van hulpH kon alsnog naar huis worden gereden waarbij de handen van HF viezer waren dan.
Tot zover.