Epiloog, nummer 100, ook bekend als nummer 400

Wat kun je zeggen na 100 wandelingen?  Het is maar waar de nadruk ligt. Wil je 10000 wandelingen maken dan is het niets, wandel je vrijwel nooit dan is 100 een mooi getal. Voor de HH staat de hoeveelheid beschreven wandelingen nu op 400.
Bier:
Tja, het kan niet ontkend worden dat bier drinken een essentieel deel is van het ritueel. Maar zoals wel vaker gezegd geven wij het u te doen, eerst zoveel wandelen alvorens de dorst te lessen met vrijwillig gekozen vocht. Niettemin ervaren wij soms een zekere jaloezie hetgeen misplaats is en absoluut niet terecht. Wij beamen wel volledig dat met volle teugen wordt genoten.
Bitterballen:
Natuurlijk maken wij inmiddels onderscheid in gewone bittergarnituur, zoals wij die zelf thuis ook kunnen maken. Als de prijs echter in verhouding staat tot het gebodene is hier niets mis mee.
Een bijzonder plaatsje hebben de ballen van bepaalde firma's, locaties of oma's wel veroverd. Reclame maken kunnen en willen wij niet maar als u ons persoonlijk benaderd willen wij best uit de school klappen.
Horeca alwaar men niet wenst mee te doen aan deze rituelen worden door de HH niet serieus genomen i.t.t. sommige dames.
Een opmerking over de prijzen van bier: de HH vinden € 5,- voor een stevig biertje meer dan genoeg. Wat ons betreft mag het wat milder.
Het klimaat.
Zeker merken de HH de veranderingen op. Vaak in februari al op een terras met bovengemeld vocht.
In december in iets meer dan een t-shirt is ook apart.
Twee weken geleden leek het nog bijna een heerlijke lente dag.
Vinden wij dat erg? Nee.
Maar dit jaar was er toch ook veel regen.

Ter afronding van 2015 en omdat het die 100-ste was werd gekozen voor een andere regio.
Volgens Bouke zou het zeker geen teleurstelling opleveren.
De wandeling zelf kunt u vinden op:

http://www.gpswalking.nl/wandeling.php?gw_id=606

(Over de hele wandeling rust wel de zegen van Maarten van Rossum).

Wij moeten nog uitleggen waarom vorige week geen activiteiten
zijn ondernomen, hetgeen een enkeling reeds in de verleiding bracht hier iets over op te merken. Laat een ieder gerust zijn, het had enerzijds een weerkundige oorzaak, daarnaast was vanwege de emotie de onderlip van HH tot bedenkelijke proporties toegenomen hetgeen hem alleen maar tot last kon zijn tijdens een wandeling. Dergelijke inspanningen kunnen en mogen gezien de leeftijden noch verwacht noch geeist worden.

Een automobiel vormt een mooi middel on de bestemming te
bereiken, ook al is de kleur niet bepaald.  Min of meer groen richting blauw togen wij naar Zaltbommel alwaar de auto op een niet betaal werd geparkeerd. De bekende rituelen, daarna op weg. HH kreeg diverse vragen inzake google drive te beantwoorden en slaagde hier ruimschoots in. Een deel van de route voert door het leuke plaatsje zelf, over maar niet langs poelen, door tuinen met vele explicaties. De kippen werden twee maal bezocht. U begrijpt, het begin liep niet vanzelf maar wel op wandelschoenen.

Uiteindelijk kunt u Zaltbommel verlaten d.m.v. ondersteking van grote weg/brug en een ouden spoorbrug. (Onderwijl passeert u te koop: watertoren). Ook hier kent men eerste steenlegging rituelen hoewel men net zo makkelijk hele steenfabrieken opruimt, niet voor de ooievaars natuurlijk. Slordig.
Zie Hurwenen.

Tja, de variant die HF had uitgezocht vergt meer inspanning dan gebruikelijk maar maakt het avontuur in de HH natuurlijk wel wakker. Uiteindelijk was ook van zijn kant sprake van berusting zodat asfalt kon worden bewandeld en kruip door sluip door kon worden beëindigd.

