zondag 31 mei 2015

Weelde; een aanleiding tot vreugde en wandelen


Ontkennen helpt niet: ook de HH hebben bepaalde gewoontes. Maar verschillen ze daarin dan veel van de rest van de mensheid? Welnee. Daarom ook deze week: wandelen. Wat er aan vooraf ging? Tot nu toe zo'n slordige 380 door de HH beschreven en een aantal vage herinneringenwandelingen. Heel veel daarvan in ons eigen kikkerlandje, maar eigenlijk gaan we het liefst de grens over om bij onze Zuiderburen het wandelhart te plezieren.
 Eén van de redenen daarvoor is, dat ze een geweldig wandelnetwerk hebben genaamd wandelknooppunt.be. Onder andere vorige week maakten we daar gebruik van en ook deze keer had HH een fraai geheel in elkaar geflanst. Om bij het beginpunt te komen, is het dan handig om een auto te benutten. Daar waar HH een aantal weken gedwongen afscheid nam van een Zweed en overstapte op een Fransoos, vond HF het welletjes met zijn Fransoos en verwisselde die voor een andere Fransoos. Zodoende is er nu sprake van Fransoos R. bij beide HH. Onderweg kon al snel de conclusie worden getrokken: velen benutten een R. Maar laten we bij het begin beginnen. HF naar HH om hem los te kunnen maken van een schilderkwast. Deze laatste had echter i.v.m. nattigheid, die hij voorvoelde, verstek laten gaan. Hierdoor kon HH beschikken over die ochtend vers afgebakken broodjes.
 Daarover misschien later meer. Al keuvelend kwam het startpunt dichterbij en na een korte aarzeling kon bij een wooncomplex de auto geparkeerd worden in de buurt van knooppunt nummer 56, zijnde het beoogde startpunt en tevens eindpunt.
Schoenenwissel, foto-apparaten gereed en zodoende kon de HF-auto in gezelschap van vele Fransozen van verschillende pluimage achtergelaten worden. HH las de route voor. Al snel kwamen we bij een gedeelte van het dorp Weelde, waar de weelde vooral bestond uit blaffende honden. Maar na punt 55 en een prachtige vrachtwagenparkeermogelijkheid mochten we bebossing in. Te aldaar doet men veel aan militair domein en niet aan dojauw. Bij een bankje vlak bij de grafheuvels ging HF alvast het hoekje om. HH bleef iets achter, waardoor de aanblik van een mooie slanke reemevrouw slechts aan HF was voorbehouden. Net als van de eekhoorn trouwens. Enigzins aangeslagen ging HH dan maar een grafheuvel op de foto zetten.
 HH, zeker niet de lulligste, bood HF daarna een verblijf aan in een echte Malossi-caravan. Daar kon natuurlijk geen sprake van zijn, want de wandeling gaat voor. Daarom via de weg, die Geeneinde is, naar de Waskuil. Daar gebeurt vanalles, hoor. Huizenbouw, een hond, die door een hek blaft, onge-interesseerde paarden, ge-interesseerde paarden, kippen die een vliegopleiding zonder een goed resultaatsucces afronden en zweefvliegtuig.
