Spijker; Nederlands automerk en andere betekenissen

De HH hadden overleg op hoog niveau. Schaffen we iets aan; waar naartoe en meer zeer belangrijke zaken. Zonder alle details met u te delen, kreeg u net even een kijkje in de keuken. Dat het beraad resultta opleverde (zoals eigenlijk altijd bij de HH) moge blijken uit het volgende verslag van een wandeling en de daarbij behorende zaken. HF toog naar HH en nodigde hem uit. HH aanvaarde en liet tevens een nieuwigheidje zien: een routebeschrijving. Beide wandelmeneren waren het roerend eens: de zojuist gepresenteerde noviteit gaf een goede gelegenheid tot wandelen. Om een kort verhaal nog korter te maken: http://www.klikprintenwandel.nl/wandelroutes/langs-de-spijker#routebeschrijving .Onderweg naar Hilvarenbeek spraken we wel af, dat we niet naar de VVV zouden gaan. Ondanks het feit dat we daar een keer zeer van harte werden ontvangen.
Wel het de eerder gebruikte parkeerplaats de voorkeur. Zo gebeurde het dat de auto aan de St. Sebastiaanstraat in de buurt van museumbrouwerij De Roos werd gestald. Schoentjes uit etc. en even dwalen en dralen en toen kordaat het dorp uit wandelen. Mooie nieuwbouw of zo en ook kunstuitingen hebben de Hilvarenbekers. Maar de natuur die daarop vrijwel direct volgde kan de HH meer bekoren. Misschien hoort u het tijdens dit verhaal, maar voor hen die het niet audio-eel niet kunnen waarnemen: de HH werden zo af en toe telefonisch benaderd. Doet u maar alsof het niet gebeurt. Bij knooppunt tien vond HH het welletjes en nam een chocoladereepding tot zich. Dat was voor alle eikenbomen langs de gehele route het algehele sein tot afwerping van hun eikels. Gelukkig troffen ze geen HH op het hoofd. Al een leuk stukje had zich tentoongespreid toen we bij het Nestven arriveerden. Blijkbaar voldeed de natuur daar niet meer aan de standaarden van de gemeente Hilvarenbeek.

Met groot materieel had men bomen verwijderd om een modderig en zwaar begaanbaar geheel te creëren. Ook de komst van de HH voorkwam niet, dat de veranderingen werden stopgezet. Hierdoor werd al in een vroeg stadium van de wandeling duidelijk, dat de broeken van de HH een bezoek aan een wasmachine nodig zouden gaan hebben. Maar de pret werd daardoor niet gedrukt. Bij de waterloop kon HF echter niet de drang tot teruggave van vocht aan de natuur onderdrukken en liet ook zijn water lopen. Na een korte onderbreking van zo'n tien minuten (het kunnen er ook meer of minder geweest zijn) ging het weer verder en wel richting Goirle. Kijk, is de kerktoren al. Hier raakten de HH toch even de weg kwijt en kwamen daardoor geheel onbedoeld in Goirle terecht. Vrij snel drong het tot de breinen door, dat dat niet juist kon zijn. Maar de redding was nabij: een boord dat de wandelknooppunten in kaart had gebracht.  Dus niet zoals een knauwerige taart en haar man, die met een oude fietsroute kaart op pad waren, wilden, dat het een fietsknooppuntengeheel was. Vriendelijk en doeltreffend advies van HH werd als onzin van de hand gewezen. Hoe dan ook, we raakten weer op het juiste pad. Aanvankelijk nog wat aarzelend, maar op een gegeven moment toch overtuigd van de juistheid van een reeks genomen beslissingen. Dit geheel had wel het een en het ander gevergd, dus werd het tijd om aandacht te schenken aan toevoegen van nieuwe brandstof. Bij het ven had men banken geplaatst en onder genot van zon, visgespartel en verder complete rust werden daarop vaste en vloeibare versterkingen ingenomen.
Het vervolg ging weer volop door de natuur. Net als de afgelopen twee keer zijn uw reisleiders enorm enthousiast over de route en wat het aanbiedt. Deze keer bijna alles onverhard en voorzien van diverse landschappen met verschillende uitzichten. Zo kwamen we bij een enorm grasveld. HH zag in het struikgewas een ingang tot een soort kelder. Nieuwsgierig werd het grasveld betreden en een leger van kikkers sloeg zonder aan te vallen direct op de vlucht. Na het weiland met een bijzonder aandachtgevende koe doken we het bos in en werden getrakteerd tot aan de Nieuwe Hoef op een prachtig stuk met onder andere veel wilde orchideën langs de Rovertse Leij. Een bordje op de Hoef verklaarde, dat dit gebouw vroeger dienst deed als spijker; daar werden tienden geïnd voor de landheer. Op het pad vanaf de Hoef werd een ieder bordsgewijs verzocht niet harder dan 25 km. per uur te gaan i.v.m. stofopstuiving. De HH gaven gevolg aan het verzoek. Nadat onze rust even verstoord werd door een drietal crossmotoren, konden we weer volop genieten van de Rovertse Leij en haar uitkalvingen. Evenals van de knoppen van de rododendron. De kransen bij het oorlogsmonument was slechts 2 weken geleden geplaatst en dus nog redelijk vers. Na een stukje grenswandeling herkenden de HH bij knooppunt 72 een plek van eerdere wandeling in deze omgeving. Eén van de weinige plekken overigens. Na de enorme mierenhoop wachtte ons een mooi groot ven. Het ven is echter groter dan zo op het eerste gezicht zichtbaar is, zodat de schoenen niet helemaal konden voorkomen, dat de voeten nat werden.
Maar de HH zijn geen kniesoren, hoewel we wel even willen aankaarten van de voeten en vocht. Na wat bochtenwerk en ganzengekrijs naderden we de dorpsrand van onze startplaats. De hardloopmeneer en dito hond hielden even in, zodat de meneer een volmondig en hartelijk gedag kon uitbrengen. Ja, en toen werd alles weer bekend terrein en streken de HH neer bij 't Schouwke. Eerst niet maar later wel onder de luifel. Chouffe, Leffe Blond en Guinness werden ons gezelschap. We mochten zelf onze hoeveelheid bitterballen kiezen en dat dezen we. Onder het genot van dit al zagen we onder andere een enigzins menselijke levensvorm in een blauw mantelpakje voorbijkomen en ook nog wat andere knoppen dan die van de rododendron.

