Warme en kouwe kak

Wie had dat ooit gedacht. De HH deden op 1 dag elk een ophaalactiviteit. HF  's ochtends naar HH en HH  's avonds naar HF. Raar maar waar. De oorzaak ligt in het feit, dat er twee verschillende aanleidingen waren. De eerste een wandeling in en nabij Voorburg en de tweede een muzikaal concert in Zoetermeer van de heer Glenn Hughes en zijn 2 companen voor de komende 12 maanden.

We zullen ons hier beperken tot hetgeen er zoal tijdens de wandeling voordeed. HF was rond half elf bij HH. Een uur later dan normaliter, hetgeen er voor zorgde dat HH reeds 60 minuten volledig in de starthouding klaar stond. Dat voorzien van een kleinood in de vorm van een a-4tje met daar op uitgestippeld wandelknooppunten in de regio Den Haag. Een primeur voor de HH qua in Nederland, want de Belgische variant kenden we al veel langer. Vol goede moed en met goede zin op naar de plek, waar een wandelstart onzerzijds zou kunnen zijn. Na wat omzwervingen langs o.a. beider oud-werkgever kwamen we terecht op de Parkweg in Voorburg en ter hoogte van park Vrede en Rust vond HF het welletjes en parkeerde de auto. HH stemde volledig in met deze actie. Na de schoendingen en Runkeeperactie werd het tijd voor wandelactie en daar gingen ze. Eerst nog even zoekende. Dat was mooi, want zo konden we de ontdekker van Nutella nog even in levende lijve waarnemen.

Vrij snel daarna kwamen we op het juiste spoor en liepen dartel door een mooie wijk met een zwanenfamilie en aardig woonhuizen. Een stukje verderop langs een molen en een kinderspeelplaatsboerderij. Het is dat HH het zei, dat we daarna over de Vliettunnel liepen. HF zag en hoorde dat niet.

Hij zag alleen het Sytwendepark. Voor het leuke doopten we de Veurselaan om in Voorselaan. Na de Noordsingel kwamen we in een leuk parkje, waar in ieder geval 1 van de hondenuitlaatmevrouwen zeer kwistig was geweest tijdens het zichzelf besprenkelen met geurwater. Overigens mochten we tijdens deze wandeling daar meer exemplaren van ontmoeten, al dan niet voorzien van hond. Na het tumult van een tiental motor agenten met zwaailichten en sirenes aan konden we onder het toeziend oog van een politieburo door rood wandelen.Bij de IJsvogellaan richting de Appelgaarde. De verwachtte aanduiding zagen we niet en HH greep daarom resuluut in en dirigeerde ons terug naar de plek bij het woonwagenkamp waar parkeerovertredeers weggesleept zouden worden. Zodoende kwamen we onder het spoor door door middel van een tunnel. Vanaf nu kregen we een tijd lang geen aanduidingen meer, maar wel een wervelend stuk langs de N14. Aan het eind daarvan bij het voetgangerslicht waren we blij, dat de mevrouw met hond duidelijk aangaf, dat bij rood licht nog even gewacht moest worden. Maar zodra het groen was, was er sprake van kom maar mee. Nadat de N44 was overgestoken en het wellicht naar liefde op zoek zijnde stel achter ons hadden gelaten, kwamen we weer een door ons geliefde aanduiding tegen. Dat viel samen met aanhaken bij de Midden Nederland Route. Op de eerste de beste vuilnisemmer lazen we een boodschap, waar geen beginnen aan is. Zeg nou zelf.

Vrij snel waren we overigens weer verlost van bewegwijzering, zodat geheel eigen benen moesten worden bestaan. Tot aan de Bremhorstlaan. Daar troffen we tevens een mooie eetzitbank aan. De maaltijd en onze rust werd ietwat verstoord door de begeleidster van twee Golden Retrievers (1 daarvan voorzien van voorjas). De dame in questie moest even luidkeels aan een bekende laten weten dat dit haar leven is. Helaas moesten de HH dus concluderen daar vanaf dat moment ook deel van uit te maken. Jammer, maar ach, de HH kunnen niet alles hebben. Na de lunch weer vrolijk verder en kregen we naast uitzicht op een ronde hoekpriëel het advies van moeder met kinderen om eens te kijken hoe hard de auto's daar wel niet reden. De door ons aanschouwde exemplaren gingen geen van allen harder dan stapvoets. Het zullen Wassenaarse standaarden zijn, die de HH niet doorgronden. Na de asfalterende straatwerkzaamheden bij de Stoeplaan kwamen we bij het park Oud Wassenaar. Aan de Schouwweg kregen we een prachtige verrassing voorgeschoteld. Het WAVO-park.