Tja, via de dorpsstraat zonder dorp van Hurwenen (alwaar een prijswinnende horeca is gevestigd) komt dan na veel wandelend
Rossum inzicht met daarna Rome, het geen van alle wegen en zo.
Wij gebruikten de lunch in het bushokje alwaar wij getuigen waren van vrijwel niets. Inderdaad zo druk kan het soms zijn.
Na deze onderbreking had HF (ja hij weer) een andere variant bedacht maar dat was slechts van korte duur. Wij beklommen de dijk en gingen over de geplande route verder. Hoe wij ook niet wensten er werd toch een deel langs provinciale wegen gelopen. Maakt niets uit, want ook hier worden eindpunten bereikt en kan weer worden afgeweken en een dijk worden beklommen.

Op dit punt waren wij in de buurt van de  ochtendstart maar toch volgde de middagvariant en onder andere via Ooijk konden wij ontsnappen aan dit ritueel en kwamen weer aan in Zaltbommel. Enige schrik bij HF maar wat eruit zag als een parkeerboete bleek een inruil actie voor kerstbomen te betreffen.
wegen. Wist u al dat wij alhaar de trotse eigenaar van een schuur hadden kunnen worden? Via de
Tja, omkeerbaarheid van rituelen is dan geboden en daar gingen de stoere mannen weer op weg naar Rotterdam. Onderweg werd een korte maar kordate discussie gevoerd over horeca in de woonomgeving. Uiteindelijk zou het tot het bereiken van Rotterdam duren voor de knoop werd doorgehakt.

Op tijd arriveerden wij dan in de horeca alwaar bier schenken een hobby is. Een bijzondere La Chouffe werd door ons beiden genuttigd, verzegeld van pinda's en bitterballen.
De tweede ronde werd er een van pils en IPA.

De HH wensen u prettige dagen toe en verwelkomen u graag in 2016.

Spanning en sensatie

En wel op een aantal manieren. Klimaattop, verstoppertje voor volwassenen, Sinternikoklaas en een wandeling, om maar eens een aantal voorbeelden te geven. Omdat we daarbij de meeste vingers in de pap hebben te brokkelen, belichten we het onderdeel "wandeling". En dan met name die, waarbij de HH zelve betrokken zijn. Over en weer deden we een duit in het routezakje, waarbij HF op het laatste moment zijn idee in het water liet zakken. Vraag niet waarom, want dat vertellen we toch niet. Omdat het de dagen ervoor flink geregend had, viel de keuze op http://www.gpswalking.nl/wandeling.php?gw_id=163 . Het werd wel weer eens tijd om te kijken of we wat broeken wasmachinerijp konden maken. Op naar Etten-Leur dus. Als grote bewonderaars van Anky van Grunsven waren we voordat de wandeling al heel erg blij, want we zagen de MAN-truck en -trailer van haar. Met een groot gevoel van blijheid parkeerde HH de auto bij het station. Onder het toeziend oog van een treuzelhondje en diens treuzelbaas deden de HH al zittend op een bankje de schoenendingen. En toen op pad naar het Liesbos. Voordat we daar waren, mochten we eerst nog een flink stuk door het dorp.

 Allereerst stuitten we op het Vincent van Goghplan. Vlak daarna over het spoor en door een gevaarlijk hondenpoepgebied. De HH wisten alle verdekt en onverdekt opgestelde hindernissen te ontlopen. Vlak na de niet-meer-molen bleek dat we ons op circa 408 kilometer van Parijs bevonden. Tenminste als het in de tuin geplaatste bord ons juist informeerde. De keuvelende dames lieten daar niets over los. En toen arriveerden we in een gedeelte waar oude gebouwen zich voor deden. De routemaker heeft daar al wat over beschreven en van laten zien. We voegen alleen nog even toe, dat voor het café een speciale plek is om je fiets te stallen. HF vond het beter om zijn fiets in zijn eigen schuurtje te stallen. Handiger dacht hij. Na dit getreuzel zagen we een gebouw, waarvan HH wist te vertellen, dat dat de eerste aanleunwoning was.

