Spijker; Nederlands automerk en andere betekenissen

De HH hadden overleg op hoog niveau. Schaffen we iets aan; waar naartoe en meer zeer belangrijke zaken. Zonder alle details met u te delen, kreeg u net even een kijkje in de keuken. Dat het beraad resultta opleverde (zoals eigenlijk altijd bij de HH) moge blijken uit het volgende verslag van een wandeling en de daarbij behorende zaken. HF toog naar HH en nodigde hem uit. HH aanvaarde en liet tevens een nieuwigheidje zien: een routebeschrijving. Beide wandelmeneren waren het roerend eens: de zojuist gepresenteerde noviteit gaf een goede gelegenheid tot wandelen. Om een kort verhaal nog korter te maken: http://www.klikprintenwandel.nl/wandelroutes/langs-de-spijker#routebeschrijving .Onderweg naar Hilvarenbeek spraken we wel af, dat we niet naar de VVV zouden gaan. Ondanks het feit dat we daar een keer zeer van harte werden ontvangen.
Wel het de eerder gebruikte parkeerplaats de voorkeur. Zo gebeurde het dat de auto aan de St. Sebastiaanstraat in de buurt van museumbrouwerij De Roos werd gestald. Schoentjes uit etc. en even dwalen en dralen en toen kordaat het dorp uit wandelen. Mooie nieuwbouw of zo en ook kunstuitingen hebben de Hilvarenbekers. Maar de natuur die daarop vrijwel direct volgde kan de HH meer bekoren. Misschien hoort u het tijdens dit verhaal, maar voor hen die het niet audio-eel niet kunnen waarnemen: de HH werden zo af en toe telefonisch benaderd. Doet u maar alsof het niet gebeurt. Bij knooppunt tien vond HH het welletjes en nam een chocoladereepding tot zich. Dat was voor alle eikenbomen langs de gehele route het algehele sein tot afwerping van hun eikels. Gelukkig troffen ze geen HH op het hoofd. Al een leuk stukje had zich tentoongespreid toen we bij het Nestven arriveerden. Blijkbaar voldeed de natuur daar niet meer aan de standaarden van de gemeente Hilvarenbeek.

