De Heren (HH) schoten te ver door

Hoe het kwam zullen we nooit weten. HF kwam ten huize van HH, er werd uitgewisseld en niet alleen hebbedingen maar ook wetenswaardigheden. HF kon nog naar Brasschaat, HH had Woerden en IJsselstijn op het programma. Na ampele overwegingen kwam Woerden in beeld, dus gauw nog even de bustijden downloaden. Dat lukte prima. Nadat HF de Stomstom van informatie had voorzien bleek HH niet over de relevante route informatie te beschikken. Tja, zo kom je nergens.
HF was weliswaar voor een kleintje vervaard maar wist de Stomstom handig om de tuin te leiden (of te utrechten) zodat de reis alsnog richting Antwerpen ging. Wist u BTW dat de benzine aldaar akelig goedkoop is? Zo maar een weet je datje van de HH, aardig als zij zijn.
Zodoende kon met omtrekkende bewegingen de locatie te Brasschaat worden bereikt. Hoewel HH uitvoerig kennis heeft genomen van het wel en wee van een der beste Belgische keepers en heur familie kon HF slechts gissen naar het hoezo. Dat doet er dan ook niet toe.
HF had huiswerk gedaan en zodoende kon bij het Friedhof worden geparkeerd. Juister noemt men dit: Miksebaan 64, 2930 Brasschaat. Aldaar werd de auto ook neergezet overigens.
Schoenenritueel en dan op weg. Zoals HF het had voorgesteld was het vooral het volgen van paalnummers te beginnen bij 94 en/of 95.

Vandaar gaat het naar 97, 98, 99, 66, 65, 1, 4, 5, 82.
Deze laatste doen wij bewust in een andere kleur, want de ellende begon zich daar pas kenbaar te maken. Voor die tijd wandelden wij rustig langs kasteel, door bossen en hadden wij mooi weer. Er werd zelfs overwogen om jassen te verwijderen.
Later overstaken wij de A1/E19 en zagen dat het goed was.
De snelle treinen zijn op dit deel van het spoor keurig ingepakt.
Vanaf 82 zou het dan worden:
81,7,14,13,9,12,79,80,30,81,82,31,83,88,90,91,92,93,92,95.
Echter gooide punt 82 zoveel roet in het toen nog aanwezige eten dat wij uiteindelijk via het kanaal in Schoten arriveerden. Aldaar werd relatief makkelijk besloten om de route dan maar zo te laten en eigener inbreng te doen. Raadpleging van lokale informatie bracht uitkomst en raad. Via diverse domeinen zouden wij weer aansluiting gaan zoeken bij nummer 83 en vandaar naar 1, 4 en zo weer via 66 naar 99.

Aldus geschiedde en op meer dan bekwame wijze losten de HH dit probleem op. Dit betekende dat wij via slinkse omwegen, waaronder een heel eind langs het kanaal alwaar de sluistelling ons in verwarring bracht, ons in Schoten bevonden. Hier bleek sprake van verborgen pracht en glorie.  Aldaar het kasteel bezocht

om hier direct de maaltijd en een toiletbezoek te doen.  Dat laatste was voor HF echter niet weggelegd. Hoe dan ook, na eet smakelijk en zo kon de route worden vervolgd en kon er wederom een domein worden genomen. Hier is men daar niet zuinig mee dus opnieuw werd alle pracht de HH gewaar. Uiteindelijk dient oversteking van de A1 wederom plaats te vinden en kon de aansluiting op de ochtend route plaatsvinden. Dit verliep zonder noemenswaardige incidenten. Ter plekke werd besloten de route niet verder uit te breiden zodat richting auto werd gegaan. Wederom omliepen wij een kasteel waar de burgerij zich op dit uur al weer laafde aan drank en spijzen. Het weer orakel genoemd HF voorspelde regen en dat kwam aardig uit en de HH bijna duur te staan. HH bedankte HF heel hartelijk voor de waarschuwing want op deze wijze begon het pas te regenen toen de HH zich al in de voiture bevonden. Zo ziet u maar.
Zo niet de HH. Eerst weer omkleden en dan dat hele eind weer terug naar Capelle aan den IJssel alwaar de boekenkast werd gevisiteerd. Helaas bleek het geen optie te zijn om eerst de bus naar Woerden te nemen. Wellicht een ander maal.....
Onder het genot van drank en spijzen werd deze memorabele wandeling afgesloten. De veteranen hadden aangetoond dat zelfs onder erbarmelijke omstandigheden de route naar volle tevredenheid en tot ieders welbevinden kon worden afgerond.
Tot zover.