Schitterend gelegen met ruim uitzicht en in geval van zonneschijn, zoals vandaag, een oase. Daarna kregen we zicht op kasteel Oud Wassenaar, waar HH wel eens een festiviteit heeft meegemaakt. En daar in de buurt zelfs een door ons gewenst paaltje met een  juist knooppuntnummer. Niet lang daarna stonden we echter weer op de Stoeplaan bij de asfaltmannen. Vanaf toen hebben we grotendeels ons eigen plan getrokken qua route. Even een kijkje bij de Goede Herderkerk en toen langs de lunchplek over het landgoed de Wittenburg. Een blik op kasteel de Wittenburg en haar daar vlakbij gelegen voormalige ijskelder (nu vleermuiskelder) en zo op weg naar Museum Louwman. Bij gebrek aan tijd konden we daar geen bezoek aan brengen en ook het vriendelijke verzoek van de Marechaussee om een kopje thee te doen bij onze vorige koningin moesten we afslaan. Op de Carel Reinierszkade werd de warme kak vond de hond door de meneer in een zakje gedaan en meegenomen. Door de Vincent van Goghtunnel en nog eens zicht op een molen liepen we vrolijk langs 't Loo terug naar de auto.

Deze bracht ons naar Capelle alweer we versnaperden bij een kast voor leesbare dingen. HJ bok, Jupiler, gemengde nootjes, doppinda's en bitterballen vielen ons ten deel. Klaar om aan de muzikale avond te beginnen.

Niet geopend, dan ook geen Westmalle

Hoe ging dat deze week?

Er was wat heen en weer over de komende vrijdag. Gaan we, hoe laat, waarheen, dat soort beklemmende vragen.
In eerste instantie voor een buitenstaander een soort van buitenaards maar voor de regelmatige lezers klinken deze kreten inmiddels bekend. Vandaar dat genoeg zal zijn om te verwijzen naar bijgaande prent, getoond uit de eigen verzameling van de HH maar mede beschikbaar op runkeeper. Rond 20 km, mag het iets meer zijn, werd ons beloofd.
Geen regen, of slechts weinig, werd ons toegezegd en dat was na gisteren waarin er sprake was van ruimschoots zou dit een prima voorstel mogen zijn en als dusdanig ook geaccepteerd. De hersenscan van HH was onvoldoende dus die van HF bood uitkomst inzake de vervoersrituelen, betalingen en beschrijving dezes.

Op tijd dit keer was HH bij HF alwaar HF enige tijd aarzelde inzake meeneming van fototoestel. Overigens na acceptatie van alweer een nieuwe OOR.
HH was extra op zijn hoede want de laatste keer liep het Belgische Renault avontuur weliswaar op de dag zelf vrij soepel maar later toch met veel gedoe af. Maar het mag gezegd, onderweg naar de bestemming werd geen haarbreed in de weg gelegd. Om de ondraaglijke spanning op voorhand weg te nemen: op de terugweg ook niets aan de hand.

Punt 51 werd parkeerbaar, en HH zonder en HF met jas
aanvaardden de wekelijkse opdracht. Tja, daar waren ze warempel alweer in België.
Tja, wandelen doe je met de benen en wat was deze keer niet anders. HF las de nummers voor en deed dit bijtijds. Slechts een keer mocht HH vasthouden toen hoge nood moest worden verzorgd.
Tja, de verscheidenheid van het landschap hebben wij meermaals vermeld maar ook deze keer ging dit weer op. Het vrouwenklooster werd slecht zijdelings zichtbaar maar "zij" hadden ons wel gezien, want de alarmklok ging af.