Met groot materieel had men bomen verwijderd om een modderig en zwaar begaanbaar geheel te creëren. Ook de komst van de HH voorkwam niet, dat de veranderingen werden stopgezet. Hierdoor werd al in een vroeg stadium van de wandeling duidelijk, dat de broeken van de HH een bezoek aan een wasmachine nodig zouden gaan hebben. Maar de pret werd daardoor niet gedrukt. Bij de waterloop kon HF echter niet de drang tot teruggave van vocht aan de natuur onderdrukken en liet ook zijn water lopen. Na een korte onderbreking van zo'n tien minuten (het kunnen er ook meer of minder geweest zijn) ging het weer verder en wel richting Goirle. Kijk, is de kerktoren al. Hier raakten de HH toch even de weg kwijt en kwamen daardoor geheel onbedoeld in Goirle terecht. Vrij snel drong het tot de breinen door, dat dat niet juist kon zijn. Maar de redding was nabij: een boord dat de wandelknooppunten in kaart had gebracht.  Dus niet zoals een knauwerige taart en haar man, die met een oude fietsroute kaart op pad waren, wilden, dat het een fietsknooppuntengeheel was. Vriendelijk en doeltreffend advies van HH werd als onzin van de hand gewezen. Hoe dan ook, we raakten weer op het juiste pad. Aanvankelijk nog wat aarzelend, maar op een gegeven moment toch overtuigd van de juistheid van een reeks genomen beslissingen. Dit geheel had wel het een en het ander gevergd, dus werd het tijd om aandacht te schenken aan toevoegen van nieuwe brandstof. Bij het ven had men banken geplaatst en onder genot van zon, visgespartel en verder complete rust werden daarop vaste en vloeibare versterkingen ingenomen.
Het vervolg ging weer volop door de natuur. Net als de afgelopen twee keer zijn uw reisleiders enorm enthousiast over de route en wat het aanbiedt. Deze keer bijna alles onverhard en voorzien van diverse landschappen met verschillende uitzichten. Zo kwamen we bij een enorm grasveld. HH zag in het struikgewas een ingang tot een soort kelder. Nieuwsgierig werd het grasveld betreden en een leger van kikkers sloeg zonder aan te vallen direct op de vlucht. Na het weiland met een bijzonder aandachtgevende koe doken we het bos in en werden getrakteerd tot aan de Nieuwe Hoef op een prachtig stuk met onder andere veel wilde orchideën langs de Rovertse Leij. Een bordje op de Hoef verklaarde, dat dit gebouw vroeger dienst deed als spijker; daar werden tienden geïnd voor de landheer. Op het pad vanaf de Hoef werd een ieder bordsgewijs verzocht niet harder dan 25 km. per uur te gaan i.v.m. stofopstuiving. De HH gaven gevolg aan het verzoek. Nadat onze rust even verstoord werd door een drietal crossmotoren, konden we weer volop genieten van de Rovertse Leij en haar uitkalvingen. Evenals van de knoppen van de rododendron. De kransen bij het oorlogsmonument was slechts 2 weken geleden geplaatst en dus nog redelijk vers. Na een stukje grenswandeling herkenden de HH bij knooppunt 72 een plek van eerdere wandeling in deze omgeving. Eén van de weinige plekken overigens. Na de enorme mierenhoop wachtte ons een mooi groot ven. Het ven is echter groter dan zo op het eerste gezicht zichtbaar is, zodat de schoenen niet helemaal konden voorkomen, dat de voeten nat werden.
Maar de HH zijn geen kniesoren, hoewel we wel even willen aankaarten van de voeten en vocht. Na wat bochtenwerk en ganzengekrijs naderden we de dorpsrand van onze startplaats. De hardloopmeneer en dito hond hielden even in, zodat de meneer een volmondig en hartelijk gedag kon uitbrengen. Ja, en toen werd alles weer bekend terrein en streken de HH neer bij 't Schouwke. Eerst niet maar later wel onder de luifel. Chouffe, Leffe Blond en Guinness werden ons gezelschap. We mochten zelf onze hoeveelheid bitterballen kiezen en dat dezen we. Onder het genot van dit al zagen we onder andere een enigzins menselijke levensvorm in een blauw mantelpakje voorbijkomen en ook nog wat andere knoppen dan die van de rododendron.

Gorp Roovert Frans en Henk, vrienden voor het leven!

Deze week werd besloten om uitspraken te doen.
Het is anders te onduidelijk voor sommigen en anderen.
Zijn de HH van vlees en bloed? Zijn ze virtueel? Hoe kwam? Niemand vindt het leuk om iedere week te wandelen, stukjes schrijven en dan ook nog bierdrinken. Dat lijkt inderdaad zo.
Maar dan de HH. Onversaagd en onverschrokken nemen zij iedere week de uitdaging aan en gaan de wijde wereld in om U lezers en kijkers te voorzien van de wekelijkse soap.
Dat betekent in dit concrete geval dat ten huize van HH om circa 9.25 uur de telefoon ging en waar normaal gesproken zinnigheid zich aandient werd nu door HF melding gedaan van een oplossende file,
met vrachtwagen, eerst wel toen geen hybrid, etc. Maak hier als vriend van maar eens kaas van. Dat lukt gewoon niet. Het resultaat was een te late arrival door HF ten huize van HH. Tijdschriften werden gewisseld en met verbazing werd geconstateerd dat de vrouwe van thuis was. Zij werd zichzelf geprepareerd voor een morgen-examen en aldus.
Na toewensingen en veel succes en zeven werd afscheid genomen maar niet nadat de route is vastgesteld zijnde de groene wissel nr. 438.