Wacht tot het droog is; er kan nog een bui komen.

Waar gaat dit nou weer over? In principe nergens, maar het is een vrije meningsuiting vrij naar de tekst in verband met gedoofde rode lichten en nog komende treinen. Het kon daarom gebeuren dat de HH eens een keer iets wilden gaan wandeldoen zonder bemoeienis van treinen. Dat valt overigens best mee en iedereen kan wel eens een dagje zonder de trein. Want waar zouden we dan niet zijn. Voor zover wij kunnen nagaan 1 van de onzinnigste openingen van een wandelverslag. Maar goed, niet alle bogen zijn altijd gespannen. De HH hadden de vrije loop en op verzoek van HF werd een omgeving opgezocht in de buurt van de Beekse Bergen. Daar bevindt zich vlak bij Esbeek herberg In Den Bockenreyder. HF heeft daar mooie herinneringen aan en wellicht konden die al wandelend in de omgeving enigszins nog mooier worden gemaakt. HH was volkomen meewerkend en stelde zichzelf én zijn van een papegaai voorziene automobiel beschikbaar om al rijdend de Dunsedijk 3 te voorzien van bezoek. De reis verliep eigenlijk vlekkeloos totdat tussen Tilburg en Hilvarenbeek een levensmoeie duif als een ware zelfmoordterrorist en zonder dralen zich in de HH-autogrill boorde.  Daarna nog wat onenigheid tussen de navigatie en de daadwerkelijke wegen, maar wat hobbeligheid later konden op de bestemmingsparkeerplaats parkeeraangelegenheden en schoenwisselingen plaatsvinden. Ook kon nu vastgesteld worden, dat de actie van de duif weliswaar troeo maar geen onherstelbare schade had opgeleverd. Althans niet aan de auto. De fabrikant van de gekozen wandelroute had dit uitgestippeld http://www.routeyou.com/route/view/392590/wandelroute/wandelen/bockerijder.nl . De eigen inbreng voor vandaag beperkte zich eigenlijk hoofdzakelijk tot de keuze van het startpunt. De tongval van enkele voorbijfietsers gaf duidelijk aan, dat we ons ten zuiden van de grote rivieren bevonden.  O ja. Men probeerde ons behoorlijk in de war te brengen door te melden dat we op het landgoed Utrecht waren, terwijl wijzelf er dus van overtuigd waren, dat we ons in Noord-Brabant bevonden.  Enige verwarring, die op dit moment tevens nog gevoed wordt door discussie over de vraag of de naam Brabant de lading al niet genoeg dekt. Ach, we zullen zien.  Bij de golfbaan was het linker gedeelte duidelijk nog niet in trek, ondanks de schuilhut. Daarom op naar Esbeek. Bij de rotonde was ons inziens ook een soort schuilhut, maar de dames op de fiets hadden de bloemen niet voor ons gekocht. In Esbeek zelf wachtte ons geen groots onthaal.

De kunstmaker en de gatengravers hadden het erg druk of gehad. Desondanks in het goed toeven in de omgeving, waar men geiten en bulldoggen makkelijk verwisseld en noten nog als noote worden aangeboden. Bij de camping kregen we een buurtbus aangeboden. Tevergeefs overigens. Net als het aanbieden van de bananenschil aan de prullenbak. Bij Hilvarenbeek nog een klein beetje eigen inbreng, zodat we niet via de Koestraat op het Vrijthof kwamen. Daardoor konden we wel vaststellen dat de hoofdingang van het gemeentehuis niet aan de voor- of achterzijde is, maar aan de zijkant. Met smaak namen we het Vrijthof inclusief kerk en horeca in ons op. Bij het VVV-kantoor deden we de jassen daarom maar uit. De vrijwillige VVV-mevrouw keek ons hoopvol aan, maar we wilden alleen maar bevestigd hebben, dat we op de Paardenstraat waren aangekomen. Afgezien van een weerzien met de Troosteres der Bedrukten gebeurde er tot Diessen vrij weinig spectaculairs. In Diessen zelf liet men ons genieten van het bewaard gebleven kloostertorentje en de verend uit te voeren losmaakoefeningen. De HH konden in de gauwigheid niets iets bedenken, waar zij zich los van zouden willen maken en struinden het Krekelshof af. Het rook al een beetje naar rust- en lunchpauze en daar zagen we zowaar een prachtig op-tijd-bankje. Geweldig, nietwaar? Inderdaad niet waar. Vlak voordat we daar neer konden strijken, was een volledig in zwart gehulde onverlaat zo brutaal om onze rustplaats te confisqueren. Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.