 Oordeelt u zelf ook maar eens. Nog even een blik op en in een pand waarvan de bel en het opruimmechanisme stuk is. Daarna mochten we eindelijk het dorp verlaten. Een foto van de lange schaduwen der HH, een dubbel bewaakte spoorovergang (er kan nog een trein komen en twee weten meer dan 1 bewaking) nog een klein stukje en daar was het Liesbos al. Eerst een kort verblijf op het onverharde pad naast het asfalt (HF wenste jeuk op de rug te verhelpen), maar vrij snel al lekkere drassigheid, zodat de broek-in-de-wasopzet binnen enkele momenten geslaagd was. Ja, en wat kom je dan zoal tegen in dat bos. Vooral bomen, mensen al dan niet voorzien van honden, sloten en slootjes, takkenzagers, paddenstoelen, horeca, een zinsnede van Vincent van Gogh en bij mooi weer zoals vandaag, kan je ook nog wegsnellende meneren van de menerenliefde aanschouwen.

Ziedaar een beknopte bloemlezing van wat we aanschouwden. Uiteraard veel paden op de tien kilometer boswandeling. Veel gezigzag en dergelijke zodat je aan het einde wel een aardig idee hebt van hetgeen zich daar bevindt en/of voordoet. HH deed nog een gedeeltelijk gelukte verstoppoging, maar HF schrok daar niet heel erg van. Ja, en zo kwam dan een einde aan de bosomgeving. Gezien het tijdstip werd het toch langzamerhand boterhammen en zo tijd. Het paard knielde en stond toen weer op.

Een mooie aanleiding voor ons daar dichtbij te gaan eten. Dorstigheid werd eerst wat aan gedaan en daarna brood van mais en witte bollen. Hup, verder langs de kassen en andere bouwsels en toen de ontmoeting van de dag. De regenworm (m/v) kroop een klein stukje met ons mee. Dit gaf ons wel de moed om het stuk pal langs de snelweg zonder schroom af te kunnen leggen. Dat dat anders waarschijnlijk niet gelukt zou zijn, bleek bij het wederom binnentreden van Etten-Leur. De spanningen waren HF toch wat op de inwendige delen geslagen en hij zocht en vond verlichting bij de Grote Gele M.

Bij het bedrijventerrein herkende HH iets. Iets verderop repareerden stratenmakers wat anderen hadden kapot gemaakt. Kunst en HiHi-meisjes op de fiets volgden elkaar in een flitsend tempo op. Tot aan de betaaldparkerenzone gebeurde er verder niet zo veel, maar eenmaal in die zone liet de bakker ons per bord weten, dat di appelflappen er zijn. Ma worstenbrood trok ook nog onze aandacht. Ja en dan belandt men op de Markt,onderdeel van het Winkelhart aldaar, met veel bezienswaardigheden. Als men geluk heeft, kan men op de Spoorlaan ter hoogte van een opengewerkt huis, genieten van een uit de verte komend leuk deuntje uit het Midden-Oosten.

In het kort is dit wel hetgeen we meemaakten. Op naar horeca om onze indrukken onder genot van teen en tander nor even de revue te laten passeren. Boudewijn wenste ons daarbij behulpzaam te zijn. Bieren van verschillende pluimage passeerden de revue en de chefkok zelf kwam onder het aanbieden van excuses voor de late levering (bedrijfsongeval in de keuken) de bitterballen aanbieden. Alles smaakte ons bijzonder prettig en dat beviel ons net als de wandeling enorm.

Nog 2 te gaan na Jopen

Wandelen kan zo bevrijdend zijn. Neem nou eens het feit dat het niet zo zou zijn. Maakt het wat uit? Voor de HH niet.
Nu de negatieve kant van het verhaal. Wij hebben vernomen dat sommigen niet mogen wandelen. Men zit in een keurslijf hetgeen dermate wordt opgelegd dat men tot 16 uur en sommigen tot 17 uur op de klok kijkend moeten wachten op signalen van bevrijding. Deze mijmeringen bevingen de HH deze middag. Maar wacht! Daar ging wel het een met het ander en dan nog wat erbij aan vooraf......

Vanwege voortschrijdend inzicht was besloten om Hema-kaarten vooraf in de kaderen en agendatechnisch in te delen. Op die manier was vooraf, op de dag zelf en later duidelijk wanneer gebruik gewenst is/was/geweest. Ps: deze kaarten zijn niet altijd van dezelfde algemene voorwaarden en soms ook niet voorzien van extra mogelijkheden der drank dito spijzen.
De versie die nu bekomen was voorzag in reizen overdag maar ook in het weekend.