Vastberaden en doortastend kan alleen maar de omschrijving luiden van de gekozen route en de manier waarop HF dit ten uitvoer bracht. Eigenlijk was er al arrivering terwijl Nederland nog wakker werd. Terwijl in Rotterdam e.o. de vochtigheid aanwezig was bleek in het immer attractieve Hilvarenbeek geen sprake. Dus de auto aan de kant, schoenen wisselen en de techniek opstarten. (koude start). Daarna elkaar verwensingen naar het hoofd inzake de komende wandeling en ja hoor, daar gingen ze.

Dit klinkt nu allemaal zeer avontuurlijk maar u moet het eens meemaken!
Tevens bleek dat in deze omgeving twee architectonische stromingen aan het werk zijn. De ene is duidelijk voorstander van spartaans en het hoeft zeker niet dicht. De andere stroming is toch meer voor de luxe en afgesloten muren en daken.

Ach, de route voert u via het Vrijthof en de koestraat het dorp uit alwaar u kennis maakt met de omgeving.
Die bevindt zich volledig rondom u, waar u ook kijkt ziet u deze. Dat betekent niet dat lichtzinnigheid het advies kan zijn. U dient zich terdege bewust te zijn van de gevaren die voortdurend om een hoek gluren. Waarom wij hier zo de nadruk op leggen? Kijk eens hier, wij verslapten een kort moment en de gevolgen waren verschrikkelijk. Daar waar de route mijmert over na een slagboom het bos in hadden de HH al keuvelend toch weer gezorgd voor deviatie en was eigen inbreng het gevolg. Dat had als voordeel dat Esbeek nu eens voor altijd goed onderzocht kon worden (bv: heeft men hier ook voor € 7,50 een heel snack menu ter ophaling oid?).
De HH namen deze taak uiterst serieus en legden minutieus de wandeling in dit deel vast. Ziet de kaart en uit verwonderde kreten, bij voorkeur om 03.47 uur AM.

De daadkracht van de HH bleek alweer van grote klasse want na raadpleging van de wandelkaart kon worden ingegrepen ter correctie.  Dat betekent dat wij nummer 36 en 37 als markering in ons hoofd prentten en hiermee aan de wandel sloegen. Toen dit eenmaal een feit was kon de route verder worden opgepakt conform de beschrijving.

Wandelen deden wij alras tot aan punt 72 en 79, alwaar de emotionele herkenning het noodzakelijk maakte om de route kort te onderbreken en alles op ons in te laten werken. Ondertussen werd de maaltijd genuttigd. HH vertrok voor een kort moment naar België.

Na gedane zaken werd wederom en duo-overleg besloten tot wederom ingrijping. Dus was het hierna ons focussen om min of meer direct maar zeker via verboden toegang ons een weg te banen naar markering 40. Hoewel dit met gevaar voor elkaars leven is geschied lijkt het slechts een regel tekst te zijn?!? Afijn, natuurlijk bereikten wij nummer 40 en pakten wij de figuurlijke zijden draad weer op en volgden de route conform de tekst.

In het laatste deel van de route werden wij tegemoet gekomen door overigen. Zowel masculien als feminien van aard maar niettemin niet hartelijk. Niettemin werd een kritische blik geworpen op onze schoenen en blijkbaar viel dit positief uit want hierna werden wij niet meer lastig gevallen.

