Met nieuw naar oud

Wat een rare titel zult u zeggen. Of er is geen interesse en u vindt er niets van. Dat is wel zo'n beetje het speelveld waarin de HH opereren. Sluiertippend kan gesteld worden dat het eerste deel verklaard kan worden uit vervoer en het tweede deel vormt het doel op zich. U wenst nog meer explicatie?
Wij hadden zoals vorige week vermeld een onderonsje met de politie uit ons buurland, althans met een behoorlijk deel ervan. Tengevolge maar ook daardoor kon deze week geen sprake zijn van de ene Fransoos, maar dat maakte niets uit want het was niet de beurt dezes. Maar aangezien HH was voorzien van een spannende nieuwe fransoos ontstond al gauw het idee om dan alsnog HH de driver's seat te gunnen.

Compleet met de woestijnplant werd de woning van HF aangedaan alwaar na bewondering en OOR-uitwisseling werd gestart met de reis.
Ouddorp is een mooie bestemming als je er kunt geraken in de zomer maanden. Wij durfden het aan. Betekent wel dat de A59 langs Waalwijk gemeden moest worden.
Al aankomend werd besloten dat de omgeving van de op dat moment draaiende molen de parkeergelegenheid moest zijn.
Bood idem schaduw dito.
Daarna was het mbv korte broek en T-shirt de schoenen wissel en de apparatuur check. Wij wandelen nooit onverantwoord, wel dartel.

Tja, hoewel enige overlap ons deel zou zijn bood zich de mogelijkheid om e.e.a. eens van e.e.are zijde te bekijken.

Dus gewiekst het dorp uit, nummer 35 was geduldig, de HH niet zo...

Zoals u ziet werd er vooral gewandeld in een bepaalde richting, waarbij een bestaande suggestie als leidraad werd gebruikt. Dus zagen wij de eenvoudige maar doeltreffende bewoning aan het begin en werden wij hartelijk begroet door ons wolvrienden. De inhoud van de conversatie kan niet worden weergegeven, dat begrijpt u als geen ander. Daarom liepen wij nog veel verder, ook al deden de groene palen het rustig aan.

Voor we het goed en wel wisten bevonden wij ons in het land van de houten bommen, houten vliegtuigen, verborgen kerkpaden en communicatie met hogere intelligentie. Daar moet je van houden en hoe dan ook doorheen. Met een beetje fantasie zie je zo voor je hoe dat destijds gegaan is. Zodra er geluiden kwamen van de oosterbuurtse bezetter (die daar tot en met de dag van vandaag mee doorgaan) werden snel de kleuterscholen ingeschakeld en werden er heel snel vliegtuigen getimmerd en aldaar neergezet. De hierdoor veroorzaakte verwarring zorgde er wel voor dat de bevrijding 5 jaar moest wachten. Zo ziet u maar weer, niet alle slimme zetten blijken achteraf koekont waardig.

Verder ploeterend werden wij alwaar een bijzondere autoparking gewaar , helaas niet het gewenste merk, maar het zal zo zijn. 

Tja, dijken op en dan verder lopen. Dit bood wel fraaie vergezichten, tot zover de blik reikte.

Links en rechts uitzicht kan gevaarlijk zijn, blijf daarom ook altijd vooruit kijken.

De HH verdeelden deze taak met gemak. Uiteindelijk werd het Grevelingenmeer ons deel en bereikt. Aldaar komt u weer langs romantische herinneringen uit de jaren 40-45, waarbij een bijzonder rekeninstrument de HH opviel. De plaatselijke jeugd ging daar romantiseren dus daar hadden de HH niets te zoeken. Verder aldus, langs de haven van Ouddorp waar dan

nu wel horeca is geopend en

gevestigd. Voor ons geen reden om niet door te wandelen overigens. Dus weer een dijk, waarbij HH speels als hij is een deel apart liep. Ook hier weer onze diervrienden, waarvan sommigen spontaan uit
de broek moesten zo hartelijk was het weerzien.

Een benedenbankje bood uitkomst voor de nuttiging van drank en spijzen, dan nog een kleine inbreng maar daar ging het dan weer.

Wachten op asfaltpaden is aan ons niet besteed dus zochten wij 2 vogelkijkschermen op. De eerste stond duidelijk verkeerd om, de tweede was wel juist geplaatst.