 Daar maakten we dan ook gretig gebruik van. Nadat HH nog even een goede daad verrichtte en door anderen achtergelaten vuil opruimde, ging het verder langs onder meer en onder andere de Koningin Van De Vrede.Nog wat bankjes en toen bij het begin van het bos bij het einde van de Goorweg werden de HH gedwongen tot het afstaan van lichamelijkheden. Niet zonder pret en/of gevaar, maar de toeschouwers waren niet geschrokken of geschokt. Buiten Baarschot waren we getuigen van een tractor, die met verve meedeed aan het wereldkampioenschap achteruit grasmaaien. Iets later kregen we stuipen op het lijf, toen diezelfde tractor vooruitrijdend achter ons aan kwam. Maar net op tijd koos het eieren voor zijn geld en koos een hazenpad en een ander weiland. Dat de ene Jack Russell de ander niet is, mag zeker uit het volgende worden opgemaakt. Samen kwamen ze ons luidkeels blaffend tegemoet. Na zich te hebben verzekerd van onze aandacht dwaalde eentje al wel snel met de gedachten tot verscheuringen af, terwijl de ander zich blijvend grommend door HH op een aaibeurt liet trakteren. De eenzame bijna-albinokoe snapte er niet zo veel van en zag alles met bange ogen aan.

 Na het Gooiven kwam de Flaes. Deze laatste was voorzien van schuilhut, banken en een toren, genaamd d'n Flaestoren. Vlak daarvoor mochten we de meneer, hond en de wachelmevrouw inhalen. Het verliefde stelletje zat op de bank bij de Flaes verliefd te wezen en de HH herdachten hun verliefdtijd met blijdschap. Ja, en dan ben je ineens weer bij het startbeginpunt. HF deed nog een plee-inspectie en vroeg naar de wandelroutes. De jongeman met grijs pak en daaronder niet-bijpassende grijze wandelschoenen onttrok nog even een lach aan de HH, waarna de thuisreis kon beginnen. Onze verblijven van de afgelopen weken in Oud-Alblas kreeg een vervolg, zodat we tijdens de nazit met een Affligems blondje, Brugse Zotten enzo met Kwekkebomen nog fijn konden kwekken en bomen. Dat door behoorlijk fileleed thuiskomst voor zessen geen mogelijkheid bleek, wensen wij hier niet te vermelden.

Wandelen en toch met de trein

 

Welk een zonderlinge titel doet u vermoeden? Het ligt enigszins gecompliceerd en al dus. Vorige week werd in de slome hersenmassa's van de HH ontdekt dat het na jarenlang proberen toch lukt om dwangmatig wandelen (stelt  u zich hierbij een wekelijks ritueel voor) te onderbreken met een treinreis. Althans, dat hoopten de HH.
De praktijk is altijd weerbarstiger en aldus bleek dat er gewoon gewandeld diende te worden en dat achteraf als kers op de taart zo u wilt frikandel op het hoofd of motorolie door het haar er slechts enige sporing diende plaats te vinden om terug te geraken bij het vertrekpunt. Bijkomend voordeel bleek ook het feit dat er dan niet terug gewandeld hoefde te worden.
Nu als er iets kan zorgen voor terugdringen van wandelingen dan heeft u de HH.
Wat bleek? HH tikte op het weeoweeowee een term in als wandelen ca 20 kilometer en wat bleek: oppoppend verscheen hierbij o.a. NS-wandeltocht Fort Vuren. Kijk, dat tekent een beeld van een bedrijf met visie. Kunnen we b.v. in de herfst niet rijden omdat onverlaten bladeren op de rail deponeren dan kan men gewoon naar deze wandeltocht verwijzen en komt u toch in Gorkum en de echte liefhebbers in Gorinchem.