10 uur zou ca het vertrekpunt afspraak tijdstip zijn van de hereniging der HH. (vorige week heeft HF werkelijk weer eens uit de doeken gedaan wie zich daarachter schuilgaan).
HH was in de gelukkige omstandigheid dat controle op metro stations ruim voorhanden was. Dat gezegd hebbende betekende wel een doorloop naar HF alvorens dan toch nog een HEMA toeslag te mogen betalen alvorens in te stappen. Toen dat allemaal geregeld was zaten wij dan eindelijk in de trein op mooie plekken, dat moet gezegd. Het vertrekpunt moest diverse malen gereset worden met een uiteindelijke definitieve reset tot gevolg.
Wat ons restte was een treinwissel in wat eerst leek oude meuk maar wat later toch voldeed aan verwachtingen. Eindelijk hadden de HH ook ervaren wat menig ervaren treinreiziger al jaren roept, de onnodig lange treinreizen behoren definitief niet tot het verleden. Wat wel was: toiletten aan boord waarvan met een verdachte gretigheid gebruik werd gemaakt.

Aankomend in Amsterdam CS, de laatste kilometers hadden al wandelend sneller gegaan, was daar dan op spoor 1 de overstap naar de trein die ons naar het verre Sandpoort-Noord zou brengen, alwaar de koffiewens van HH niet in vervulling ging.

Het begin van de bekende wandeling deden wij nu eens volgens de GPS. De wandeling maalt hier niet om. Dus dan toch via het mooie buitenverblijf het natuur in, deze keer zonder bevelende dameswensen.

Tja, het is een fraai gebied maar herten zagen wij niet. Geeft niets, wij hebben genoeg aan elkaar en sommigen uit Schotland o.i.d. Wij laten de zelf genomen foto momenten voor zich spreken zodat u in alle rust kunt genieten.

HH kreeg onderweg nog met een geanimeerd telefoongesprek te maken, moest zoals gebruikelijk zijn territorium afbakenen, maar daarmee zijn de rimpels ook benoemd. Een grijzig echtpaar bleef ons hinderlijk stalken maar uiteindelijk hadden wij ze afgeschud.
Bij het meer werd gegeten, langs het strand gelopen en toen werd deze natuur verlaten en werd een meer parkachtig gebied doorkruist.

Met water, brug en een andere afdaling werd dan toch de omgeving van Overveen bereikt, bekend van boekvergevingen.

Tja, rechtuit naar Haarlem is en blijft het devies en ondanks guitig damesvolk hadden de HH maar een doel voor ogen, Jopen!! Dus doorlopen!!

Eenmaal binnen bleek de vorige plek nog vrij, maar de stoelen waren veranderd. Geeft niets, de serveerster was ook nog bekend.
Dus onder het genot van 12 Jopen bierballen en 4 garnalenkroketten werden per H drie bieren genuttigd. Wij gaan u niet verklappen want deze locatie verdient eigen ontdekking.

Proost en goed weekend. 

Jammie de pammie

Veel sprookjes beginnen met "Er was eens". In dit geval geen sprookje, maar er waren eens twee kloeke mannen. Ooit gingen ze wandelen en ontstonden wandelverhalen van de mannen, die zichzelf inmiddels Heer Henk en Heer Frans of kortweg de HH noemden. Het verhaal, waar u nu aan begonnen bent, is inmiddels het 397ste verslag van gedane zaken. Speciaal voor de gelegenheid had HH een wandeling uitgezocht vanaf station Waddinxveen. Daarna zou Boskoop worden aangedaan om vervolgens bij station Alphen aan den Rijn te stoppen. En dan met de trein terug naar Waddinxveen. We waren namelijk nieuwsgierig wat het snelst zou zijn. http://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/van-waddinxveen-naar-alphen-aan-den-rijn/14855/ Om saampjes in Waddinxveen te geraken deed HF de deurbel ten huize van HH overgaan.