Graag de volgende keer dit doorsteekpad weer eens maaien, er was haast geen doorkomen aan.

Tja, het laatste deel van de route werd volledig eigen inbreng, want hetzelfde op een dag is voor de HH niet te behappen en voor u lezers ook erg saai.

Dus werd een andere aansnijding gekozen, langs bijna echt uitziende beesten en daar was dan het dorp. In al zijn glorie gingen wij via nieuwbouwwijken, oudere bouw, deden het rondje om de kerk en bereikten ongeschonden de auto.

Aldaar werd besloten richting Rotterdam te gaan en bij een Belgisch bier cafe lukte het ons een positie op het terras te vergaren. Witte bieren, patat en bitterballen vormden slechts een deel van de vandaag opgedane ervaringen. Tot spoedig......

Via hoge straten naar een rijke vorsel

Komt en laat ons dansen, springen; komt en laat ons vrolijk zijn. Kinderlijk eenvoudig en daarom heel geschikt voor de HH. Of het u wel of niet is opgevallen: in Nederland voert de politie actie voor een betere CAO. Hierdoor zijn een aantal voetbalwedstrijden gecancelled en bij bijvoorbeeld een aanrijding met uitsluitend blikschade komt men niet opdagen. Dingen die de HH op aangeven van HH even een tijdje achter zich wilden laten en op weg gingen naar België. HH kwam iets later HF ophalen, aangezien de tankbeurt door toedoen van een treuzelende voorganger niet vlot kon worden aangevangen. Maar dat nam niet weg dat oren naar de rechtmatige eigenaar teruggingen, alsmede een lege bierfles. U begrijpt het al: de stemming zat er goed in. Het doel was de door HH gefabriceerde knooppuntenroute in de buurt van Rijkevorsel. De weg er naartoe was een genot en er werd driftig gesproken over allerlei zaken. Vlak voordat we de E19 gingen verlaten wist HH te melden dat veel Nederlanders aan de Belgen staatskas een donatie mochten doen in verband met snelheidsovertredingen. Het viel HF op, dat op het viaduct waar we in 1e instantie onderdoor en in 2e overheen zouden gaan, een politie-auto stond met zwaailichten aan. Enigszins voorzichtig reed HH het viaduct op. Enkele tellen later bewees de bestuurster van de politieauto, dat de Belgische politie wél bij een aanrijding met slechts blijkschade acte de presence geeft. En wel meteen. De auto van HH werd namelijk door haar aan de zijkant drastisch veranderd.

Ontkomen kon niet. Uiterst vriendelijk en beleefd informeerde de dame of er sprake was van ongeschondenheid bij de HH. Dat was en ook zij kwam met de schrik er vanaf vooralsnog. Uiteindelijk iets verderop op een parkeerplaats werd het aanrijdingsformulier door de agente grotendeels ingevuld onder toeziende ogen van de HH en een collega politiemeneer. Blijkbaar waren dat nog niet genoeg ogen, want ook de dienstdoende overste kwam nog opdraven. Jaja, aangereden worden door de politie: apart en onvergetelijk. Volgens de politiefunctionarissen een mooi stuk gespreksstof op verjaardagen en dergelijke. In een gemoedelijke sfeer werd het geheel afgerond en konden de HH door naar het beginpunt van de wandeling. Het Prinsenpad was snel gevonden en ook een mooie parkeerplek bleek voorhanden. Schoenwissel (HH klein;HF groot) en vooruit met de geit. Van punt 16 moest het naar punt 9. Nog druk napratend en filosoferend kwamen we bij het grote plein bij de kerk aan. Raar; nergens een bordje te vinden met het gewenste nummer.