Voor de HH niets nieuws. Gewoon eerst wandelen en daarna met de trein terug. Mogelijk kan de beschrijving hier eindigen maar aangezien de HH stapels foto's hebben gemaakt en onderweg fenomenale ontmoetingen hebben plaatsgevonden, waaronder een
anonieme weerman in opleiding te Vuren. Het was de HH al snel duidelijk dat de opleiding nog in de beginfase was, gezien de onzinnigheid van de voorspelling dat wij EN een paraplu moesten hebben EN dat wij regen kregen. Beiden waren niet waar, een enkele wel.

Niettemin, HF had besloten om in Griekenland te parkeren en vandaar moest er aldus eerst naar het station van Gorinchem worden gelopen, voor de HH een niemandalletje.
Oversteken en kijk uit is het devies. Over een lange en een korte (hee dit lijkt op de HH) gaat u rechtsaf de omwalling op en kan het allemaal gaan beginnen. Eerst met wat regen maar allengs met wat minder regen en wat verderop met helemaal geen regen.

Bij de Dalempoort kunt u het geheel verlaten en wachten u de uiterwaarden. Rechts van u ligt de Waal, maar dat went snel. Via en door Dalem wordt Fort Vuren bereikt, noch voor de HH noch voor anderen bezichtbaar. Voorbij het fort richting de steenfabriek, nog
steeds de Waal rechts maar inmiddels is u dat niet meer opgevallen. Langs hondendressuur gaat het naar Vuren alwaar u reeds na 25 meter komende vanaf de naamgever links gaat en zult zien dat de molenlaan en feite de molenweg pretendeert. Maakt niet uit, in Vuren kunt u voor € 7,50 patat en

4 keuze snacks bekomen. Wel zelf ophalen. Onderweg maakt u kennis, weliswaar aan de overzijde, met de opslagplaats van de boekenkist van Hugo, u weet wel, niet tevreden met een verblijf in een kasteel en dan op slinkse wijze ontsnappen, foei!

Door deze levendige badplaats gaat u dan verder, u probeert zo nu en dan de molenweg te vermijden en overstekend doet u de A15 en de Betuwelijn. Ook een onbekend fenomeen is dat men om de targets te kunnen halen nu ook lege treinen heen en weer laat rijden.

Bij het Lingebos raakt u slechts zijdelings betrokken maar onze winnaar is bank 1. Heerlijk en wij zagen een orca uit het water komen, echt waar.

Ach, via enig geslinger, Broekse Sluis, Spijkse kweldijk e.d. heeft u de zuiderlingedijk aan de linker zijde. Eindelijk mag u weer omhoog en bij de bushalte (appeldijk voor intimi) gaat u na een sluisje naar beneden. Aldaar sluit deze route aan op hetgeen de HH in een vorige hoedanigheid al hebben bezocht. Moerassig, waterplassen, vogels, wandelen over plankjes zijn zo maar wat termen die ons te binnen schieten nu wij hier achteraf zo rustig over mijmeren. De schoenen raken goed gevuld met modder, wij deden nog een eigen inbreng , zoals gebruikelijk, maar vonden dan toch de ontsnapping. (tip: wandel nog iets verder naar rechts). Via Asperen, door de HH op spectaculaire eigenwijze doorwandelt gaat u niet helemaal via Heukelum dan toch linksaf langs de Linge en later rechtsaf over de Linge naar Leerdam. Aangezien de treinreis zich aandiende en de HH wel willen wandelen maar niet gedwongen willen stilhouden werd nog even goed de pas erin gezet en kochten beiden een kaartje en konden even later plaatsnemen in een concurrerend voertuig.  Verrassend was de aanwezigheid van de controleur heer maar dat bleek weinig toe te voegen. Weer hebben wij twee ongebruikte kaarten in de aanbieding, geldig op heel 25-10-2013. Doet u een bod, noemen wij niet onze vraagprijs.

Terug bij het station na een voortreffelijke maar wel lange rit werd
begonnen met de terugwandeling naar de Griekse hoofdstad.
Onderweg was reeds besloten dat we weer in en nabij (Oud)-Alblas Krom zouden vertoeven, dit keer met zonder omwegen besteld voorjaarsbier, witbier en natuurlijk de voortreffelijke kwekkebookheden.

Tot zover.

Het is blauw en het .................................