Waarom wachten tot het droog wordt?

Vandaag stond een hyper moderne wandeling op het programma. Na enkele keren proefdraaien zouden we nu volledig vertrouwen op de techniek en natuurlijk onze eigen onkunde. De spanning zou weleens fors kunnen oplopen. Houden de accu's het? Weet de GPS echt wel waar we zijn? Nu, dergelijke kwesties zouden ons vandaag gaan vergezellen. En daarnaast werd vanwege de natste augustus ook hemelwater beloofd, wellicht in
grote hoeveelheden. Kijk, dat zat dan maar mooi weer in de knip van de HH.
HF was niet bij machte om zelf de technische details te verzorgen maar (en hieraan herken je de echte HH-vrienden) werd door HH ervoor gezorgd dat ook hij in het bezit kwam van de gekozen wandeltocht, die wij met behulp van onze inmiddels legendarische onderdanen zouden gaan maken.

Te bekomen kunt u dit alles via deze link: http://www.groteroutepaden.be/nl/pagina/209-1410-1414-1482/putte-stabroek---berendrecht---zandvliet---putte.html

HH haalde HF op, wederzijds welkom hetend. De vrouwe was nog op bedde gebleven maar niet nadat ook puike wensen aan het adres van de HH waren geuit. Eenmaal in de auto kon het grote gokken beginnen. Hoe zouden we rijden? In ieder geval met de auto en deels via grote wegen. Maar de telefoon van HF wenste een doortocht richting Antwerpen, HH kon toen niet anders dan ingrijpen en zeggen dat "hij er wel voor zou zorgen". Dit schept verwachtingen en brengt verantwoordelijkheden. Maar ondanks gering postuur staat HH zijn mannetje.

Dus via Roosendaal, Bergen op Zoom, etc ging het dan alsnog binnendoor en werd er geparkeerd bij kasteel Ravenhof te Putte.

Aldaar kon snel de schoenenwissel aanvangen, de hard en software werd ingeschakeld waarbij HF nieuwe techniek zou uittesten om te kijken of het werkt en zo ja hoe dan wel. Nu reeds kan verklapt worden dat dit geen blijvertje is, Locus is toch de betere.

Het eerste deel van de route was bekend, hoewel de maker van deze route toch kans had gezien enige deviatie aan te brengen zodat wij toch een ander deel van deze bossen te zien kregen. Daar waar de vorige route dan afboog gingen wij verder, zowel richting grote weg als waterwegen. Dat hierbij enige dorpen zouden worden aangedaan is alleen maar leuk toch?