 Allemaal indrukken die zich binnen een tijdsbestek van pakweg 30 minuten bij de HH naar binnen kwamen. Daarna werden de HH bestoven door automobielen. Bij knooppunt 65 bleek, dat we op twee reguliere manieren bij 64 konden geraken. Dat we voor de langere weg kozen, legde ons geen windeieren. Diverse mooi vennen, al dan niet voorzien van luid kikkergekwaak, werden ons aangeboden. Tevens kregen we een groot formaat smokkelaarsklomp voorgeschoteld. Niet nieuw, maar nog steeds vermakelijk. In het weekend en op feestdagen bent u overigens hartelijk welkom bij K. Aeroclub. Vanaf punt 62 mochten we tot aan onze lunchpauze even heerlijk door mul zand en tegenwind. Het bankje was een verademing en hier konden de HH hun broodjes en water naar binnen halen. HF goudeerlijke broodjes van de Jumbo en HH de eerder genoemde en nu ook geroemde afgebakken broodjes. Vlak bij de schuur met een behoorlijk gat aan de zijkant (HH had wel een verklaring voor dat gat) vond de zelfde heer een prachtig metalen kleinood op de grond. Aangezien het op de paal veel beter tot haar recht kwam, werd het daarop gelegd. Ook al omdat de grote waterpartij op de achtergrond daar eigenlijk om vroeg. Na de gevaarlijke oversteek weer over mul zand. Links nog meer omheind watergebeuren.
 Zelfs vanaf de grote houten vlonder konden we het geheel niets eens overzien. Vanaf Merksplas mochten we toen een stukje over de N132 lopen. Bijvoorbeeld langs de boerderijen genaamd de Bijenheide of St.-Isidorushoeve (dan natuurlijk wel Isidorus van Madrid). Maar vlak na de frituur  Bels Lijntje linksaf en de rust van fietsende tegenliggers opzoeken. In juni mag er in Weelde gesnuffeld worden, maar dan wilden de HH niet op wachten en wandelden daarom door naar punt 59. Aldaar besloten we niet nogmaals 55 aan te doen, maar rechtstreeks naar de auto terug te lopen. Voldaan de schoentjes uit en op naar Nederland. Hadden we op de heenweg niet een uitnodigend bord gezien met de naam Biergrens? Best wel. Ach, zouden de HH een bezoek gaan brengen aan dit gebouw, waar enkele soorten bier te koop worden aangeboden?
 Ach ja, het is nog vroeg en de wereld verkennen kan toch geen kwaad? Met smokkelwaar en al op naar de plek voor het wandelafsluitritueel. Dit maal weer eens met boeken. Men schonk ons HJ Weizen en Texels Springtij en samenwerking met bitterrrrrballen, nootjes (gemengd en ongepeld) en een amuse. De wandeling op zich was al een 8,5 waard en het geheel komt op een toppositie.