  Het antwoord hierop luidt (volledig juist; zelfs de intonaties en de puntigheden):

Benieuwd waar dit orakel te vinden is? Heel eenvoudig eigenlijk en daarom echter niet minder prachtig en toonaangevend: tussen Deil en Enspijk. Hoe komen de HH in het bezit van dit geheel? Gewoon, openstaan voor de dingen die op je pad komen en op de verkeerde momenten de juiste vragen stellen. Voor betreft de inleiding enigszins tot hier en daarna over tot wat andere feitelijkheden. Na de enigszins nattige buitenervaring van Haagse dingen konden de HH alleen maar dromen van andere weerswandelomstandigheden. Daarbij komt nog opgeteld de bereidheid van HH HF te plezieren en automatisch op te halen. Hoewel de boodschap aanvankelijk eigenlijk een mooi ophaaltijdstip in de weg leek te staan, kwam koude kermissen een ander bericht brengen. Zodoende deed HH om exact 09.30 de deurklingel van HF geluid maken. Na uitwisseling van oren en rollende stenen ging de reis worden en tevens gebeuren met een aanvang. "Waar naartoe?"  hoor ik iemand fluisteren.

 Hier en daar kan het antwoord luiden. Het enige juiste is Geldermalsen. Vanaf het daar bijna in de steigers staande NS-station start een route (nee, toevallig geen Groene Wissel) en wel dees: route . We willen wel alvast melden, dat de beloofde 19 km. ongeveer 16,5 bleken te zijn. Maar niet getreurd en het hempje opgebeurd. Het vinden van een geschikte parkeerplaats nam wat tijd in beslag, maar uiteindelijk konden de wandelschoenen voorzien worden van voeten. Dit overigens wel in een wat wazige zetting, hetgeen geenszins aan de HH zelf lag. Desondanks was er nog genoeg te zien en te beleven. Leest u maar verder. Eerst even een korte wandeling over de sporen heen en eigenlijk direct weer terug. Wel met de kennis dat bussen ergens vertrekken. Even gelift en toen de Deilsedijk dan toch maar op. Dat we in de Betuwe waren, waar men erg trots is op hunner fruit, hebben we niet echt opgemerkt. In Deil zelf beleefden we wel al van alles. Dat varieerde van een bord, dat HH erg aanspreekt en afzuiging door grondwerkers tot een fraai smeedwerk voor een persoon, die niet al te lang geleden vader is geworden.

De familie van Rijnsoever heeft de Linge-oever verkozen als woon/werkplek. We sluiten de lang niet volledige opsomming met het vermeldenswaardige feit, dat de HH, na de bron/oorsprongplek, nu ook op de hoogte zijn van 't Einde. Met deze kennis op zak op naar Enspijk. Veel modder op de weg. HH had een uitstekend raadsel en legde dat aan een paar plaatselijke jeugdige koevrouwen voor.

Men was én zeer verbaasd over de vraagstelling én wist het antwoorde niet.

 De witte molen zagen we en het bordje Molenweg leek dan ook op een misverstand te berusten. Even later bleek dat de molen toch weg was. Pure magie. Het HH-raadsel werd ook aan de ezel en, zoals u aan het beginfilmpje kan aflezen, is de ezel echt niet dom en wist in geuren en kleuren het complete antwoord te berde te brengen. Naast het voetveer en een buitenhuisschilder bood Enspijk ons niet al te veel vertier en daarom over de brug naar de Notenlaan. Waarom is ons niet duidelijk, maar daar mag men uitsluitend alleen noten rapen. Enkelen waren in overtreding, zagen we. Hierdoor aangezet durfde HF ook wel over te gaan tot opraping van een walnoot. Na een korte overdenking bij het Klooster hervatten we onze weg via de Biersteeg (in plaats van de aanbevolen Abelenlaan). Daar werden de HH de ingang naar een nog bestaande ijskelder gewaar. Weer modder op de weg en landbouwverkeer ook alom. De blik van het vrouwspersoon in een kist sprak boekdelen. Gelukkig was daar dan de Woerdsteeg. Leuk hoor, zo in het struikgewas en dergelijke. De maagjes begonnen zich wat te roeren en de afgelopen tijd waren geen bankjes. Na het huis op een landverhoging stond daar ineens een prachtexemplaar van wel twee verdiepingen hoog en een mooi verhaal over oorlog en historie. De broodjes waren heerlijk.