Vlakbij Hilvarenbeek,  u weet wel van hiervoor, kwamen de HH erachter hoe het zogenaamde zwarte schaap wordt en werd ontworpen. Aangezien wij (te)veel jonge lezers plezieren kan en mag dit niet genoteerd worden. Indien gewenst kan hier in particuliere sfeer met de HH over gecommuniceerd worden.
Ach, want hierna volgde lijkt bekend te zijn. HF ontdeed zich van schoenen op de ouderwetse methode, HH koos hiervoor een alleraardigst stoeprandje uit. Nadat dit hele ritueel was afgewerkt werd vaart gemaakt richting huiswaarts. Klein Amerika bleek vanaf hier te klein zodat HF diep in het hart weliswaar Goirle wenste te mijden maar hier schijnbaar zonder ongemak bijna in terechtkwam. Gelukkig bracht bijsturing uitkomst. Hierna werd geconstateerd dat het berijden van de "eigen rijbaan" nog wel een kunst op zich is. Hoe dan alleen bereikten wij de wat nu toch wel stamkroeg van de HH genoemd mag worden, zijnde De Krom. Hier was duidelijk sprake van herkenning, blijdschap maar toch ook van een commercieel succes. Want het blijft zo dat waar de HH de horeca aandoen de blijdschap van een ieder dramatisch toeneemt.
Dus dat betekende in dit geval:
- 4 stuks donkere bokken indirect uit Brugge
- een portie culinaire bitterballen uit een Kwekkeboom nest
- live klaargemaakte en verstrekte pittige kippen brokken al dan niet op hun eigen botten.

Eindelijk kon worden afgerekend en waren de HH in feite te vroeg thuis. Volgende week een korte wandeling wegens gebrek aan volledige tijdspanne.

Wacht tot het droog is; er kan nog een bui komen.

Waar gaat dit nou weer over? In principe nergens, maar het is een vrije meningsuiting vrij naar de tekst in verband met gedoofde rode lichten en nog komende treinen. Het kon daarom gebeuren dat de HH eens een keer iets wilden gaan wandeldoen zonder bemoeienis van treinen. Dat valt overigens best mee en iedereen kan wel eens een dagje zonder de trein. Want waar zouden we dan niet zijn. Voor zover wij kunnen nagaan 1 van de onzinnigste openingen van een wandelverslag. Maar goed, niet alle bogen zijn altijd gespannen. De HH hadden de vrije loop en op verzoek van HF werd een omgeving opgezocht in de buurt van de Beekse Bergen. Daar bevindt zich vlak bij Esbeek herberg In Den Bockenreyder. HF heeft daar mooie herinneringen aan en wellicht konden die al wandelend in de omgeving enigszins nog mooier worden gemaakt. HH was volkomen meewerkend en stelde zichzelf én zijn van een papegaai voorziene automobiel beschikbaar om al rijdend de Dunsedijk 3 te voorzien van bezoek. De reis verliep eigenlijk vlekkeloos totdat tussen Tilburg en Hilvarenbeek een levensmoeie duif als een ware zelfmoordterrorist en zonder dralen zich in de HH-autogrill boorde.  Daarna nog wat onenigheid tussen de navigatie en de daadwerkelijke wegen, maar wat hobbeligheid later konden op de bestemmingsparkeerplaats parkeeraangelegenheden en schoenwisselingen plaatsvinden. Ook kon nu vastgesteld worden, dat de actie van de duif weliswaar troeo maar geen onherstelbare schade had opgeleverd. Althans niet aan de auto. De fabrikant van de gekozen wandelroute had dit uitgestippeld http://www.routeyou.com/route/view/392590/wandelroute/wandelen/bockerijder.nl . De eigen inbreng voor vandaag beperkte zich eigenlijk hoofdzakelijk tot de keuze van het startpunt. De tongval van enkele voorbijfietsers gaf duidelijk aan, dat we ons ten zuiden van de grote rivieren bevonden.  O ja. Men probeerde ons behoorlijk in de war te brengen door te melden dat we op het landgoed Utrecht waren, terwijl wijzelf er dus van overtuigd waren, dat we ons in Noord-Brabant bevonden.  Enige verwarring, die op dit moment tevens nog gevoed wordt door discussie over de vraag of de naam Brabant de lading al niet genoeg dekt. Ach, we zullen zien.  Bij de golfbaan was het linker gedeelte duidelijk nog niet in trek, ondanks de schuilhut. Daarom op naar Esbeek. Bij de rotonde was ons inziens ook een soort schuilhut, maar de dames op de fiets hadden de bloemen niet voor ons gekocht. In Esbeek zelf wachtte ons geen groots onthaal.