Met het gewenste resultaat: HH opende de deur en ging gedwee mee onder meebrenging van niet meer nodig verpakkingsmateriaal van een eerder ontvangen bierkado. Al snel was het startpunt bereikt, alhoewel HF eerst nog wat in de wilde weg rondstuurde. Daar waar een vrachtauto veel moeite moest doen om te kunnen vertrekken, parkeerde HF op z'n gemakje tegenover het station. Schoenenritueel een dergelijke en daar gingen de dappere dodo's op pad. Door het park en in verband met de nieuw aangeplante wijk enigzins in verwarring. Dit veroorzaakte dat we een klein stukje van de markt gingen bekijken. Zeer bijzonder was de man, die op zijn kraampje een frituurpan had uitgestald en ook zijn handelswaar: oliebollen. En hij prees de goederen aan: "Vroeger was het lekker; nu is het lekker. Jammie de pammie; kom erbij, kom erbij". De zinnen werden dusdanig unbegeistert uitgesproken, dat we zelfs de oliebollen zich hoorden afvragen, wat zij daar deden. Verder was de markt gewoon een markt.

Op naar de hefbrug, waarvan HF zeker wist, dat die overgestoken zou gaan worden. Nadat HH wat eetherinneringen had verteld en de kerk gepasseerd werd, bleek HF een onjuiste voorstelling van zaken te hebben. Gedwee volgde hij HH en diens aanwijzingen. Via de Noordkade naar de W. de Zwijgerlaan. HH merkte terecht op, dat W. niet te horen was en dus zijn naam eer aandeed. De route liet ons het pad langs de vaart opgaan. Langs dit pad staan vele banken met bijpassende prullenbakken. Na een wegoversteking ( HH wist te melden, dat aan deze laan een aan hem bekend gebouw staat) was er een ontmoeting met twee honden en evenveel bijpassende dames. De honden nat en vies en daarom ijlings aangelijnd, zodat de HH daardoor niet van vieze broeken werden voorzien. Dat was voor later weggelegd. In het Gouwebos kregen we al een klein voorproefje op het door ons gekozen graspad. Sierlijke pirouettes en ordinaire glijtoestanden voerden we uit. Dat dit op een ander pad dan de routemaker bedoelde gebeurde, deerde ons niet.

Daarom Boskoop in. De vuilnisbakken wachtten op de dingen die komen gingen. Bij de kinderboerderij werden we feestelijk getrakteerd op varkensgeknor. Afgezien van een norse hondbezitter liep het tot aan het Weterpadwoonerf gewoon prettig. Daarna op naar het Rosarium. Een mooie plek om op een van de vele bankjes het middagmaal te nuttigen. Witte bollen en bruine boterhammen vonden hun bestemming, evenals water. En dan weer verder. De gemiddelde leeftijd in De Roos schatte HF op boven de zestig. Aan de Parklaan worden nog wat nieuwsoortige huizen gebouwd en een vrachtwagen zocht zijn pad door de niet al te brede weg. Op naar de schaatsbaan.

Tenminste, dat wil men ons doen geloven. Het is gewoon een buitenzwembad. HH, die altijd goed is geïnformeerd, kon zelfs nog mededelen, dat de 27 meter hoge duikplank pas geleden was verwijderd. Dit in verband met de omwonenden. Na de jachthaven konden we onder het spoor door, aangezien geen van ons beiden hoger is dan 1,90 meter. Onder het spoor door? Jullie moeten toch over het spoor heen? Oeps. Foutje. Maar na verder lezing van de route bleken we toch goed te zijn. Alleen een stuk overgeslagen. Op de Spijkerboorkade wisselden we een groet met de visser. En bij het knuppelpad werd het HH even te veel en liet hij vocht de vrije loop.

Alvorens Alphen te kunnen bereiken moest het Zaanse Rietveld nog worden getrotseerd. Men is daar druk bezig met graafmachines en tractoren de boel aan te passen en grond van A naar B te verplaatsen. Daartoe zijn rijplaten neergelegd om te voorkomen dat de weilanden compleet vermodderd worden. Dankbaar maakten ook wij gebruik van de rijplaten. Dat leidde wel tot mooie glijpartijen etc., zodat we hier en daar toch maar het gras verkozen. Dit alles onder het toeziend oog van een witte reiger. Dat de broeken nu na thuiskomst in de was moesten werd heel snel duidelijk.