zaterdag 23 mei 2015

Wat zijn we hier aan het doen?



Het kan zo maar gebeuren dat de komst van de HH voor de nodige opwinding zorgt. Eerst en vooral moet ons van het hart dat de reacties op ons Krijtlandpad avontuur hartverwarmend zijn geweest. Beste Facebook-vrienden, het was onvergetelijk.
Inmiddels hebben wij onze overnachters ook van onze aanwezigheid op het www in kennis gesteld. Je weet maar nooit.

Vandaag zou een mooie dag worden, maar daar kijken de HH niet zo van op. Alle dagen zijn mooi als je geen baan hebt. Omdat er geen zware rugzakken mee hoefden konden we nu met eigen vervoer. Die van HH was voor HF erg nieuw. Maar dat terzijde. Bij aankomst ten huizen van HF vroeg HH eerst bijstand met techniek om een klant tevreden te kunnen stellen. Tevens graag de lege flessen terug.
Weest gerust, nieuwe treinkaarten zijn besteld.

HH had dagen achter de pc gezeten om een route te vinden en dat was gelukt, via de wandelknooppunt.be website

Wij kozen voor:

39>41>42>43>44>45>46>12>13>14>20>21>19>35>36>16>17>39

Die eerste en laatste dient u serieuzer te nemen dan HF anders volgt u onze route.

Ach, op weg naar ons gastvrije land, met open armen zou de ontvangst zijn. Auto parkeren met de nieuwe techniek van de HH, de bekende rituelen en op weg ging het. Nauwelijks bekomen van de omgeving werden wij aangesproken door agenten in een kleine automobiel, die eerst onze geestelijke vermogens op de proef stelden door de ochtend en middag zogenaamd door elkaar te halen. Maar die truuk is ons bekend. Tja, toen kwam de hamvraag: "Wat zijn we hier aan het doen?" Ach, te verliezen was niets.

