Zelf doen

Het kan natuurlijk zo maar gebeuren, dat u van een van onze wandelingen zelf een verhaal wilt publiceren. In deze tijd van allerlei apps en andere waardevolle ontwikkelingen in de compu-technologie en om dat schrijven iets gemakkelijker te maken, kunt u met ingang van morgen geheel gratis voor 1995 eurocenten een "Ik-maak-zelf-een-wandelverhaal"-pakket aanschaffen. Daarin zult u onder andere en onder meer aantreffen:
-foto's
-routebeschijving
-opsomming van allerlei meegemaakte zaken
en nog veel meer handige en nuttige informatie om een zeer bevredigend geheel samen te stellen. We begrijpen dat u nu overvallen wordt en desondanks direct tot bestellen van het pakket over wil gaan. Maar ja, dan zal er nog enige tijd een wandeling onbeschreven blijven. Dat kunnen de HH niet verkroppen, zodat de afgelopen wandeling nog geheel voor onze eigen rekening en conto wordt genomen. Vraag niet naar oorzaak en gevolg, maar HH had, in verband een verjaardag die was, voor deze keer een wens en keuze voor de Vlietlandenwandeling zoals beschreven in de verzameling van Klik, Print en Wandel  www.klikprintenwandel.nl/wandelroutes/rond-de-plassen-van-vlietland  . HH had de route uitgeprint, maar HF vond het verstandiger om de GPS-uitvoering op de tablet mee te nemen. Hierdoor werd het dus een Klik, Download en Wandel-uitvoering.

De aangekondigde zonsverduistering was goed te merken. Door de mist was het behoorlijk duister zo hier en daar. Om parkeergelden uit te sparen, had HF een eigenzinnige startplek in Voorschoten uitgekozen. Wat hij niet wist, was dat dat direct op de route lag. Dus na parkering en schoenendingen kon gelijk worden begonnen met het volgen der route. Om het grootste gedeelte van de natuurelementen voor het laatst te bewaren, ging het eerst richting Leiden. Mooi detail was, dat HH het op een zeer sneue manier kwijtgeraakte fototoestel had vervangen door een spiksplinter nieuw. Enkele staaltjes van wat dat apparaat allemaal kan, zult u her en der kunnen aanschouwen. Langs de zilverfabriek van Voorschoten en allerlei elektrisch geleide voertuigen kwamen we aan bij de Vliet. Men was driftig doende met het herstellen van de beschoeiing. Aan de overzijde van de Vliet staan panden van allerlei pluimage. Sowieso de moeite waard.

De weg daar is niet echt breed, waardoor twee vrachtwagens van verhuisbedrijf  "De Aandacht" de aandacht volledig voor zich opeisten. Tegemoetkomend verkeer dook in oprijlanen en fietsers stapten af. Onder het toeziend oog van de HH, weliswaar op afstand, kwam alles op spreekwoordelijke pootjes terecht. De bebouwde kom van Leiden kwam nu heel snel er aan. Renoveren en slopen is daar op dit moment het devies. Enigzins zeeziek door gigantische heupwiegingen voor ons, kwamen we bij een Leids treinstation. En na het oversteken van de Vliet en een treinspoor gingen we op zoek naar het kasteel. Helaas, de gracht is er nog wel, maar ook dit kasteel deelt in het lot van zoveel kastelen. Het leeft slechts voort in verhalen. Bij de bijenverzamelplaats werden we even niet begroet door een hondje. De begeleidster gaf overigens het goede voorbeeld daartoe. Ja, en dan loop je langs de huizen en zie je bij het ene huis een grandioze fietsenverzameling, bij het andere een Citroëncollectie (met zeer vermeldenswaardig een bewaakpoes).