 Nieuwsgierig als we nou eenmaal zijn moesten de HH nog even van gedachten wisselen met weidedieren. Even vaststellen dat een verkeersbord voorzien was van auto's in de juiste kleurstelling, het spoor onderdoor, langs vaste tijdelijke huisvesting en zie daar het NS-station van de Culemborg. Er voor gezorgd dat er legaal gereisd kon worden en vervolgens lieten de HH zich door een persoonlijke chauffeur per trein naar Geldermalsen vervoeren. Een reis van maar liefst zes minuten en zonder vertraging. De HH snappen niet, waarom vele medelanders zo over de NS klagen. Onder begeleidend lawaai van de grasstripper de schoenen verwisseld en op naar Oud-Alblas. Daar wachtte ons ten horeca een prachtige uitleg over bier en met name bokbier. De HH hebben gezamenlijk wel enige kennis van gerstenat, maar de jongedame in kwestie is zeker kundig. Omdat we wat ons een lokaal bokbier leek bestelden, werd ons Westmalle Dubbel aangeboden. Aangezien we ons daarna een, qua alcohol, lichter biertje wilden doen laten smaken, stelde de juffrouw ons voor Westmalle Tripel te nuttigen. Waarschijnlijk op grond van de kleur. We bestelden daarom, gezien het jaargetijde, een Lentebok van Anker. De Kwekkeboom bitterballen waren, net als de bieren, overheerlijk, zodat de HH voldaan waren.

Na regen komt regen (reprise)

 

Wat een onzekerheid. De HH wilden absolute zekerheid hebben dat het op de te wandelen momenten flink zou regenen en het bleef lang onzeker. Al dat wachten beu werd bijna een figuurlijke handdoek in de ring geworpen onder het uitroepen van "Laat dan maar!", maar wat bleek?
De vrijdag zou echt een hele slechte dag worden met bakken hemelwater. Kijk, dan kom je vanzelf bij de HH uit. Dus alras een afspraak gemaakt en besloten dat juist die vrijdag gewandeld zou worden. Hulde!
Ach, als de spanning er eenmaal af is kan er gewoon gewerkt worden (in figuurlijke zin want de HH zijn niet te betrappen op een baan of iets wat ook maar erop zou lijken).
Dus HF verstond zich ten huizen van HH, alwaar de vrouwe ook ter begroeting aanwezig was. Een meewarige blik en vertwijfeling aan verstandige vermogens daargelaten was het allerhartelijkst.

Er werden keuzes gemaakt uit Oost of West waarbij W heeft gewonnen.
Dus al lekker in de regen naar Den Haag en lekker in de regen parkeren en lekker in de regen de omkleding (deels in de auto) en met paraplu erbij ging het op pad.
Als basis stond de wandeltocht van de stichting Wandelnet (startpunt voor wandelend Nederland) waar dan weer als basis een deel van de route van het Hollands kustpad (LAW 5) en het Marskramerspad (LAW 3) stond.
Wilt u helemaal vanuit Den Helder naar Bad Bentheim lopen dan verdient het aanbeveling eerder te vertrekken.

Parkeren deden wij gratis (waar blijven die toegezegde donaties toch?) en wandelen deden wij richting het nieuwe akkoord. Misschien zouden ons nog enige landbestuurders ontmoeten alwaar wij dan een zegje mee konden doen. Je weet maar nooit.

Helaas, dat bleek niet het geval, zodat op eigen kracht de herengracht, korte poten (genoemd naar HH) het plein en het binnenhof werd doorkruist en via kneuterdijk en eerder al gevangenpoort passerend en nu een beroemd hotel gaat u via  de mauritskade, nassaulaan, sophialaan richting Vredespaleis. Daar werd een vredes feestje gevierd zo te zien maar wij moesten natuurlijk verder. Langs de en niet een Oude Tol gaat het langs het borstbeeld van ome Constantijn richting Westbroekpark. Het Indisch monument wordt ook gepasseerd en via slinkse wegen vindt u links het Pieter Jelles Troelstra standbeeld. Aangezien de afbeelding hiervan niet geschikt is voor jongere kijkers en lezers is onder heftige druk besloten hier geen afbeelding van de presenteren.
Uitkomend langs de schenkerij komt u voor een moeilijke beslissing te staan. Pakt u de boulevard mee of niet. Aangezien de Pier niet bezocht mocht worden besloten de HH dit niet te doen. Ongetwijfeld speelde het mooie weer ook een rol. Dus vanaf de nieuwe parklaan pakten wij de andere route weer op. Overigens weer gewoon met wit/rode aanduiding.