Dus wij de wandelpapieren getoond en toen beide heren eindelijk weer normaal konden ademen bleek de grondslag in verbazing te liggen. Men was niet bekend met het feit dat in Loenhout en omgeving gewandeld kon worden. Dat moesten wij dus in alle rust uitleggen. Juist dat laatste kunt u aan de HH overlaten. Overigens zouden wij de beste dienders later weer tegenkomen en toen werd er vrolijk naar ons gezwaaid. U ziet, de HH zijn waarschijnlijk de beroerdste niet.

Tja, vanaf dat moment verliep het eigenlijk op rolletjes. Dat wil zeggen, de nummers volgend en zorgen dat de borden niet gemist worden. Loenhout bleek een aardig oud centrum te hebben, maar blijven konden wij niet. Dus verder moest het gaan. Onderweg kiekten wij er lustig op los.

Een drankwinkel bleek voor de HH een bottle neck. Hoewel geen westvleteren bleek de route niet aan te sluiten. Gelukkig bijtijds geconstateerd zodat langs de Signoren alsnog de goede route werd bewandeld. Eigen inbreng is niet gevaarlijk.
Vrijwel in NL maar toch niet helemaal. Tja, langs boerderijen, hele enthousiaste koeien die echt een keer naar de liederen van HH wilden luistern ( we want more ) bereikten wij Wuustwezel. Hoewel de route niet wilde dat wij het park te zien kregen lieten wij echt van ons horen. De foto's mogen en
zullen. Daarna het plaatsje uit en via een mooi park (de voor kempen) waar wij niet naar binnen mochten werd de wandeling
steeds mooier en groener. Maar aan alles komt een einde, zo niet aan onze wandeling.
Want HF had als verrassing nr 39 niet gekozen maar wandelde gewoon een deel van de heen route.
Ach, als goede vrienden moet zoiets kunnen.
Uiteindelijk de auto bereikt, reverse rituelen en naar NL. Via
slinkse wijze, enig fileleed werd dan toch onder de van Brienenoord bereikt. Daar waren nagenoeg alle bieren al op, ja ja, zodat gewoon pils en affligem het moest zijn.
Hierbij vergezeld van 5 bitterballen en ander gedoe.
Proost en eet smakelijk.





woensdag 20 mei 2015

Dag 4: van Gulpen via Valkenburg, Geulhem en Berg naar Amby (Maastricht)


Na een dergelijke schone nacht in de sublieme kamers (de HH sliepen zoals gezegd separaat) kon de ochtend wat later beginnen, want de wandeling zou iets korter zijn. Dus wat langer uitslapen was het devies. Wij hoefden pas om 9 uur aan te schuiven aan het werkelijk fantastische ontbijt. Er was van alles dus derhalve maar weer stevig ingeslagen want hoe dan ook moest er gewandeld worden wilden wij de thuisreis konden aanvangen.
Ach, na het ontbijt nog even de blaas en andere organen legen en
dan kon het (weer met rugzak) op pad. Wat een mooi verblijf en welk een mooi uitzicht.
Dank Edmee. Het was mooi. Bedankt.

Ach, met de benen wilde het wel, maar de vermoeidheid bleek wel merkbaar. De onderdanen hadden nu wel zoiets van : enough is genoeg. Nu, dat kwam mooi uit want er moest gelijk worden geklommen en hoe. Maar dat werd beloond met fraaie uitzichten.
Vandaag stond op het programma: Gulpen => Valkenburg => Geulhem => Berg => Amby (Maastricht).
Ach, aan hoogtewisselingen waren we nu wel gewend dus die laatste dag van te verwachten 20 km zou wel lukken. Tja, op deze laatste etappe sloeg de weemoed er wel in, want hoe dan ook, afronding en thuisreis zou ons ten deel vallen. Maar ach, aan alle mooie dingen komt een einde en als oefening voor nog grotere ronde(s) had het zijn dienst bewezen. Daarom schouders eronder en daar gingen ze weer, onze helden.
Heuvel op, heuvel af. Het ging maar door. Wij vergaten niet om op het mooie weer en de fraaie omgeving te letten. Ach, via fraaie bossen met uitzicht op kasteel Schaloen bereikten wij Valkenburg. Daar was zoals te verwachten viel de drukte natuurlijk wel aanwezig. Voor de HH op dat moment iets teveel van het goede maar gelukkig zorgde de route ervoor dat we steeds weer de berg op konden klimmen en niet de winkelstraat door hoefden. Dan loop je wel om de pretparken, kabelbaan, ruine etc heen. Maar ach, via een bekende drukke kruising konden wij dan toch nog een deel van Valkenburg meenemen. Een aanduiding op de muur trok de aandacht van de HH. Weliswaar met een zeker elan geschreven moeten de HH ook de spelling bewaken. Graag uw aandacht. Maar de boodschap kunnen wij van harte onderschrijven. Wij verwachten dat dit ook voor HH-dames opgaat.