Veel panden zijn voorzien van achterstallig onderhoud. Een waar Eldorado dus. Met enige twijfelgevoelens namen we kennis van de ietwat protserig aandoende nieuwbouwwijk. Maar goed dat we snel nu de plassen van het Vlietland konden gaan opzoeken. Even later zaten we op een bankje onze lunchdingen te verorberen. Dan kwamen twee hondjes aan. Waarschijnlijk niet om te bedelen. Maar de begeleidster gaf ons inzicht. We hadden hier van doen met Keessie Kommaar. Automatisch gingen de hersenen van de HH werken en kwamen tot de conclusie dat het andere hondje dan wel Artie moest heten. Wederom zonder een groet van de begeleidster kwam ook aan deze belevenis weer een einde. Maar daar bood de volgende zich al weer aan. HH had net wat watertesten gedaan en toen kwam er een agent van politie op de motor aan. Het betreft hier enkel voetpaden, dus hij reed stapvoets. Waar een normaaldenkend mens op een motor richting aangeeft als men linksaf wil, zeker op een kruising op een voetpad waar de HH lopen, moesten we maar raden wat de plannen van de cowboy waren. Dit resulteerde in verontwaardiging bij de HH, toen de , overigens niet groetende en norse blikken rondwerpende, diender onaangekondigd het ons onmogelijk maakte om ongehinderd de wandeling voort te zetten. Misschien had de onzichtbare zonsverduistering roet in zijn leven gegooid.

Ach, dan is het mooi om in de natuur te lopen en dicht bij het klimeiland te zijn. Of de meneer daar dichtbij echt in zijn auto gepoept had, weten we niet. Maar zijn gedragingen deden het wel vermoeden. Bij de Vogelplas Starrevaart was het een drukte van belang. Niet allen de grote verrekijkers en de vele vogels trokkrn de aandacht; nee het mooiste van al deze rare vogels was de meneer met de ontzettend nieuwe helblauwe gymschoenen.

 Om die nog meer de aandacht te geven, droeg hij daarboven een ietwat te korte blauwzwart geruite pantalon. Een juweeltje. Ook had hij zijn fiets bij zich, op de dijk waar men alleen toegang kan krijgen door over hekken heen te klimmen. Zoals gezegd, een waar fenomeen. Het geheel werd even later HF iets te veel en op het eerst aandienende bankje werd even gerust. Maar wees gerust, er werd ook weer verder gewandeld. Aan het eind van de plas begon de terugweg. Schotse Hooglanders waren dichtbij, maar gezien onze route niet binnen bereik. Wel zagen we een aanzienlijk grote roofvogel boven de plas zweven. En raad eens wie we daar hadden? Goedzo, de zeer zeldzame blauwgegympte. Deze stond er op, ons deelgenoot te maken van zijn waarneming van de door ons reeds gespotte roofvogel.

Maar de HH waren al weer door en zagen nog wat lamschaapjes, een groot lui varken en een dode muis. We zagen af van naaktrecreatie. De havenmeester had geen oren naar ons. HF liep enigszins in de weg op het fiets/wandelpad. HH behoedde hem van een wisse dood. De betrokken fietser en de HH wensten elkaar nog een fijne dag en toen werd het tijd om de Vliet weer over te steken. Of de twee poezen bij het portiek elkanders vrindjes waren, zal voor ons een raadsel blijven, maar binnen enkele minuten werd de HF-auto weer aangetroffen. Na wat oponthoud op de lokale weg naar Leiden, verliep de reis naar Schiebroek voorspoedig. Na aangenaam verpozen in de Gouden Snor ( Affligem dubbel, blond en Brand pils vermengd met klein bittergarnituur) namen de HH afscheid. HH ging er wandelend vandoor. Tot een volgende keer. U weet het nietwaar; vanaf morgen is het bovengenoemde pakket te beschikbaar.

Perpetuum mobile gentile

Zittend op een terras in Oud-Beijerland, genietend van bieren en

Heeren bitter heb je dan toch het gevoel om de route nog eens op je te laten inwerken. Onderwijl een bericht bekomend van ene Wim
die hier al zijn hele leven woont. Mogelijk een vrije keuze?
Hoe het dan allemaal zo gekomen is zeg maar... Hoe kwamen we hier ook al weer terecht? Ach, zicht op hoge snelheidstreinen, waarbij sommige echt wel harder reden dan anderen. Ineens weet je conducteur. Dordrecht in de buurt, altijd gezellig. Geen drijfzand ondanks belofte, ga zo maar door.

Ach, vrijdag de 13e. Voor HH niet zo bijzonder, maar voor HF was de dag begonnen met eigen was creaties, een toilet met eigen zin maar met name geen zin. Het was derhalve maar goed dat een losmaking van werkzaamheden kon plaatsvinden rond 10.30 uur en de lokale zweed voor vervoer kon zorgen naar Puttershoek. Aldaar zou de Groot Koninkrijk route worden bewandeld.