Zonder dramatische valpartijen konden we uiteindelijk het Rietveld achter ons laten. Eenmaal in Alphen deden zich op een soort terpje een paar verstopte jonge uitheemse koeien voor. En voor de derde keer zetten we de route naar onze eigen hand. Hierdoor benaderden we het station vanaf de westkant. Bij dat station zijn bouwactiviteiten. Volgens HH is men het geheel aan het afbreken. Toen hij een bejaard paar vroeg naar de reden van het afbreken, keek men hem aan alsof zij werden beticht van een ernstig misdrijf. De nieuwbouw verder latend voor wat het is, op naar het station. Op aandringen van HF bovenlangs, hetgeen uiteindelijk toch gewoon onderlangs eindigde. De trein stond mooi te wachten, zodat we enkele minuutjes later gezellig naar Waddinxveen sprintten. Want de trein doet veel korter over het traject A-W dan de HH aan wandeltijd nodig hadden van W naar A. Of heeft dat met de draaiing van de aarde te maken? Na uitstappen en instappen reden we naar Capelle voor een horecafbezoek. Twijfel over welke uitspanning het zou worden hield HF nog even bezig maar uiteindelijk werd het de kast voor boeken. Bereidwillig verzorgde men daar Cornet en Dobbel Palm, doppinda's en bitterballen. Volgende keer weer een treinreis? We houden u op de hoogte.

Boos, kwaad, verdrietig

Toen wij deze keer uit Rotterdam vertrokken wij uit Rotterdam was er nog niets gebeurd. Blauwe lucht, lekkere temperatuur, etc.
Het leek ons echter gepast om op ingetogen wijze verslag te doen van deze wandeling gezien het leed wat later (in Parijs deze keer) is aangericht.
Ondanks eerdere sombere voorspellingen leek het dan toch in de regio Steenbergen redelijk tot helemaal droog te blijven.
Dus Groene Wissel 301 erbij genomen, HF opgehaald en hoewel eerst ontkennend moest deze laatste bij het parkeren toegeven dat deze wandeling reeds eerder had plaatsgevonden.

Dus geen bushalte zo klein of de HH vinden hem wel.
Geeft niets, schoenenwissel vanuit de kofferbak, runkeeper aan en daar gingen zij. Later dan gebruikelijk maar dat was bijzonder prettig en had oorzaken.
Tja, over Steenbergen valt heel veel te vertellen maar wij willen u blijven boeien.
De wandeling voert door een groot deel van Steenbergen maar slaagt er wonderwel in om de haven voor ons verborgen te houden. Tja, de herfst had zijn intrede gedaan dus kon er van blaadjes worden genoten. Het park bevat nog steeds een propeller, de gezellige winkelstraat is nog steeds voor de doelgroep gezellig (vermoeden wij) maar het eigenlijke werk begint bij het verlaten van het geheel. Onder de oude grote weg door en Welberg ontvouwt zich.
Nu moet dat helaas nog verborgen blijven, pas op de terugweg kan meer informatie over het dorp (men zegt op i.p.v. in) worden gegeven.
Weibergsedijk>Groenedijk>een achterlangs opengesteld pad>weer de Groenedijk.
Verhard wordt onverhard, banken zijn er niet dus via een ruime rechterbocht naar Leguyt en de Boswijkdreef, waar u een bos kunt zien. Daarover straks meer.
Bij de bosrand deden wij de hammen, net als een vorige keer. Tja, dan gaat het nog een stuk verder en ineens is daar Oudland, alwaar met betrekkelijk nieuwe schoenen de wandeling werd voortgezet. HF bleef staren naar onzichtbare kunst en waterhuishouding in ernstige vorm. Let op bij het knikje, want daar begint wat direct al maar later zeker een leuk en geinig pad is. Het bakje kwam voor ons te laat, maar het is er dan toch maar. Leuke brug er naar toe.
Tja, bijna aan het einde was er een robuuste en hartelijke begroeting van hondenuitlaat zus en zo, waarbij dartel maar ook snelheid werd gecombineerd. HH kreeg de natte tong hartelijk aan de linkerhand. Zo zie je maar.