Vanaf dit moment werden de HH wederom geconfronteerd met de bevestiging waarom zij dit toch zo'n leuk wandelland vinden. Hoewel oh zo dichtbij voelt deze wereld toch heel anders. Dit uit zich met name in de diversiteit van de bouwstijlen die in NL geen doorgang zouden kunnen vinden. En het mooie is dat het hier ook past en niemand zich er verder druk over maakt. Ook de sfeer in de polderdorpen onderweg deed ons denken aan veel verder van huis. Hulde.

Nu ja, de route liepen wij als op de kaart. Over deze kaart gesproken: een van onze lezers vroeg zich af of iedere week een schilder dan wel tekenaar met ons meeliep en later deze kaarten maakte, zo mooi vond zij deze. Ach, een sluiertip, wij tekenen deze live onderweg as we walk. Onze talenten lijken ook soms voor de HH schier onuitputtelijk.

Zoals u ziet kom je als de grote weg via de ruige heide is onderstoken al gauw in de dorpen terecht, alwaar een ongekende rust over u neerdaalt. Op een van de foto's is HF te zien die de sfeer van de schandpaal tracht weer te geven opdat de bedoeling ook voor de consumenten over komt. Ons dunkt! De maker van de route heeft zich ingespannen om eendrachtig de opdracht vele malen bepaalde straten te gebruiken als verbinding tussen de paden. Hier werd ook bekend dat de accu van HF dermate snel ledigde dat ingrijpen noodzakelijk bleek. HH zou vanaf nu Locussen en wo ist der bahnhof aangeven. Via de reeds genoemde variëteiten in behuizing konden wij buitenom en binnendoor, langs kerken, pleinen, afvalinzameling en hup naar de waterkant. Aldaar een korte blik en daarna het Reigersbos in. De naam stamt af van de kleur blauw, alwaar de reigers in een ver verleden (hier stamt ook de term waterverf vandaan) deze verf mengden met het aanwezige rivierwater en zich er vervolgens parmantig mee uitdosten. Grappig niet, leuk wellicht ook niet. 

Wij maakten van de gelegenheid gebruik om ook maar direct eigenlijk te laat de lunch te gebruiken en dit te combineren met een plaspauze. Altijd leuk. Na deze fase begon het hemelwater zich met de wandeling te bemoeien zodanig dat we ook de paraplu moesten ontvouwen en dit naast alle reeds in gebruik zijnde techniek ook nog eens moesten vasthouden. Mocht iemand van u lezers bereid zijn om voortaan de paraplu voor de HH in ontvouwen toestand te willen dragen... neemt dan vooral contact op. Tegen een kleine bijdrage van uw kant kunt u direct mee. Enfin, verder wandelen, waarbij de regen nagenoeg weer verdween en weer via een leuk dorpsgezicht kwam dan eindelijk de anti little tank wall (voor imtimi: Herr Gr..) in zicht en werd ook een fort gewaar hetgeen genaamd bleek te zijn Stabroek. Dit is bezoekbaar maar niet op de manier van de HH, zo stiekum en zo. Maar wij konden ter plaatse uitleggen dat de geboden gastvrijheid zeker werd gewaardeerd en op waarde geschat. Maar u mag op monumentendag ook naar binnen en wij kunnen aanraden. Om die reden zullen wij interieur foto's niet op deze site zetten.

Verder wandelend ziet u nog veel meer restanten maar krijgt u wellicht net als de HH ook uw portie regen. FF doorbijten, langs de gerestaureerde stroomleiding/grens bereikt u dan weer Putte alwaar u linksaf gaat om bij het beginpunt aan te komen. Wij wandelden nog eenmaal rond het kasteel en gingen vervolgens het koetshuis alhier binnen alwaar wij zeer goede herinneringen aan bewaarden. Vele verbazing bij het aanwezige personeel is de HH ten dele gevallen. Het waarom?

Niettemin heerlijke bieren en bijpassend bitter garnituurtje. 