Wij spoedden ons derhalve verder. Via de noodzakelijke
nummering kwam het doel van deze week in zicht, de abdij van Westmalle. Wij hadden ons reeds voorgenomen om desnoods een offer te brengen en onderweg reeds een bier aldaar te nemen. Maar weest gerust, dit hoefde niet. Er was sprake van volledige afsluiting. Nu, als wraak zouden wij zoals gemeld dit merk vandaag niet nuttigen, hoewel HF dit bijna aan het eind weer vergeten was. Maar daarover later niets meer.
Helemaal omlopen derhalve en op weg naar een picknick plek. Aangezien dit deel van het parcours niet aan banken deed ging HH in een perk zitten en leunde HF nonchalant tegen een hek. Hoe dan ook verorberden wij ons brood en genoten van water drank. Dat van dat bier was allang vergeten.
Zicht hadden wij op sloopactiviteiten en met name de heer die de
techniek bediende was van uitzonderlijke klasse. De opraapHH hadden een onderling taalgebruik wat de HH zorg baarde. Maar wellicht is dit gangbaar alhier. Bent u collecteur van gebruikten stenen dan dient u zich te haasten.
De rechterzijde bood vooral veel oak, maar of dit nog steeds een veelgevraagd artikel is werd niet helemaal duidelijk.
Ja, vanaf nu voldoende zitbanken, prullenbakken en zodanig. Brecht herinnerde met name HF aan een zitpartij van HH op de schoot van, maar dat zijn details.

Na het roepen van weer een nummer door HF werd erbij gezegd dat van nu af het rechtdoor zou gaan tot nr 51. Je kon het direct merken, vele zorgen vielen van de riante schouders van de HH.
Op het laatste stuk kwamen de paraplu's nog van pas.
Genoeg hierover, op naar de van Brienenoord maar dan iets er van af, daar waar wij vorige week ook buurtten.
Heerlijke herfstbokken en bittergarnituur volgden. Daarna nog een superbal van het huis. Het weekend kon beginnen.

Omgekeerd kan niet, dus dan maar wat anders

Er was er een jarig en daarom gingen de HH in Rotterdam wandelen. Oh, horen we een aantal mensen zegdenken; dan kunnen jullie elke dag wel in Rotterdam gaan wandelen, want er is altijd wel iemand jarig. Nou, laten we het dan preciseren: een geliefde was jarig en rond vijven thuis was de bedoeling. Zodoende. HH had mooie plannen: het Erasmuspad of het Jeneverpad, maar dan andersom. Starten op de plek waar het een en ander normaal eindigt. Alleen de routebeschrijving werkt daar niet aan mee. HF kwam toen met een geheel zelf verzonnen wandeling op de proppen. Deze moest dan vanaf Rotterdam C.S. beginnen.

Vervolgens door het centrum naar Feijenoord om vervolgens naar het Eiland van Van Brienenoord te gaan. De Afrikaanderbuurt zou dan de opmaat zijn voor een ondergronds stuk middels het Maastunnelvoetgangersgedeelte. Door het Euromastpark en via de Nieuwe Binnenweg neerstrijken bij de horeca, dat de naam van een oud-koning de Belgen draagt. Ter elfder ure zagen de HH elkander op de afgesproken plek en al ras ging het naar de BMW, die uit de muur hangt. Raar eigenlijk, maar wel leuk. Vonden een tweetal andere toeristen ook. Binnen de eerste kilometer kregen we te maken met Het Echte Werk en Zorgwerk. Zoveel werk op de vrijdag zijn we echter niet gewend. Maar blij als we waren, zeker na de fabeltastische prestaties van ons Oranje, wandelden we de opengebroken Meent op, waar een aantal bakvissen op fietsen met de wielen in het rulle zand bleven steken. De HH liepen kordaat door en op naar de Grote Kerk. Ja, deze is groot en dat weet de ANWB in het Nederlands en Engels te vertellen aangaande het hoe, wanneer en waarom. Bent u een keer in de buurt, ga zeker eens kijken. Nou ja en dan is een korte gang naar de Markthal natuurlijk een volgende stap.

Langs de Kunstacademie en vervolgens naar het Witte Huis om dan over te steken en via de trap op de Willemsbrug terecht te komen. Desgewenst kan men daar hardlopen. De HH deden dat niet, maar liepen wel in een stevig tempo door. In de buurt van de Hef is inmiddels een Hefpark aangelegd met onder andere een niet-Cruijffcourt. Op de Koninginnebrug zag HH, dat onverlaten het beweegbare gedeelte van de Hef hebben ontvreemd. Raar maar waar. Via de Roentgenstraat met grote potten Unileverpindakaas naar de Feijenoordkade.