 Wel konden we vaststellen dat de buitentemperatuur zo'n 28 graden boven nul was. Na wat rondzwerven maar ingegrepen en op naar een nummer wat wel zou kunnen helpen om op de juiste plek te kunnen komen. Een aardig stuk omgelopen en daar sloeg de vertwijfeling weer toe. Uiteindelijk ruim drie kwartier en 4 kilometer later kwamen we de juiste bordjes tegen en konden we volgens plan verder lopen. Achteraf bleek dat we een bordje op nog geen 50 meter van de auto hadden gemist. Voor de liefhebbers van duiven is de Duivenmaatschappij Verbroedering bedoeld en bij de molen kunnen wandelaars uitrusten. Hoe een dellenloop er uitziet, wenste men ons niet te vertellen. Hier en daar wat schaduw; stukje asfalt en stukjes onverhard. Kortom, een afwisselend geheel. Vlugge Japie en wat water ten spijt moest er toch ook nog boterhammen en dergelijke worden genuttigd. En waar kon dat beter, dan bij de picknicktafel onder het toeziend oog van Maria. Het smaakte ons goed en HH kon even smakelijk de autoschade bij zijn verzekeraar melden. Vlak voorbij de rustplaats zagen we een groot huis, waarvan de bewoners duidelijk wisten, dat er een berglandschap in de muur was.

 Inmiddels waren we bij het grote ven het Blak aangekomen. We maakten geen gebruik van de vogelgluurhut, maakten wel even kiekjes van het ven en de omgeving. De tractor deed gelukkig geen stof opwaaien en bij het eerstvolgende huis had men strand in de achtertuin. Fantastisch om te zien en waarschijnlijk ook om te hebben. Verderop woonde iemand, die waarschijnlijk de shit van de lokale honden niet kan waarderen.

Na het Evangelisch Centrum en het nabij staande bidhuisje ging het op naar Beerse. Bij de fabriek waren in ieder geval 2 dingen onmisbaar: orde en netheid. Het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten werd door de HH overgestoken en aan de rechterkant was een café, waar een pintje 1 euro en vijftig cent kost. Verleidelijk, maar door alle toestanden van vanochtend waren we al later en doorgaan was het devies. Ook het parochiecentrum de Schrans kon ons niet verleiden. Veel industrie langs het kanaal overigens en even dacht HF dat dat riep om een afscheidsnameritueel. Mooi niet dus. Kort na de ontmoeting met de poes kwamen we bij een tot woonboot omgetoverd schip met allerlei vrolijke versieringen en tuinaanleg.

Enig legermateriëel werd later tentoongesteld en na Sint Jozef staken we het kanaal weer over. We hadden besloten door de naderende schemering om de wandeling niet volgens het plan af te maken. Hierdoor werd ook het volgende terras niet aangedaan. Langs de ezel en het grote landgoed naar de volgende ezel. Via nu weer bekende nummers naar de auto en een gekoelde auto de twee ons nog wachtende files tegemoet. Afronden deden we aan de voet van de van Brienenoord middels bittergarnituur, maar geen witbier. Wel Hertog Jan Pilsener. Een enerverende dag lag nu achter ons.

D(r)ommels genot.

Het gekke is. Wandelen kun je altijd. (min of meer natuurlijk, want er zijn factoren die mede bepalen of het mogelijk is).
Waarom werd er dan zolang niet gewandeld horen wij u denken? Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken.
- wij willen graag dat u "erbij blijft"
- ook HH hebben behoefte aan rust en dergelijke
- HD stellen soms ook hun eisen, dat kan vrij scherp zijn
- vakanties gooien roet in het eten
- etc

Om dergelijke redenen kan het dus voorkomen dat er geen epistel van de HH is verschenen. Maar u zucht opgelucht: dat zal nu wel weer over zijn, gezien dit schrijven. Deze conclusie trekt u juist.

Na heftig weerzien in de altijd leuke 010-omgeving was al besloten dat hier niet gewandeld zou worden. Ook dit kende meerdere oorzaken:
- HF wenste graag een lekker stuk te rijden
- HF wenste HH hiervan deelgenoot te maken
- Loosdrecht moest maar geduld hebben
- etc

Dus hoewel niet direct bierbaar werd toch gekozen om ons te verplaatsen naar de Dommel.
Onderweg zagen wij nog caravan vakantie gangers die besloten hadden wat dichter bij huis alvast de bbq te proberen. Dat laatste lukte maar wel ten koste van de caravan en de rest van de vakantie. Een vrachtwagen chauffeur twijfelde sterk aan hetgeen hij waarnam dus werd er polshoogte meegenomen.
Vlakbij nagenoeg niet echt uitziende prehistorische beesten werd door HF op fameuze wijze geparkeerd in een schaduw blijvende omgeving.