Tja, dan weer Welberg, met schokkende verhalen over kelders, dorpskroeg, zeer oude pathefoon, waar d.m.v. slinger beweging de vertelmevrouw kan worden gewekt, in meerdere talen desgewenst.
Wederom de oude grote weg onderdoor, de regen die de hele dag er niet was geweest zette nu de zon opzij en het laatste stuk door Steenbergen werden wij alsnog nat. Het bushokje bood uitkomst en zodoende kon het gebeuren dat van eerdere borrelplannen werd afgeweken en Boudewijn alsnog op onze komst mocht rekenen. Ook toen was er nog niets aan de hand. Dus werd IPA en Bromsnor afgewisseld met Wilde Bock en Thais genoegen, dat laatste overigens niet helemaal. De ballen waren als vanouds.
Mooie dag met een nat slot. Maar wat was het geweldig geweest.
Jammer dat er zulke dramatische ontwikkelingen stonden te gebeuren. Vrijdag de 13e in 2015 zal een dag zijn die ons lang zal bijblijven. Gruwelijk.....
Maar we laten ons er niet van weerhouden, hopelijk tot volgende week.

Grappen en grollen

Daar houden de HH wel van, toevallig. Maar is het zinvol om met trein of metro naar Rotterdam Centraal station af te reizen op een vrijdag en daar dan rond het middaguur elkaar een hand te geven? Jazeker, klinkt het volmondig uit onze luide kelen. Door oorzaken van diverse grondslagen was er een tijdje sprake van geen wandelingen in gezamelijkheid. Om daar een einde aan te maken was een afspraak op het CS van R een mooi begin. HF mocht de avond ervoor weer luidruchtig acte de precense geven in een daartoe ingericht horecaf en was daardoor laat te bedde geraakt. Niet erg; beginnen we wat later met wandelen. Beiden lekker met de businesscard van de NS, maar dat was ook het enige zakelijke gedeelte.
 Als goede vrienden en zonder zakelijkheden liepen we door het station naar de uitgang aan de zijde van de Provenierssingel. Nu konden onze ogen zich ook een keer tegoed doen aan die kant van het nieuw uitgevoerde station.
De verfafbrandende schilder groette ons vriendelijk en HH vroeg ons af of het wellicht mogelijk was om op zoek te gaan naar een zaak onder het voormalige Hofpleinlijntje, waar men van koffie weet. Tuurlijk. En na wat buitenmuziek (geen blues) te hebben mogen aanhoren zagen we de bedoelde zaak. Een naar binnengang ging niet door en toch liet HH weten blij te zijn met de ontdekking. En wel dusdanig, dat er zelfs wel gesproken kon worden van opkomend water.

Vlak voor het moment dat we de Kromme Spaak in het vizier kregen, zagen we dat het ook mogelijk is om op straat kleding uit te zoeken en te passen. En dat op vrijdag! Tijdens het oversteken naar de taartenbakker wilde een automobilist ons de stuipen op het lijf jagen door dreigend hard naar ons toe te rijden. Puh, om de HH angst aan te jagen is meer nodig. De groenteboer is zijn gorilla kwijt, maar wij niet het pad tussen de struiken door aan de Bergselaan. Men heeft daar overigens mensen losgelaten, die door middel van duwen en trekken met en aan benen etc. proberen banken naar de filistijnen te helpen. Gelukkig zijn er her en der kunstwerken geplaatst. Nadat de Bergweg was overgestoken en we een lawaaierige auto met blauwe zwaailichten hadden laten voorbijrazen, leerden we dat bij een erkend leerbedrijf er voor mannen geen toegang is. Dit terwijl de mededeling nota bene op een toegangsdeur was bevestigd. De aanblik van het voormalige klooster en bijpassende kerk maakte alles weer goed. De Rotte middels een brug achter ons latend ging het naar ons eerste doel van de dag. Hadden we al vermeld, dat een telg uit het HH-gezin pas geleden verhuist is?

De HH gingen op zoek naar het pand waarnaar dat gebeurd is en vonden het ook nog. En als kers op de vuurpijl liet de telg zich zien. Na een korte ingelaste buitenpauze gingen de HH verder met de voetstapbewegingen. Op naar het volgende doel. Maar bij nader inzien werden de plannen daarvoor omgezet in andere. Nadat HF HH de voet had dwars gezet en de HH zich allebei verbaasden over het afstappen van en wederom opstijgen op de bagagedrager door de deerne was het bij het Museumstoomdepot het juiste moment en de juiste plek voor HH om even stoom af te blazen. Na het benzinestation zagen we een mooi bankje, maar helaas onbereikbaar voor de HH. Hierdoor konden we wel de diefstal van wilgentakken live meemaken. Tegenover het postsorteercentrum staan een paar mooie en rustiek gelegen woonhuizen.