Parkeren in de buurt van de molendijk bij de Lelie. Dit laatste blijkt gewoon een molen te zijn, niets natuur. Maar ja, u kent de zaken inmiddels. Schoenen aangetrokken, HH de korte versie. Rugzak om, runkeeper aan en ja hoor daar gingen ze. Toch altijd weer een imposant gezicht voor de omstanders om dergelijke onverschrokkenen door het landschap te zien verplaatsen. Ach, zoals u ziet gaat het van de oude maas naar de Dordtse Kil, de haven van 's-Gravendeel wordt aangedaan, maar genoemde plaats niet. U blijft er voorlangs gaan  Het dorp van diezelfde strekking mag u NIET in.
Let hier goed op. Op deze locatie kunt u door heel lang zoeken het drijfzand mogelijk ontwaren, wij gunden ons dergelijke momenten niet. Ergens in deze fase vonden wij een groot rood potlood.
Dit hebben wij keurig bezorgd natuurlijk. Ach, een kleine eigen inbreng en omtrekkende beweging bracht ons bij de bushalte van Mookhoek. Hoewel wij niet met de bus wensten te gaan was het wel een mooi moment om te boterhammen. Zicht op Johanna, die het na 100 jaar wel genoeg vond. Ach, veel bekijks, ook van lokale stevigheid, maar dat geeft niet. Zo heeft ieder dorp zijn bijzonderheden.

De kerk ter plaatse biedt huisvesting maar is niet ingericht op duizendtallen. Bezint eer gij begint (te wandelen massaal naar Mookhoek).
In Mookhoek gaat u de Volvostraat in en vandaar is het rechtuit en bij de lange dam naar de 2e kruisweg, de rest is voor wandelaars verboden.

Aangekomen bij de N217 is het eerst LA en daarna een stuk omlopen. De HH hadden dit bijtijds door en kozen direct de juiste route. Ach, de kromme elleboog. Wie heeft hem niet? Vooral langs water en riet komen de contouren van
Puttershoek weer in beeld en ook de voorgaand genoemde molen. Na bestijging kwamen wij bij de auto. Hier had HH beter moeten weten maar onkunde liet hem toestaan dat HF zelf de kofferbak sloot.

Ach, toe maar moet de gedachte geweest zijn. Dan maar op weg naar Oud-Beijerland, alwaar sommigen hun hele leven wonen. Wij wisten wel van terrassen maar wilden voor de zekerheid toch tweemaal rondrijden om het echt zeker te weten. Daarna bood een parkeerapp uitkomst.

En toen op weg naar het terras.

Zittend op een terras in Oud-Beijerland, genietend van bieren en
Heeren bitter heb je dan toch het gevoel om de route nog eens op je te laten inwerken. Onderwijl een bericht bekomend van ene Wim die hier al zijn hele leven woont. Mogelijk een vrije keuze?
Hoe het dan allemaal zo gekomen is zeg maar... Hoe kwamen we hier ook al weer terecht? Ach, zicht op hoge snelheidstreinen, waarbij sommige echt wel harder reden dan anderen. Ineens weet je conducteur. Dordrecht in de buurt, altijd gezellig. Geen drijfzand ondanks belofte, ga zo maar door.

Vijftig

De bio-aardappelenboer was driftig aan het scheppen en floot de hond terug. Daarna vroeg hij aan de HH of ze lekker aan het wandelen waren. Blijkbaar had hij geen kennis van wandelen, maar was wel leergierig. Wij konden vrolijk toegeven, dat het wandelen voor de wind best prettig was. Daarop wilde de man weten of we zo'n 50 km. aan het wegwandelen waren. We zouden wel van ver komen (aliëns?) en op weg zijn naar een slaapplaats. Nadat uit de doeken was gedaan wat de HH aan het ondernemen waren en de hond de hand van HF gelikt had, werd het gesprek afgesloten en gingen we verder. Waarom begint u niet bij de aanloop en het begin van de wandeling etc. vraagt u zich af? Nou gewoon; omdat het kan. Maar goed, daar gaat ie dan. De HH hadden besloten dat een wandeling vanuit Klundert via Willemstad naar Klundert een mooie inspanning zou kunnen zijn.

Ondanks tegenwerking van UPC-internetlevering kon HF de route in de moderne uitvoering van een kompas proppen en zich melden bij HH. Omdat de startplaats en de lengte van de wandeling doet toelieten, werd wat later gestart. HF wist heel goed de route, maar even niet hoe de wegen tegenwoordig met elkaar zijn verbonden. Desalniettemin werd de Voorstraat te Klundert gevonden en konden de schoenendingen gebueren. HH had niet de grote maar de kleine schoenen meegenomen, want veel asfalt. Na een korte aarzeling werd de juiste weg ingeslagen en al snel zat de pas er goed in. Bij de school mocht gehaald en gebracht worden. Door wie vermeldde het bord niet.