Tja, eenmaal dit doorstoken hebbende gingen wij richting Geulhem alwaar wij onderweg trouwe viervoeters gewaar werden die hun bad-ritueel uitvoerden. Wij verstoorden dit mooie tafereel natuurlijk niet, alleen een foto moment werd natuurlijk afgedwongen. Tja,
Tivoli kon natuurlijk niet worden vermeden. Heerlijk, maar voorlopig waren dit wel de laatste vlaaien denken wij dan. Met angst en beven wachtte HF op de beklimming richting Berg, aangezien HH hiervoor diverse waarschuwingen had doen uitgaan. Het viel evenwel alleszins mee, hoewel afwatering nog wel moest plaatsvinden maar dat kon later. Eenmaal boven ging het richting een onderbroken afgraving, waar wij deels omheen konden gaan. Onderwijl hoorden wij het heerlijke geluid van crossende motoren en werden eveneens de geuren gewaar. Heerlijk.
Tja, uitstel had geen zin. Plassen en dan het laatste deel aanvangen. Door fraaie natuur maar geleidelijk kwamen er contouren van Maastricht in zicht. Amby werd bereikt en na raadpleging van bustijden werd besloten naar het oorspronkelijke startpunt te lopen. Aldaar konden wij nog een korte tijd uitrusten en elkaar feliciteren met deze prestatie van formaat. De HH kunnen echt wandelen, het is bewezen. Tevens kunnen zij hierbij volkomen nutteloos zware rugzakken met zich meedragen en tevens kunnen zij elkaars gezelschap meerdere dagen verdragen.
De bus bracht ons naar de markt in Maastricht alwaar wij diverse terrassen afkeurden maar uiteindelijk er een vonden die de goedkeuring van de HH kreeg. Zitten en genieten. Het zat erop. Straks nog een lekkere treinrit en dan zouden de HH uiteen gaan en terugvallen in de dagelijkse werkelijkheid. Maar dan wel met HH-dames die natuurlijk best zonder de HH kunnen maar liever niet al te lang.

Samenvatting voor hen die de verhalen niet lezen of niet kunnen lezen:

Bier drinken (in voldoende mate) + regelmatig bittergarnituren blijft het devies. 
De bitterballen van de Smidse zullen ons nog lang op de maag blijven liggen, die van Gulpen een stuk korter.
Pils drinken is prima, maar niet voor echte mannen. Die drinken bier.
Stevig eten 's-avonds is een prima basis voor de volgende dag.
In een kamer slapen is te doen behalve als je ook wilt slapen.
Ria en Jules, Marianne en Edmee ......... bedankt!!! Het was top.
Stichting Vrienden op de fiets ..... bedankt!
NS en Veolia ..... bedankt!
We zijn een kleine 100 km verder gekomen.
Het krijtlandpad is prachtig.
Limburg: we zijn er nog lang niet klaar mee.