De rituelen werden langzaam van stal gehaald, zoals:
- schoenenwissel
- oh ja, runkeeper
- rugzakken om
- geen extra kleding deze keer
- broekspijpen bleven aan
- etc

Daar vertrokken zij, alsof er niets gebeurd was.
Onderweg al weer mijmerend over een treinroute maar zeker ook over mogelijk lange avonturen in 2016. Maar daarover nu niet meer.
Ook was bijzonder aangenaam dat wij ons over Veghel geen zorgen hoefden te maken.
De route was via tablet aanwezig en deed dus gezellig mee. Dat was maar goed ook, want af en toe moesten wij door het struweel. Aan het begin van de route speelden wij vaak verstoppertje met voorbij razend autoverkeer, wij hadden zoiets direct in de gaten.

Evenzeer in de bossen wat zelf ingrijpen af en toe noodzakelijk aangezien paden er soms niet meer erg zichtbaar bij lagen.
Hoewel in het beging zeker niet merkbaar verplaatsten wij ons langzaam maar zeker richting de Dommel. Een nietszeggend water wenste ons de doorlaat te beletten maar de jarenlange ervaring zorgde ervoor dat wij zelf de route konden bepalen.

Tja, de Dommel. Wie droomt er niet van? Wij niet, maar dat belette ons niet om deze een hele tijd te volgen. Bij DE VENNEN VAN SINT MICHIELSGESTEL konden wij een bank bereiken die de bipsen onderdak bood.
De plastic zakken waren met grote sluitingen afgesloten dus het open maken duurde wat langer dan gebruikelijk.
Daarna nog even kort via het genoemde dorp toch weer naar de Dommel.
Waarom ook niet, wij waren er immers al. Wel via de overkant terug, waar wij de waarschuwing kregen dat ze wel beten

maar wij er niet langs mochten. Gaf niets, wij wisten hoe nu verder.

Volledig tot verbazing van HF moest hij kleur bekennen en aangeven dat de route er zowat weer opzat, evenals de accuduur van de tablet. Het eerste bleek juist, het tweede uit een duim.
Dat was iets om in de toekomst rekening mee te houden.

Vanwege de vroege aankomst werd mede besloten om eerst weer een heerlijk stuk te gaan tijden en in de 010-omgeving te laven.
Dat kon op een lounge-omgeving waarbij wij tegengesteld de andere aanwezigen een goed oog in het zeil konden houden.
Voor de eerste keer was het weer mooi geweest.

Parel zonder zwijnen

Na de ietwat warme wandeling van vorige week, leek het erop, dat we wel warm weer zouden krijgen, maar van een minder heet karakter. Na aanvankelijk met goedkeuring van beide zijden een trip naar Doorn in het verschiet te hebben gekozen, werd daar toch weer van afgeweken. Het zat namelijk zo. Eén van de HH verlaat het land voor geruime tijd om een kijkje te nemen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Wie het is, verklappen we niet. Wel kunnen we verklappen, dat HF het niet is. Door redenen van organisatorische aard werd besloten om een middagwandeling te doen.

De daarvoor aangewezen onderneming was: http://recreatie.middendelfland.net/wandelen/hhd_wandelroutes_2008.pdf . En dan met name nummertje vijf. Om er zeker van te zijn dat er gezamenlijk zou worden gestart, spraken we af op Rotterdam Centraal Station en togen daarna met Randstadrail naar halte Melanchtonweg. Eventjes wilde de omroepster ons in de war brengen, maar kordaat ingrijpen door de machinist voorkwam erger. Onder het viaduct werden onder andere een pet en een aantal fototoestellen tevoorschijn gehaald, na wat klachten van een vrouwspersoon met kinderwagen omtrent liften.

Al snel waren de HH dat vergeten, want een korte zoektocht naar de Overschiese Kleiweg moest gedaan worden. Uiteraard snel gevonden, maar door drang naar eigen inbreng kregen we, in plaats van huizen een fraai stuk natuur voorgeschoteld. Goed gedaan jongens hoorden we onszelf zeggen. Natuurlijk kwamen we wel uit op de eerder genoemde weg, alwaar we door een plantsoenonderhouder voorzien werden van een vrolijke nies. Langs achterstallig onderhoud en een lawaaimaaier stonden we oog in oog met De Speelman met zijn vier wieken. Kort daarna kregen we zicht op gevleugelde makkers in de vorm van een reiger (Harrie) en een ooievaarsstel (N.N.) op hun nest. Even een tijdje langs de Rotterdamse Schie gewandeld en daarna kregen we een stukje bekend terrein en mochten we onder de A-13 door lopen.