Dat betekent een gevarieerde route door de scheveningse bosjes, langs de gevangenis van Scheveningen, waar gewoon de deur open stond. Wij zullen morgen de nieuwsfeiten in de gaten houden. De gevaarlijke Van Alkemadelaan oversteken en bij het station rechtsaf. Hier geen borden dat er nog een trein kan aankomen. Deze weg kunt u geruime tijd volgen, hetgeen aldus. U wandelt langs geheimzinnige bedrijvigheid maar toch ook wel weer langs TNO. Onderweg de maaltijd nuttigen. Gezien het voortdurende
hemelwater werd er geschuild onder prachtige bomen. Helaas hadden we hier een moment dat het vrijwel droog was, jammer.

Afijn, de inwendige mens versterkt met food and beverage (dat laatste niet voor HF) kon vervolging plaatsvinden. Doet u dit op de juiste wijze dan verschijnt landgoed Clingendael alwaar u enige tijd kunt vertoeven. In deze omgeving komt ondanks en dankzij ieders weertype bepaald vrouwvolk tevoorschijn voorzien van minimaal een trouwe viervoeter. Deze worden aan andere vrouwvolken gedemonstreerd
en onder het slaken van bepaalde keelklanken wordt bewondering uitgesproken. (of wellicht juist niet). Wij dronken geen thee maar liepen verder, landgoed Marlot is een herkenning en dan is het eigenlijk al bijna gedaan. Past op bij het oversteken van de Leidsestraatweg en als u de overzijde heeft bereikt zijn daar ineens het Haagse Bos en Paleis Huis ten Bosch. Wederom bleef een thee-uitnodiging achterwege zodat rechtstreeks de auto werd opgezocht.
Omkleding, retour rijden richting vertrek, waarbij HF nadrukkelijk zijn wil wenste af te dwingen en op te leggen aan het interne verwarmingssysteem van zijn voiture. Wisselend succesvol overigens. Soms wint toch de voiture.

Afgesloten werd met Leffes en luxe bitters.
Aangezien de HH veel te hard hadden gelopen werden de diverse bewoningen veel te vroeg bereikt. Wat de HD hierover te melden hadden vermeld de bron niet.

Nieuwe ontdekking: doodlopende looproute.
Hoewel wij het hebben vastgelegd ontbrak de tijd voor verder onderzoek. Wordt wellicht vervolgd.

De heide bleek niet bleek.

Het komt niet vaak voor, maar soms zien de HH elkaar ook door de weeks.
 Nog minder vaak komt het voor dat dat zonder afspraak gebeurd. Deze week dus wel: HF ging boodschappen halen en HH reed door de straat. De ontmoeting was kort en gezellig en eindigde met de kreet, dat er vrijdag weer geknald zou gaan worden. Zo gezegd en daarom kwam HH naar HF toe om dan samen door te rijden naar Ulicoten. Daar vandaan start namelijk de wandeling van de VVV Baarle met de naam "Bleeke Heide". De wandelingmakers geven de keuze tussen 11, 17 of 22 km. U mag 1 keer raden welke de HH uitgekozen hadden. Mooie stuurmanskunde bracht de HH naar een zeer geschikte parkeerplek naast de H. Bernarduskerk, waarbij de H niet staat voor heer.

 Eén van de mooiste schoenwissels van dit jaar, waarbij HH zelfs condoompjes over een aantal tenen schoof. Meer informatie hierover willen we hier niet kwijt. Hoewel bewolkt was een droge en redelijk warme dag voorspeld en de wandeling ging van start. In een stukje van het kerkgebouw is een geldautomaat aangebracht, waar wellicht het zondags aan de kerk gedoneerde geld door bemiddeling van de Rabobank weer terug kan worden verkregen. Dingen volgden elkaar daarna in een redelijk rap tempo op. Het uiteinde van de peddel, de mededeling omtrent afgeven van post en goederen en wat dies meer zij. Om bij de familie van Turenhout naar binnen te kunnen (we zagen dat dat kan, alleen een rare manier om naar de bovendieping te gaan) moet een hek open. Er dient dan wel op de hond gepast te worden, ondanks de bewaking. De zeer luxe bank kwam duidelijk te vroeg, maar het uitzicht daar vanaf is wel mooi, hoor. Hoe de mensen er bij komen; wij weten het niet. Regelmatig wordt ons namelijk gevraagd of we voor de vierdaagse oefenen. Zo ook tijdens deze wandeling. Voor deze ene keer gingen we mee in het verhaal en lieten desgewenst de heer die ons aansprak weten, dat het veel oefening vergt om de vijftig per dag te halen. De toevoeging dat het wat ons aangaat om vijftig bier gaat, werd vriendelijk om zeep geholpen door de opmerking "op papier halen". Verwarring was dus gesticht. Na een beetje meer verwarring bij een ven en een bomenrijtje namen we toch resoluut afscheid van de verkorting om iets verderop een koeiemeisje even te moeten attenderen op haar vies wordende hoefjes. De ganzen waren toen uiteraard allang opgestegen onder luidruchtigheid. De (hard)loper met snor en geel shirt groette wel, maar niet van harte. Waarschijnlijk wist hij toen al dat we hem een stuk verderop weer tegen zouden komen. Graag hadden de HH zich ingeschreven voor 1 van de vele mogelijkheden tot zelfontplooiing, die bij boerderij M. Kluver worden aangeboden. Bijvoorbeeld windstreken zouden we graag aanleren. Onze huidige streken zijn ietwat afgevlakt. En wat dacht u van mysteriescholen? Genoeg reclame gemaakt.