Dat Klundert niet al te ver van industriegebied ligt, kon worden vastgesteld aan de hand van torens en schoorsteenpijpen. Het deerde ons niet, want we hadden lekker windje tegen. En eenzame vrouw  wandelde ons tegemoet, waarbij de HH argwanend en met een tikkeltje neerbuigendheid werden begluurd. Het tegenwandelende heerspersoon liet het bij een korte groet. Bij het dierenpension werden we hartelijk blaffend begroet, hoewel HH een van zijn oren aardig bedekt hield. De rat, die iets verder aanwezig was, had er geen oren naar.

Zonder door aanstormend verkeer te zijn aangereden, klommen de HH, tegen de adviezen van de routemaker in, rechtstreeks vanaf de Blauwe Hoefsweg de Buitendijk West op. Dit had een voordeel. Zo konden de tot talisman verwerkte haze-onderdelen ons ten deel vallen. Bij de Tonnekreek en het gelijknamige dorp met de gelijknamige straat heeft men veel verstand van 24-uurs riolen. Doe er uw voordeel mee. De Bovensluis is schuldig aan de naamgeving van het recreatiepark aan de Oostdijk. Dat men net op het moment dat wij langskwamen zonodig een caravan op het terrein moest verplaatsen, geeft te denken. Maar wat doet het ertoe. Zo langzamerhand naderden we de grenzen van Willemstad. Bij het kunstwerk De Wachter hielden we even stil, want HF had een beetje wateroverlast. De echte entree in Willemstad was nieuw voor de HH. Het gaf een leuk plaatje van een stemadvertentiebord met rechts daarvan een stukje stadswal en water. Even doorlopen en daar doemde de molen in al haar glorie op. LUNCHTIJD. Op bankje met uitzicht op de haven werden broodjes en brood met diverse soorten beleg genuttigd. Het geheel werd met water overgoten. Toen het vrachtwagentje met draaiende koelmotor op zo'n 50 centimeter achter ons werd geparkeerd, was dat het sein om verder te gaan wandelen.

Wederom tegen de instructies in liepen we naar de bunkers en de stadswal, om vervolgens af te dalen naar de Hellegatsweg. Niet de weg zelf nemen, maar onderaan over het graspad. Zodoende kan men dan een warm onthaal verwachten van een zeer enthousiast exemplaar van het hondenras Drentse Patrijs. Een stukje illegaal en al ras beland men bij de Hel. In tegenstelling tot wat bij godsdienstlessen wordt geleerd, was daar geen sprake van een veel hogere temperatuur. Wel ging het de HH vanaf dat moment voor de wind. Mocht u in een dorp willen gaan wonen, waar eigenlijk uitsluiten nieuwbouwhuizen staan, kunnen we Helwijk aanbevelen. Vanaf Helwijk namen we de Zuidlangeweg. Niet alleen loopt die weg redelijk naar het zuiden, maar voor een wandelaar duurt de weg met haar pakweg 4 km. best lang. Maar ja, dat wordt wel volledig gecompenseerd door het gesprek, wat hierboven als eerste is gememoreerd. Direct daarna gaf de snelheidsmeter langs de kant van de weg aan dat de HH met een snelheid van 5 km. p/u passeerden.

En dan ben je zo in Zwingelspaan. Enige herinneringen aan van de Zande werden opgehaald, maar de ezel had geen zijn in balken. Een vrachtwagen van de Nationale Reserve doemde op en zodoende kwamen we bij de afslag naar Klundert. De man op de fiets had wat triplex gekocht, maar op de vraag van HH wat hij bij zich had werd geen sjoege gegeven. En dat nog wel vlak bij de tijdelijke bushalte. Maar was dat voor motorengebrul vlak bij de kerk aan de voorstraat? Veel mensen buiten ook nog eens een keer. Even later werd duidelijk dat een witte rouwwagen voorop werd gegaan door de lawaaimakers.

En toen stonden de HH weer bij de auto van HF. Van geschikte horeca konden de HH geen blik opvangen, zodat werd afgesloten in de bekende kast van en met boeken. Heerlijke Leffe Blonden werden vergezeld van Bob's bitterballen. Daag.