De banken onder het viaduct waren niet voor de HH weggezet. Op de Kleinpolderkade een linksom huis gezien hebbende trokken we naar het Schouwgat. Overigens niet te verwarren met Gouwschat. Maar dit terzijde. Ondanks de wegopbreking konden we langs de kerk naar de Hogebrug. Op dat moment gesloten voor de scheepvaart. Na de Oost-Abtsbrug verlieten we bekend terrein en betraden we voor het eerst via werf De Hoop het wandelpad langs de Schie. Hierna wisselden we nog regelmatig van bekend en onbekend terrein.

Noch de HH, noch de schapen schrokken van het schrikdraad. De schapen zochten wel beschutting tussen de biezen; de HH niet. Fietsers probeerden voorzichtig ons van de sokken te rijden, maar door slimme manoeuvres van de HH voorkwamen dat. Onder de brug even wat drinken terwijl de graafboot keerde. Bij de Kandelaarbrug was het een drukte van belang. Volgens de routemakers zouden we de Zwethkade moeten gaan bewandelen. Volgens de borden kon dat wel, maar slechts tot aan de A-13. Onderdoorsteek is niet meer mogelijk. Gelukkig kwam de fietskennis van HH goed van pas.

Een paar slokken water later liepen we over het fietspad onder de A-13 door. De uitlaatman bij de kruising daar liet zijn paard en vrouw uit. De opmerking van HF over de lengte van de wandeling sloeg overigens nergens op. HH corrigeerde correct.  De kade langs de Berkelsche Zweth aan de ene kant en de Ackerdijkse Plassen aan de andere kant. Best mooi. Aan het einde van de kade over de brug en de sluis. De schapen aldaar hadden iets meer lawaai dan de aanwezige jeugd. Toch liepen de HH gewoon door. Het fietsbordje aan het begin van de Zuidersingel gaf aan, dat het naar Berkel en Rodenrijs nog 5 kilometer zou zijn, terwijl het plaatsnaambord slechts 50 meter verderop stond. Hierdoor nog een beetje in de war namen de HH de Rodenrijseweg.

Dit resulteerde, net als de officiële route, in aankomst bij station Berkel en Rodenrijs. Nog effe hollen want de trein kwam net het station binnengerold. Filosoferend over het afsluitende horecaf werd de Binnenweg uitverkoren. Oud of Nieuw; de HH zien wel. Bij Beurs afscheid van het ondergrondse. Uiteindelijk besloten we bij Boudewijn bier te gaan drinken. Een mooi tafeltje vooraan met zicht op van alles wat kon gaan en langs komen. Eerst maar een Ayinger Weizen. Volgens een barman in de buurt van Veldhoven top of the bill. De HH hebben daar andere gedachten over. Na het legen van de glazen en de inmiddels aangeschoven bitterballen op aanraden van de ober De Leckere laten voorschotelen. Gebeurde er verder nog wat? Naast parkeerwachters, politie-te-fiets, motoren in allerlei uivoeringen en uiteraard bekijkenswaardige mensen, deed zich nog een mooi fenomeen voor. Een meneer, voorzien van gitaar en in werking getreden alcohol, ging de gasten van Boudewijn trakteren op een memorabel optreden. Er zijn zelfs opnames van gemaakt. Prijzenswaardig was de combinatie van evenwichtskunst, gitaarspelen en onduidelijke teksten zingen en spreken. Om niet al te gemotioneerd naar huis te hoeven, namen we nog een Leffe; de ene dubbel en de ander blond. Want ja, na deze duurt het een tijd voordat er een weerzien is. Zodra mogelijk melden de HH zich weer. Tot dan: het ga u goed!

Pfff

Waarom zou je nu gaan wandelen op de enige dag dat het in NL en B tropisch wordt? Het antwoord is direct en ook simpel. Gewoon omdat het kan.

