Het grote niets

Graag hadden wij u een verslag gedaan van een leuke en zinvolle HH-onderneming. Hoezo? Ach dat vergt uitleg. Hoe lang is een Chinees maar ook het tijdstip geleden waarop wij Tiengemeten

hebben ge-exploreerd. Dat ging gepaard met bootreizen, op de terugweg in de frituur en met name een heleboel gedoe omdat Natuurmonumenten met al haar vrijwilligers hadden gemeend nagenoeg iedereen te verwijderen van het eiland, daar eens flink te keer te gaan en na die tijd mocht dan tegen betaling worden bezocht.
Natuurlijk gaan wij u niet het plezier ontnemen om zelf op zoek te gaan naar de beschrijving van de destijds wandeling. Een tip vooraf: de naam is hetzelfde, het eiland niet echt.
Vanwege verbouwing ten huize van HH werd een sluwe en niet minder slinkse wijze van afspreken bepaald waarbij HF met hele zachte snelheid langs zou rijden en HH zich aldus aan boord zou begeven. Dat lukte.

Nu op weg naar Tiengemeten, waarvoor HF zo'n handig doofstom mechaniek ik de auto heeft gemonteerd. Niet altijd overigens.

Na aankomen werd geruime tijd genomen om een geschikte parkeer te vinden en daarna werd naar het vrijwilligers-infopunt gegaan om kaarten voor de grote oversteek te bekomen. Wandelkaarten uitsluitend aan de overzijde.
Nadat euro's en kaarten werden en waren uitgeruild kon het avontuur beginnen. HF ging EN naar toilet en als eerste naar de boot, aldus het voorbeeld gevend. De overtocht hoeft niet besproken te worden, de terugtocht werd nog even spannend vanwege onduidelijkheid wie nou wie ging aanvaren. Gemiste kans overigens.

Enfin, de blauwe route werd snel gevonden evenals een bakkie koffie voor HH. En dan nu op weg.
Zoals gezegd hadden wij ons voorgenomen om uitgebreid en gedetailleerd verslag te doen, maar nadat wij enige tijd slechts onderweg waren kwam het toen nog droge onweder opzetten. Schuiling werd gevonden in de nabijheid van Leuvense Belgen op zoek naar hun bevervrienden en het orakel van Tiengemeten. (te herkennen aan 20 km wandelend, iedere morgen startend vanaf 10 uur, door i.p.v. op het schone water wandelend en kennis hebbend van voldongen en ook nog eens ALLE feiten).
Zodoende werd ons verteld dat wij waren en zouden blijven in de nabijheid van het niets.

Er was, is en komt niets. 

Wat dacht u van:
- het onweer gaat tegen de wind in
- het onweer komt er nu snel aan
- een ree op slechts een meter in het niets
- nee, neen geen ooievaars, zeker niet
- ach en zo kunnen wij blijven doorgaan, maar doen we natuurlijk niet.

Na vriendelijk maar toch dwingend te hebben afgescheden vervolgden wij en splitsten wij ons af van de Belgen. Dat lukte direct.
Een beschrijving van onderweg zou er op basis van het orakel zo uit hebben gezien:

......................................................................................
......................................................................................
......................................................................................
enz.
Maar wij willen u natuurlijk wel iets meegeven ondanks dat er niets is.
Dat van dat ree en zo: vergeet het maar.
Als u gewoon om u heen kijkt is het er prachtig, lekker doorlopen en u niets aantrekkend van de opdringerig ingeperste kennis.
U voltooit de ronde en zie daar, een Belgen-ontmoeting door ons gearrangeerd, langs en door bedrijvige hooglanders met kinderschare en dan de afsplitsing naar rechts alwaar de andere route werd opgepakt.
Langs in elkaar gezette ruïne,  zonder aardappels, maar wel met plasbomen vervolgt u de route naar de andere kant alwaar herinneringen door de aderen van de HH stroomden over het prille geluk, toen wij nog door water moesten waden om de overzijde te bereiken.

Goed, niet getreurd, doorlopen. Vogenkijkhut een bekeken, nummer twee gelaten. Ja hoor, daar was de herberg. Wij bevonden ons hier in goed gezelschap van zorgdames die onderling wetenswaardigheden uitwisselden. De HH hadden hier een boeiende middag waarbij vele zaken werden opgehelderd. Wist u dat u ruim 15 minuten kunt praten over een tent opzetten? Wonderlijk. Ook zijn er koekjes die er niet zo uitzien maar toch kunnen smaken. Wonderlijk again.

Wij namen gewoon bier en vervolgden.

Over hekken, kon ons het schelen en HF persisteerde in wandelen langs de waterkant. Gaf niets, HH volgde. Over hebben, langs zorgboerderij met een bewoner en zo weer op weg naar de haven. Aldaar nog even genoten van de warmte en dan weer op de boot en via de boot en de auto naar een nieuwe horeca gelegenheid alwaar twee nieuwsfeiten het waard zijn om te vermelden:
1> de HH lusten ook 2% bier met citroen, maar niet voortdurend
2> bediening door een bitterbal is hoogst aangenaam.
Maar nu uit de zon.
Hoegenaamd tot de volgende keer.