Dag 3: Epen tot en met Gulpen


Rond een uur of kwart voor acht/acht uur ging het door HH ingestelde wekkeralarm af. Na enige moeite werden de geluiden bedwongen. Wellicht vraagt u zich af, hoe de nacht was bevallen.
HF had van een weldadige rust genoten. HH daarentegen was de HF getrakteerd op boomzaaggeluiden. Hoewel dat HH aan thuis deed denken, was zijn rust van een veel lagere gradatie geweest. Bij de ontbijttafel maakten we kennis met Marianne en schoven we aan bij fietsgasten en Frank. Het ontbijt was wederom uitstekend aangekleed. HF voorzien van thee en na diverse niet-geslaagde pogingen werd HH uiteindelijk voorzien van koffie. Even later waren ook de Krijtdames van de partij, alsmede nog een Frank voorzien van zijn ouders.Geanimeerd werd er gegeten en gebulderd.
Maar iets later ging toch een ieder zijn of haar weegs. De weersvoorspelling voor deze dag waren niet heel gunstig, maar ook weer niet dramatisch. Langs de Smidse en de Volmolen en daar was de eerste flinke klim van de dag. Via Camerig doken we het Vijlenerbos in.Vrij snel was er sprake van uitdoen van wat bovenkledij. In de buurt van neerlands enige boshut genaamd 't Hijgende Hert (tevens horeca) begon het enigzins te spatten. Nu even wat anders. Bij onze vorige Zuid-Limburgwandelingen hadden we reeds kennis gemaakt met het Vijlenerbos en het verderop gelegen Vaals.
Van beiden hadden de HH naar hun mening reeds genoeg geproeft, zodat de suggestie van de heer Piet Smulders ( http://www.pietsmulders.nl/nederland_krijtlandpad.html ) , om een doorsteek te maken naar Holset, zwaar in dank door ons werd afgenomen. Inmiddels geen regen meer en aangekomen in Holset werd het tijd voor koffie en vlaai.
En waarom niet bij Oud Holset Herberg? HH geïntrigeerd door een klein kastje en HF door de spreuk "Dit is een zelfreinigende keuken; als je 'm vies maakt, moet je 'm zelf reinigen". De koffie overheerlijk, net als de appel- (HH)en de kersenvlaai (HF). Een kijkje bij de historie van de plaatselijke kerk en op naar Harles. Na Harles komt in deze reeks Vijlen. De daar staande kerk is van een enorme grootte. De route leidt er hemelsbreed wel langs, maar niet er naartoe. Bij het stegelke (draaihekje) deed de wandelmevrouw ons vertellen, dat ze iets moest doen. We zullen nooit weten wat, want onze niet-nieuwsgierigheid was aanleiding om geen vragen te stellen.
Iets verderop een clubje van een man of acht, waarvan de laatste vrouw in ons reddende engelen zag, toen we haar vertelden, dat boven in het dorp versnaperingen te koop waren. De voorzichtig drukke weg in Nijswiller staken we over, maar veel reden om langer daar te blijven hadden we niet. Tussen Nijswiller en Wittem werden voor de tweede dag op rij verrast door de huifkar. Wederom alleen maar blijde gezichten. Bij een monument voor gevallenen deden we even een etenswaarbreak, om daarna vrolijk verder te gaan. Hoewel erg verleidelijk weerstonden we in Wittem de schreeuw om kaarsen te kopen en in het klooster aan te steken. Een kloosterverblijf lokt ons, in tegenstelling tot (pater) Frank, niet. De kasteelboerderij liepen we voorbij, terwijl het aardig begon te regenen.
Op naar de Gulperberg. Om daar te komen moet een behoorlijk hoogteverschil worden overbrugd. Dit laatste werd door de knieën van HF niet heel erg gewaardeerd.
Maar eenmaal boven bij Maria was de pijn weer snel vergeten, want toen ging het slechts nog naar beneden en waren we in Gulpen. Even naar de Super en snel daarna neerstrijken op het terras van de Imperator. Verwarmd van de bovenkant konden we na ca. 24 km. vaststellen, dat we enigzins nat, maar best tevreden waren over het verloop van de dag. Zodoende kwam ter tafel, terwijl het droog was geworden, Brand Lentebock, Averbode Blond, Affligem Dubbel en bourgondische bitterballen. In vergelijking met gisteren waren dit ook heerlijke, maar beduidend minder massieve ballen. Afrekenen en op naar de slaapplek. Even verwarring, maar al snel is daar Edmee en zij neemt ons mee naar de slaapkamers. Ja, niet nogmaals nachtrustverstoring door HF. Enige verfrissing en verschoning en dan naar de avonddis. Niet naar de Kroon, ondanks dat die ook in Gulpen is vertegenwoordigd. Nee, Grieks is een goed idee. Een ouzootje vooraf (jamas) en dan een schotel voor twee en Mythosbier. HF inhalig door alle lamskoteletten op te eten, maar uiteindelijk beiden dik tevreden naar de, nog een keer via Vrienden op de Fiets, bestelde slaapplekken. Een afzakkertje in flesdoppen en slapen was toen het devies. Voor de derde dag op rij een zeer geslaagde etappe met veel mooie natuur en aanleidingen tot verhalen.