Even oppassen op de brug voor de visser en dan bij het eerste bankje kledingstukken in de rugzakken doen. De RMS blijkt zich tegenwoordig per schip te verplaatsen of wil ons dat in ieder geval doen denken. Het terrein bij de watertoren van Feijenoord mag niet worden betreden omdat het pas is ingezaaid. Dan maar over de Piet Smitkade om uiteindelijk langs het water op het eerder genoemde eiland terecht te komen. Het was inmiddels een mooie tijd geworden om boterhammen en dergelijke te doen, maar het bankje in de zon werd door een deerne bezet. Snode plannen werden gesmeed om het bankje over te nemen, maar nadat we door het volkstuinencomplex hadden gelopen, besloten we dan toch maar op een stuk beton plaats te nemen en daar de etenswaren om te zetten in brandstof voor de HH. Vlak voordat HH daarna een braam tot zich nam, ging hij iets toevoegen aan het milieu. 1 van de Schotse Hooglanders (hebben we niet gezien deze keer) had in een hoop een stokje gestoken ter waarschuwing. Het omhekte gebouw riep toch wel wat vragen op, die we onbeantwoord achterlieten. Bij het bankje aangekomen bleek dit nog steeds in bezit te zijn gehouden door de dame.

Het verliefde paar verderop ging, net als de HH, het eiland dan maar verlaten. Langs de Kuip en de spoorbrug over. Even stonden we stil bij het bedrijf, dat waarschijnlijk ook enigszins stil is blijven staan. Voor hen geldt nog steeds, dat een patient ziekenfonds of particulier is. Een stukje door Vreewijk en dan over de Groene Hilledijk. De drogist annex bierbrouwpaketten leverancier van HF heeft voorgoed de deuren gesloten. Dat kan overigens van veel meer winkels aan deze dijk worden gezegd. Daarom gingen de HH bij de kruising met de Randweg de Hillevliet op. Hoewel we zeker medemensgezind zijn, moest het meisje met de kapotte broek toch maar haar eigen boontjes doppen. Ons inziens moet je trouwens met nieuwe spullen niet naar de Cashconverters gaan. Een filosofie die we hier niet verder gaan toelichten. Op de Putselaan ontdekte HH het Klooster. Bovendien zagen we een ritueel dat we niet kenden: hard lachend elkaar wat vertellen en herhaaldelijk slaan. Onze hobby wordt het niet, maar elk wat wils.

Bij het metrostation waren veel beveiligers om ons een veilige doorgang aan te bieden. We liepen echter gewoon door de Brielselaan op. Blijkbaar vond men het voetpad daar te smal, want we konden een breed stuk asfalt als zodanig benutten zonder door automobielen te worden lastig gevallen. We hadden mooi zicht op meel/koekjesfabrieken en de eigenlijk nooit meer uitvarende Rotterdam. Op de Doklaan wilde HH HF in de war brengen, door een gebouw aan het Karel de Stouteplein, dat lijkt op de toegang tot de Maastunnelwandeling, als ons volgende doel te duiden. Na aanvankelijk aarzelen wees HF de suggestie van de hand en liepen we, ietwat gehinderd door stuifzand, naar de juiste plek bij het water. In de tunnel waakte de camera over ons, evenals een op een stoel gezeten beveiliger.

Eenmaal aan de andere kant weer boven werden we opgevangen door een drietal beveiligers. Om van deze schrik te bekomen, dronken we op een bankje in het Euromastpark nog wat water. Rust en kalmte daalden in ons neer en zodoende konden we weer verder. Na het lezen van een mooi Antiliaans gezegde (Kada kacho ta lembe su mes webu) verlieten we het park en maakten weer deel uit van de stadsdrukte. Langs het Erasmus MC naar de Nieuwe Binnenweg. Even twijfelden we of we zouden blijven plakken tegenover het Deeldercafé, maar we liepen toch door naar ons in eerste instantie bedachte pleisterplaats. Aan de straatkant was voor ons geen geschikte plek, zodat we in de achtertuin terecht kwamen. In alle rust namen we La Chouffe, Tank IPA en Leffe Dubbel. Uiteraard bleven de vette happen niet uit. Dit keer in de vorm van de onvolprezen kalfsbitterballen. Toen we vergezeld werden van een ander gezelschap, streken we de vlag en gingen huiswaarts.