 

Kikkerland; mooi land

De natuur kan voor genot, maar ook voor ongenot zorgen. HH bijvoorbeeld wordt ter domicilie direct nadat hij ramen en deuren sluit om van nachtrust te gaan genieten door vele kikkers getrakteerd op een veelstemmig kikkerlawaai. Wat u hier kunt horen is daarbij vergeleken kinderspel.

 Het mooie daarvan is dan wel weer dat hij voor de wandeling van deze week met een prachtig voorstel kon komen en wel de Etten-Leurse variant van de Groene Wissel. http://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-etten-leur/11939/tab=0 . Vanwege de lengte daarvan stond HH reeds om negen uur in de ochtend (voor het gemak samen met zijn auto) voor de deur van HF.

Zo en dan op naar het NS-station om aan te vangen met de beloofde 26 kilometer. Bij het station is een ruime parking, waar HH op professionele wijze een vrije plek uitzocht. Sommige tenen werden voorzien van jasjes en daarna van sokken om dat geheel weer te verpakken in wandelschoenen. De na ons gearriveerde mensen van Aziatische origine wensten te weten of het parkeren betaald of onbetaald kon plaatsvinden. Hoewel het geheel geheel kosteloos kan worden gebruikt, mocht men van HH, indien men hoe dan ook wenste te betalen, een sponsering van de HH doen. Betaling bleef achterwege. Geeft niets, want de HH hadden per persoon 1 liter water bij zich. Uiteraard naast de nodige vaste voedselheden. Gesloten winkels, gesloopte zusterhuizen en een molen. Maar toen na wat vertwijfeling even aan de vriendelijke en tevens besnorde en bebrilde meneer gevraagd en de snelweg over gestoken. Zoals ons wel vaker overkomt, was het paard benieuwd naar onze beweegredenen.

Wandelen was ons antwoord. Het paard was overigens een inluiding tot het ontwaren van veel buiten levende dieren. We willen met name noemen: groene specht, mamakonijn met kindjekonijn, bosuil, mamapoes met kindjepoes en, als laatste de kers op de taart, een ree. Enigszins confuus deed HF een verkeerde interpretatie van de routebeschrijving, waardoor wel de hele Brakkenstraat kon worden afgelopen; inclusief zicht op aardbeiplukkers en dode duif. Resultaat was een extraatje van drie kilometer. Na de Helma-zuigblaaswagen op naar de Menmoerheidedreef. Om de één of andere reden kon de huisvrouw zich niet beperken tot het lappen der ramen en bleek een onbedwingbare drang te hebben om ons te vragen of we voor Nijmegen aan het oefenen waren. Gelukkig was de eerdergenoemde dreef nogal drassig. Zonder al te veel oponthoud konden we de Pannenhoef binnenlopen.

 Vanaf dat moment waren de HH vol in de natuur en leerden ook wat een knuppelbrug is. De tegemoetkomende meneer leek daar den duivel op de hielen te worden gezeten, maar de HH konden dat van den duivel niet bevestigen. Wel stelden we vast dat bij de vogelkijkhut een mooie gelegenheid werd geboden om de lunch te nuttigen. Dat we geen vogels konden waarnemen werd veroorzaakt door iemand, die van zijn hobby werk had gemaakt en daardoor de gevleugelde dieren had verjaagd. Ongevraagd liet hij ons weten, dat naar zijn mening de HH aan hun wandelactiviteiten een leuke hobby hebben. Toen werd het tijd om ons pad te vervolgen.  De HH hadden in verband met voorspelde warmte beiden een pijpafritsbare broek aangedaan. Doordat de warmte meeviel had er geen afritsing plaatsgevonden. Dat kwam op het Korhoenpad erg goed uit. Brandnetels en braamstengels hadden ons anders lelijk kunnen verrassen. Bij de Turfstraat ontstonden Aha-erlebnissen. De mevrouw met de ezels was zo vriendelijk om even te poseren.

Ook de Groenstraat leverde deja-vu en de bijbehorende boer stond ons zelfs op straat op te wachten deze keer. Daar waar de sjees- en de rollatormeneer een samenscholing hadden, begon de zon wat overhand te krijgen. Dat resulteerde in een aanzienlijke temperatuursverhoging. Het bushokje ten spijt, moesten de schapen enorm van zich laten horen. Vrij snel daarna bij de Grouwe Polder een korte drinkstop en de snelweg weer overgestoken. De Mustang was wat wispelturig. Op streek op de Streek verslapte de leesaandacht van HF weer wat, maar gelukkig leidde dat niet tot verdere noemenswaardige verlenging van de wandeling.

We liepen buitenom het park, wat een toegift gaf van zicht op een door twee bakvissen in de sloot gedumpte fiets.

 Naast de hondenuitlaatplek zagen we bij de kloosterkerk op eenzame hoogte een persoon, die een hond bij zich had. En zo kwamen de HH op de Bisschopsmolenstraat.  Eerder deze dag waren we daar ook, maar nu liepen we in tegengestelde richting.Er was iets waar een dame zich aan irriteerde, maar ons is niet duidelijk geworden wat. De auto van HH had goed op de parkeerplaats gepast en HF ging nog even het vochtgehalte bij de spoorlijn controleren. Neemt u gerust van de HH aan, dat deze wandeling van een zeer afwisselend en prachtige karakter is. Om het geheel feestelijk af te sluiten, bestelden we op het terras bij B. in Ridderkerk-Rijsoord witbier en Rotterdamse bitterballen.