Dat geldt niet voor de volgende zaak. Indien u onze bezigheden een aantal keren heeft gevolgd, zal het u niet ontgaan zijn, dat de HH na afloop van wandeldingen bierversnaperingen tot zich nemen. Uiteraard weten we dat dat vocht ergens bereid wordt. Soms maken we nooit wat mee, maar nu stonden we toch oog in oog met een bestelbus van Dorpsbrouwerij De Pimpelmeesch (  www.pimpelmeesch.nl) te Chaam. De brouwmeester was bezig en we mochten een kijkje in de keuken nemen. Bij Klein Amerika dronken de HH wel eens een flesje Blonde Snol en Vurige Non. Deze twee blijken de kadoverpakking uitgaven te zijn van Chaamse Dubbel en Tripel en die heuren oorsprong vinden in deze brouwerij. De HH waren enorm in hun nopjes. De geur van het brouwsel wat gemaakt werd zorgde overigens ook voor eetlusttrek en het eerste en tevens behoorlijk beste bankje werd bestegen om bammetjes enzo te doen. Dat de wandeling hier wederom een verkortingspunt aanbod was aan ons niet besteed. De wandeling, de hele wandeling en niets behalve de hele wandeling wilden we. De wandeling heet niet voor niets Bleeke Heide en om dan de naamgever niet te bezoeken is natuurlijk een behoorlijk beetje krom. Enkele pogingen in de routebeschrijving om ons om de figuurlijke tuin te leiden mislukten en zodoende kon HF even speciaal genieten van het uitzicht op uitwerpselen in grote en kleine vorm. HH bestudeerde ondertussen andere wandelaars en wat dies meer zij. Af en toe een stukje Smokkelaarspad, maar op de Bergweg niet meer.  Eigenlijk ongeveer precies op de plek, waar een bordje aangaf, dat als je linksaf zou gaan, ergens halve kopjes koffie zou kunnen gaan drinken. Wij rechtdoor natuurlijk, want we wilden de tractor met huifkar uiteraard niet missen. Langs de zorgboerdeij naar de Vagevuurstraat. Het vuur was erg vaag, want de HH hebben het niet gezien. De geurhond met begeleiding was zwaar aan het hijgen, maar dat kwam omdat de hond liever los loopt. De HH begrijpen dat wel en lopen zelf ook liever los. De hele dag hadden we voor vele koeien, schapen en paarden al liedjes gezongen (overigens met wisselend succes), maar na het beekje voelden we in onszelf de dichterlijke aders opkolken.

 HH was echt op zijn best en de ene na de andere prachtige uiting van poëzie werd aan de wereld geschonken. Helaas; voor bundeling bestaan nog geen plannen. Ondertussen ging het wandelen gewoon door en zo kwam het dat we bij de HH-auto terugkwamen. Voeten werden onder luid gejuich uit de wandelschoenen bevrijd en het werd tijd voor de volgende stap: op naar Klein Amerika. Door bleek Meta een morfose te hebben gedaan en de familie Lindeboom was verkozen tot hofleverancier. Nee, vandaag geen snollen of nonnen, maar Gouverneur Venloos Alt, Blond en Speciale 140. Lekker en leerzaam, zeker met de bitterballen als begeleiding. Zo, onze sponsoren kunnen tevreden zijn; wij sowieso.