Helaas niet te koop, maar wie weet wat de toekomst nog gaat brengen. Een aantal huizen in de wijk Nieuw Terbregge laat voor alle zekerheid toch de dakbedekking vervangen. Konden we mooi van de gelegenheid gebruik maken om onze buikjes van broodjes en water te voorzien. Zeker omdat er zitbanken en een prullenbak vlak bij de Montessorischool waren geplaatst. Dat was even lekker zeg. Alhoewel even: HH heeft tijdens de rest van de route nog een aantal keren mogen nagenieten van de smaken. De dame kwam onze kant op met een enorme hond bij zich. HH grapte en vroeg haar wat voor soort poes zij bij zich had. De dame antwoordde niet, want ze was op te grote afstand om de vraag te kunnen horen. Even later werden de HH verrast door een bijzonder vriendelijke en goedgemutste poes van ongewone grootte, die ons hartelijk begroette. Grappig nietwaar? Na de nodige aaien ging het verder en tot onze verbazing: verderop wederom een bijzonder vriendelijke en goedgemutste poes, die eveneens onze aaiingen van harte in ontvangst nam.

Dat niet iedere poes daar met hetzelfde sop is overgoten, maakte de witte poes ons duidelijk. Voor ons werd het nu wel tijd om de Bergse Linkerrottekade op te zoeken. Het kerkgebouw heet haar oude functie neergelegd en doet nu dienst als gebouw waar dienstverlening wordt verstrekt. HH merkte op, dat hij gemerkt had dat gedurende de wandeling weinig automobielen van het merk Renault zich aan ons kenbaar hadden gemaakt. Waarvan akte. Na de brug van Prinses Irene wachtte ons de intocht in Hillegersberg. De vrouwen daar zijn tegenwoordig verplicht een spiegel aan het stuur van hun fiets te bevestigen. Waarom weet niemand; althans volgens ons inzien. Vraag ons niet naar het hoe en waarom, maar ineens had HH had lumineuze idee om bij de nieuwe werkplek van VA langs te gaan om te kijken of zij gebruik maakte van de haar toegekende parkeerplaats. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoor; de plek werd op de juiste wijze benut. Driewerf hoera. En tevens weer een doel gehaald. HH was in vorm. Ons volgende doel moest zijn de plaatselijke ruïne en kerk met bijpassend kerkhof. Voordat dat zover was, ontdekten we de Bergkapel (geen blaaskapel; hoewel er wel een meneer met een bladblazer in de weer was).

Van het meisje op de fiets moest de pitbull, die zij begeleidde, uitkijken waar ie liep. Dat deed ie dus niet. Maar nu was het tijd voor de HH om de ruïne etc. te gaan bekijken. Jammer wel dat de 18e eeuwse waterput zich niet aan ons wilde tonen en daarvoor in de plaats een stuk natuursteen de honneurs liet waarnemen. De hardwerkende mevrouw op kantoor vormde met haar rode lippen een mooie glimlach naar ons. Dit, samen met het feit dat regendruppels zich aandienden, deed de HH besluiten lijn 4 te betreden ten einde bij de Nieuwe Binnenweg die weer te verlaten. Na het zien van een meneer van 2 meter en de rest qua lengte (zeer grote schoenen en een net iets te heet gewassen broek aan) begonnen we aan de spannende reis naar de plek waar we versnaperingen vermoedden. Na het mooiste plekte bij het raam te zijn gaan zitten bij Boudewijn werd onze bestelling opgenomen. Tweemaal Van Steenberge bokbier moest worden. En bitterballen graag. Komt er aan.

Dat wil zeggen: de ober kwam er weer aan om te vertellen dat aan onze bierkeuze niet kon worden voldaan i.v.m. opzijn. Dan maar Jopen dubbelbok. Smakelijk, maar daarna werden het Tank 7 en Leffe dubbel. Oh ja, ook wensten de HH nog een portie frieten. En dat alles voorzien van af en toe het geluid van gebroken glazen. De bediening was erg in vorm. Voldaan keerden we huiswaarts en gebruikten wederom de NS-card. Wat kan het leven toch mooi zijn.