De kunstmaker en de gatengravers hadden het erg druk of gehad. Desondanks in het goed toeven in de omgeving, waar men geiten en bulldoggen makkelijk verwisseld en noten nog als noote worden aangeboden. Bij de camping kregen we een buurtbus aangeboden. Tevergeefs overigens. Net als het aanbieden van de bananenschil aan de prullenbak. Bij Hilvarenbeek nog een klein beetje eigen inbreng, zodat we niet via de Koestraat op het Vrijthof kwamen. Daardoor konden we wel vaststellen dat de hoofdingang van het gemeentehuis niet aan de voor- of achterzijde is, maar aan de zijkant. Met smaak namen we het Vrijthof inclusief kerk en horeca in ons op. Bij het VVV-kantoor deden we de jassen daarom maar uit. De vrijwillige VVV-mevrouw keek ons hoopvol aan, maar we wilden alleen maar bevestigd hebben, dat we op de Paardenstraat waren aangekomen. Afgezien van een weerzien met de Troosteres der Bedrukten gebeurde er tot Diessen vrij weinig spectaculairs. In Diessen zelf liet men ons genieten van het bewaard gebleven kloostertorentje en de verend uit te voeren losmaakoefeningen. De HH konden in de gauwigheid niets iets bedenken, waar zij zich los van zouden willen maken en struinden het Krekelshof af. Het rook al een beetje naar rust- en lunchpauze en daar zagen we zowaar een prachtig op-tijd-bankje. Geweldig, nietwaar? Inderdaad niet waar. Vlak voordat we daar neer konden strijken, was een volledig in zwart gehulde onverlaat zo brutaal om onze rustplaats te confisqueren. Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.

 Daar maakten we dan ook gretig gebruik van. Nadat HH nog even een goede daad verrichtte en door anderen achtergelaten vuil opruimde, ging het verder langs onder meer en onder andere de Koningin Van De Vrede.Nog wat bankjes en toen bij het begin van het bos bij het einde van de Goorweg werden de HH gedwongen tot het afstaan van lichamelijkheden. Niet zonder pret en/of gevaar, maar de toeschouwers waren niet geschrokken of geschokt. Buiten Baarschot waren we getuigen van een tractor, die met verve meedeed aan het wereldkampioenschap achteruit grasmaaien. Iets later kregen we stuipen op het lijf, toen diezelfde tractor vooruitrijdend achter ons aan kwam. Maar net op tijd koos het eieren voor zijn geld en koos een hazenpad en een ander weiland. Dat de ene Jack Russell de ander niet is, mag zeker uit het volgende worden opgemaakt. Samen kwamen ze ons luidkeels blaffend tegemoet. Na zich te hebben verzekerd van onze aandacht dwaalde eentje al wel snel met de gedachten tot verscheuringen af, terwijl de ander zich blijvend grommend door HH op een aaibeurt liet trakteren. De eenzame bijna-albinokoe snapte er niet zo veel van en zag alles met bange ogen aan.

 Na het Gooiven kwam de Flaes. Deze laatste was voorzien van schuilhut, banken en een toren, genaamd d'n Flaestoren. Vlak daarvoor mochten we de meneer, hond en de wachelmevrouw inhalen. Het verliefde stelletje zat op de bank bij de Flaes verliefd te wezen en de HH herdachten hun verliefdtijd met blijdschap. Ja, en dan ben je ineens weer bij het startbeginpunt. HF deed nog een plee-inspectie en vroeg naar de wandelroutes. De jongeman met grijs pak en daaronder niet-bijpassende grijze wandelschoenen onttrok nog even een lach aan de HH, waarna de thuisreis kon beginnen. Onze verblijven van de afgelopen weken in Oud-Alblas kreeg een vervolg, zodat we tijdens de nazit met een Affligems blondje, Brugse Zotten enzo met Kwekkebomen nog fijn konden kwekken en bomen. Dat door behoorlijk fileleed thuiskomst voor zessen geen mogelijkheid bleek, wensen wij hier niet te vermelden.