dinsdag 19 mei 2015

Dag 2: Van Eijsden naar Epen via onder Mheer


De HH bleken in Eijsden de slaap te kunnen vatten, zodat de volgende ochtend er sprake was van enige uitgerustheid. Ria liet weten, dat ook zij, dankzij of ondanks de HH-aanwezigheid in diepe rust was geweest. Jules had als gewoonlijk geslapen. Zodoende konden we, onder begeleiding van klassieke muziekklanken, aan het overheerlijke en uitgebreide ontbijt beginnen. Koffie voor HH en thee voor HF overgoten het aangeboden brood en beleg. Nadat Jules ons de weg naar de Super(markt) had uitgelegd, werd afscheid genomen. Een kort bezoek aan die instelling en voorwaarts naar de grenspaal bij de Maas.
Dat bleek achteraf de enige op onze trip. Via het kasteel, dat Eijsden rijk is, begon de reis naar Epen. Eerst wat stedelijke dingen, zoals een treinhalte en een Fiat-garage met slechts BMW-voertuigen, maar na Mariadorp kregen we al snel een stijgend voetpad tussen weilanden en bospartijen. Bij Libeek deden we een eigen inbreng. Vlak voor Mheer smeltten we weer samen met de bedoelde route.
Mheer is een uitstekende plaats om even een koffiebreak in te lassen; zeker als de wielervereniging op het punt staat om te vertrekken. We lieten ons door de uitbaatster des horecaas overhalen tot nuttigen van naa haar zeggen overheerlijke aardbeienvlaai. Ze had niet gejokt. Even een blik op de kasteelboerderij van Mheer en toen op naar Noorbeek. De afdaling daar naartoe was een vrij lange. De klim in tegenovergestelde richting was voor de ons tegemoetkomende dames niet echt een plezierig uitje, liet men ons weten.
 Na Noorbeek werden we geacht richting Slenaken te gaan, want dat ligt op de route. De Schimmelligerweg gaat over in de Kwakhaag en beiden zijn zandpad over een plateau. In de buurt van Slenaken gaf HH aan een mevrouw uitleg omtrent een fotografie-actie van HF. De ontmoeting daarna met enkele koekalveren is legendarisch geworden, zodat we eigenlijk ongemerkt Slenaken binnendrongen.
Herkenning onzerzijds alom en bij de bushalte maakten we gebruik van het zitbankje om op gepaste wijze in de inmiddels aangeschoven zonneschijn de lunch te gebruiken. Je ziet van alles voorbijkomen, maar de huifkar getrokken door een tractor is en blijft natuurlijk een lust voor het oog. Zouden we klaar zijn voor het volgende doel zijnde Epen? Het antwoord afwachten had geen zin en zodoende een fikse klim met een geweldig mooi uitzicht; niet in het minst door de combinatie van glooiende natuur en zonovergieting. Ging het nu dan via de kortste weg naar Epen? Nee, natuurlijk niet. Zowel het Onderste- als het Bovenstebos moest met een bezoek worden vereerd. Ja, en als je dan deze laatste uitkomt is het uitzicht geweldig (zie foto bovenaan). Aangezien we de nacht in Epen gingen doorbrengen en we redelijk vies zijn van doublures tijdens een route, gingen we bij Kuttingen richting Plaat.
Daarna aan de Terpoortenweg bij de Smidse vonden het even welletjes en gingen na een wandeling van ruim 27 km., met de schoenen uit, genieten van allerlei voorbijrijdende oldtimers. En niet te vergeten van Erdinger Weizen en Val-Dieu Blond. De huisgemaakte bitterballen waren erg smakelijk, maar ons inziens voorzien van een iets te veel huis. De vulling is namelijk van een zeer compacte substantie; wellicht voegt men ietwat metselspecie toe. Maar volop genieten was het. Daarna werd het tijd om de slaapgelegenheid op te zoeken. Hiertoe dienden we alleen nog maar even naar de Gulperweg te lopen. Dus schoenen weer aan en hoepla. De weg er naartoe is tamelijk omhoog, maar ach, we hadden net brandstof ingenomen. Aangekomen bij B&B Valkenberg (ook via Vrienden op de Fiets) drukte HH op 1 van de 2 deurbellen. Geen reactie. Dan numero 2 proberen. We hoorden wat geluiden en verwachtten Marianne, onze gastvrouw, te mogen aanschouwen. Dat gebeurde nu nog niet. Frank (door sommigen ook wel pater genoemd) deed open en al snel werd duidelijk dat hij niet een mede-eigenaar o.i.d. was, maar een mede-overnachter. Van binnenlaten had hij geen kaas gegeten. Telefooncontact met Marianne leerde ons de weg naar de sleutel en even later stonden we toch binnen. Zijzelf zou later op de avond ten tonele verschijnen.
Inmiddels hadden zich nog 2 Krijtpadwandelaars van vrouwelijke hoedanigheid gemeld. Gevijven deden we thee, koffie en nog wat, totdat de HH hun inmiddels toch weer hongerige buiken wensten te gaan vullen. Om 19.57 uur stonden we bij het pannenkoekenhuis, dat om 20.00 uur de keuken sloot. Na rijp beraad kozen we voor de Kroon (HH logeerde daar ooit) en hun dagmenu twee. Een aangenaam maal en een elders biertje later namen we de bus terug omhoog. In de Valkenberg was rust ingetreden. Voor het eerst in onze carriëre gingen de HH gezamelijk op enen kamer slapen. De dag van vandaag was ook weer geweldig. Morgen verder dus.