Om die reden werd afgesproken om dat deze week te doen, en wel op de momenten van de reguliere wandeling. Goede gewoontes zijn er om te handhaven.
Wat deze week anders was is ons niet bekend. Dat betekent dat HH afreisde naar HF maar niet eerder dan de thuisschilder van alle gemakken te hebben voorzien. Toen nog langs de apotheek en daarna mocht het pas echt. HF was aanwezig en had de oren niet paraat, die volgen nog. Wel waren de benen blootgesteld aan directe verlichting en zonnestralen. Daartoe was tevens smeersel meegenomen. Ach instappen en wegrijden leek zo gemakkelijk en was het ook.
Zoals bekend maken de HH graag gebruik van de speciaal voor hun aangelegde A4 dus via de A29 en genoemde A4 bereikten wij binnendoorwegen die uiteindelijk ons brachten in Putte. Het zo bekende grensplaatje waar we wederom een bord misten (wat er ook niet was) maar niettemin het parkeerdoel bereikten.

Na plichtplegingen bleken de HH het synchrone idee te hebben opgevat om nu eens rebels de wandeling andersom te lopen, aangezien er toch sprake was van herhaling. Maar daar waar de vorige keer sprake was van hemelwater zou dat deze keer niet de bedoeling zijn. Dus tegendraads direct door de kasteeltuin en zo gingen wij op weg.

Dat betekent dat de Antwerpen-wal snel bereikt wordt met de zo kenmerkende pittoreske bebouwing. Wandelen betekent ook ontmoetingen met een fort, soms met meerdere zoals ook nu weer. Goede staat of ingestort, het boeit niet. Dat wij onderweg een boeroeper ontmoetten moge blijken uit ener foto.

Tja, dan komt de eerste plaats in zicht. Berendrecht in al haar glorie, met kerk, maar toch gewoon rechtdoor en vlak daarna linksaf. Het gebouw herkenden wij net als het Reigersbos.

De HH wilden de plaspauze doen op exact de plek als de vorige keer maar toen puntje bij paaltje kwam had HF niets te bieden. HH moest alle honneurs waarnemen derhalve.
Betrapten wij een uitkleed/vrij paar? Jazeker.
Tja, uiteindelijk moest dit geheel verlaten worden, deden wij boterhammen gezeten op een bank, slechts de voorplank kapot, genietend van een ieder die langskwam. Van dames tot benidorm bastards.

Verder ging het naar Zandvliet, wat mooie kanten kent, maar je moet ze weten te vinden. De kerk daarentegen bleek ontvankelijk en de HH omdraaiden het geheel gedeeltelijk. Daarbij werd driftig maar ook zinvol gefotografeerd. Vooral de bovengrondse grot bleek van een bekoorlijke schoonheid aangevuld met een diorama.
Daarna moest nogmaals de grote weg worden onderstoken, volgde de ruige heide en daarna werd aanhaking aan vroegere wandelingen geboden. Wij stelden de definitieve keuze van de terugroute nog even uit en besloten rechtsaf te gaan en erover te zullen nadenken.

Aldus geschiedde. Vervolgens werd een prikheer enige tijd onze metgezel. Hij was ondanks geen rugzak toch gezegend met een natte rug. Na enige tijd namen wij afscheid en gingen de HH de mountainbike route lopend volgen. Het warme weer eiste toch enige tol, zodat HF 3 stuks en HH 2 stuks meegebracht water verdronken. Als algehele tip willen wij nog wel kwijt dat rhododendron struiken het hier goed zouden doen.
Ter afsluiting bereikten wij het parkdeel alwaar HF niet langs het theehuis wenste maar direct met de wandelschoenen naar het terras.
Een schaduwplek werd gevonden. Eerst nog met gezelschap om ons heen maar allengs loste dit op.
Hoegaarden was er niet, meer tarwebier uit Brugge volop.

Ook deze wandeling was volgens runkeeper zonder aanwezige hartslag gelopen. Tevens bleek HH meerdere bergen te hebben bestegen, HF was lager bij de grond gebleven.
Dus vele glazen later en ook onderwijl bitterballend kozen wij voor de terugreis die zonder fileleed ons direct naar Rotterdam en verder voerde.
Tot zover....