Dag 1: Rotterdam, Dordrecht, Eindhoven, Maastricht (Amby), Eijsden


Vandaag was het hoogtepunt aangebroken en gekomen en derhalve was actie gewenst. Zoals reeds vooraf uitvoerig gememoreerd (al was het maar om onszelf eraan te herinneren) moest er redelijk bijtijds worden gehandeld.
Dat betekent in dit geval een volledig ander ritueel. De HH zouden n.l. hun hebben en houwen meenemen in een speciaal hiervoor bestemde rugzak. Die van HH bestond al even, die van HF was nieuw ingedragen en derhalve nog zo goed als nieuw. Ondanks eerdere verwachting bleek evenwel voor spullen van HH geen plaats zodat de kleinste van de twee toch alles alleen moest dragen. Door het gewicht was de verwachting gerechtvaardigd dat HH na deze tocht toch zo'n decimeter zou zijn gekrompen. (Gelukkig was besloten om de eerste etappe ook direct de kortste te laten zijn, dit vanwege verwachte aankomst rond 14 uur).
Het hoogtepunt bestond in deze in de jaarlijkse opwachting van meerdaagse weersverwachting en dito wandeling. Dat eerste was eerst behoorlijk aan de matige kant maar onze positieve inslag kan zoiets hebben. Vandaar dat er een gezamenlijke samenkomst zou plaatsvinden in Dordrecht. HH kon niet nalaten om een dwaalspoor uit te zetten en veel eerder dan verwacht in Dordrecht aan te komen. Aldaar bleek HF al aanwezig zodat de HH zich nog even in de ochtendzon konden opwarmen.
Warempel, daar stuurde de NS een hele trein voor de HH. Instappen dan maar, een niet stilte plek
zoeken en vervolgens de spanning onderling van ons afpraten. Eindhoven bleek een tussenstop maar dusdanig kort dat wij het zijn vergeten. Hoe dan ook, wij arriveerden in Maastricht en gingen op zoek naar een bus naar Amby, want de reis was tot nu toe veel te kort geweest. Wat bleek, een dergelijke bus bestond en was bereid tot HH-inname. Ook anderzijds werd voldoende luidruchtigheid ingeslagen en de chauffeur wees er nog maar eens op dat voorin de instap werd gereserveerd. Wat een klantenservice. Bij een ronddraai halte konden de meesten de bus verlaten en reden wij verder tot waar wij uitstapten. Toen bleek dat wij onze rugzakken ook bij ons hadden. Wat nu te doen? Meenemen dan maar. Dat laatste bleek gedurende het verloop van de reis een gelukkige keuze, nu leek het onzin.
Tja, loodzwaar bepakt gingen wij op pad. U zou kunnen zeggen dat als je weer terugloopt naar waar je zojuist vandaan kwam de zinloosheid der dingen al direct plaatsvond. Wij onderschrijven dit niet maar kunnen het ook niet ontkennen. Voor intime: de Maas heet hier Meuse.
Vooraf was besproken dat HH de plaatsnamen zou memoreren zo ook HF de verschillende hangrituelen. Via het mooie station kwamen wij aan de oever.
In tegenstelling tot eerdere wandelingen overstaken wij de meuse nu niet maar bleven aan de linkerzijde wandelen. Dat bleek een goede zet want de wandeling ging hier ook vanuit. Ach, welk een aangenaam verpozen. Eerst door Maastricht, daarna niet meer. Onderweg waren kleine natuurgebieden, zoals de Eijsder Beemden, woonplaatsen (Wij noemen bijvoorbeeld: Oost-Maarland) en wat andere zaken aanwezig die ervoor zorgden dat er voldoende zichtbaar was om iedere vorm van verveling de kop in te drukken. 
Het doel van deze eerste van vier etappes zou zijn:
Eijsden, voorzien van een veerpont, genaamd "De Cramignon", dagelijks tussen Eijsden en het Belgische Ternaaien (Lanaye), dat aan de overzijde van de Maas gelegen is. Deze veerdienst vervoert alleen fietsers en voetgangers. (bron: Wikipedia)
Wij kwamen hier aan en ploften onszelf neer op een terras genaamd: 

EETCAFÉ AON'T BAT

Aldaar namen wij bieren en en bittergarnituren. Aangezien het weer op de juiste wijze meewerkte ging het nu pas regenen. Tja, voordat teveel bierenthousiasme zou intreden werd besloten om op zoek te gaan naar ons eerste overnachtingsadres in Eijsden. Via een stichting vrienden op de fiets kunnen wandelaars ook overnachten. Wel eerst lid worden. 
Wij belden aan bij een huis met een dak. Aldaar woonden Ria en Jules en mochten wij na een grondige inspectie binnen treden. Aan alles was gedacht, zelfs de paraplu kreeg een eigen stek. Na kennismaking en uitwisseling van vaardigheden werden ons de kamers getoond. Aangezien deze wijze van elkaar helpen voor het eerst zou worden ervaren waren de verwachtingen hooggespannen. Nu, HF ging op de eerste (met eigen wastafel), HH moest door naar de tweede. Na acceptatie van het gebodene kon in overleg worden gekozen voor een eetgelegenheid. De HH hadden grote trek dus
werd Grieks eten haast een vanzelf keuze.
Voldaan ging het richting Ria en Jules die ook later op de avond thuis bleken te zijn. Na wederom goedgekeurd en akkoord bevonden konden wij moe maar voldaan het bed opzoeken. 
Nu eerst slapen, morgen zou een grote etappe volgen.