Brecht, maar niet Bertolt

Wie A zegt, hoeft geen B te zeggen. Hij kan ook toegeven dat A fout was. Deze uitspraak van de heer B. Brecht zaliger willen we dan nog wel meegeven. Verder in zijn voetstappen treden doen we niet. Voetstappen? Ja, dat is een mooi bruggetje naar de dingen, die de HH regelmatig achterlaten. Een nieuw fenomeen begint voor hen trouwens steeds meer handen en voeten te krijgen. Na het invoeren van de zogenaamde treinwandelingen zijn we nu ineens en plotseling ook voorstanders van wandelroutes, die per GPS kunnen worden gevolgd. HH introduceerde en inmiddels is HF even enthousiast. Een kijkje in de keuken? Deze http://www.gpswalking.nl/wandeling.php?gw_id=560 bijvoorbeeld. Hoewel er in de opzet dus wel iets is veranderd, dient de startplaats nog steeds zelf te worden aangevlogen. Om dat te verwezenlijken reed HF op z'n frans naar HH. Daar werd hij getrakteerd op een oor, maar helaas kon hij daar geen rollende steen tegenover stellen. Wel lukte het om HH van zijn appel los te rukken en na wegwerping van deze laatste zijn huisafval in de restbak (en niet in de aanvankelijk uitverkoren GFT-bak), kon het stadhuis van Brecht worden opgezocht en ook gevonden. Het was niet eenvoudig om op de volkomen lege parkeerplaats een geschikte plek te vinden, maar na rijp beraad vond HF de aangewezen plek. Schoenen en sokken uit, sokken en schoenen aan; enzovoorts. Tijdens de startrituelen kwam een heerschap onze richting op in strompelbewegingen weliswaar, maar ook zeker doortastend. HF vreesde dat de boodschap zou zijn, dat de verkozen parkeerplaats een onjuiste zou zijn. Dus vriendelijk groeten was het devies. Zo gedacht, zo gedaan. Of het deze benadering was, weten we niet. Maar op enige terechtwijzing of andere keelklanken konden we de passant niet betrappen. Vrolijk op pad gaan was het gevolg. Of de Belgen nou voor of achter lopen; we weten het niet. Maar in dat land was het die dag Moederdag. Dat moet blijkbaar gepaard gaan met het niet openen van diverse shops en winkels, zodat van enige vermogensverdamping geen sprake kan zijn. Belgen zijn dus echt uit ander hout gesneden. Maar goed, het drukte onze pret niet.
 Bij de grote kerk wenkte heer Lessius HH en nodigde hem uit om op de schoot te komen zitten. En kijkt maar hoe de uitnodiging werd aanvaard. Na het verlaten van de dorpsgrenzen van Brecht zagen we enorm grote groene  ijslollies. HH schatte in dat dat exemplaren zijn, die de een hele familie tegelijk opgesnoept dient te worden. Op het viaduct zagen we hoe en het een Belgische bestuurder het was gelukt om een Duitse in de middenberm te laten parkeren. Vele nieuwsgierigen verzamelden zich daarachter om al langzaam rijdend een goede blik op de situatie te kunnen werpen. Een hartelijk welkom ging uit van de invalide club Julia's Hof, maar de HH moesten door om een enigszins surrealistisch landschap in zich op te nemen en een enorme stier bekijken. Dat moois werd nog aangevuld door de enigszins gedemonteerde en onherkenbaar gemaakte automobiel in het Marum. Hoe heeft men dat ding daar kunnen parkeren? Een raadsel. Inmiddels waren we wel aangekomen in de omgeving waar adders wonen. Geen van de aanwezige liet zich aan ons zien. Net zo min als de herten, al mochten we daarvan eerder wel wat hoefafdrukken aanschouwen. Tijdens het wandelen langs de waterplassen op het pad, zagen we regelmatig kikvorsen het water in gaan. Toen er wat hemelwater ging vallen liepen de HH toevallig beschut onder bomen. Gelukkig prezen we ons. Na de brug en de hardlopers begon het serieus te regenen. De paraplu's kwamen te voorschijn. Voor eventjes maar, want toen was het weer droog en konden we heerlijk een stukje eigen inbreng doen. Dat leverde heerlijke bramen en een terugkeer op. even bleven we op het juiste pad, maar al snel weer iets eigeners. Tot het moment dat er kniehoog gras kwam. Resoluut keerden we terug op de route en werden tot over de knieën bevochtigd. Via de Schietveldweg (op dit onverharde pad mag je maar liefst 70 km/u) ging het op naar het Uilebos met haar enorme plas. De HH moesten bij het zien van zoveel water allebei plassen. Daarna langs veel waterplassen, maar al snel kozen we voor het fietspad. Dat leidde naar de bareel waar we wat gingen eten en drinken. Na de hervatting stond er een flinke bui op het menu. En een afslag naar rechts langs een berg aardappels, wat bij nader inzien net zo goed toefjes mayonaise hadden kunnen zijn. Zodoende weer even wat eigen inbreng, maar al snel ook op het juiste pad langs ontsnapbare kalveren. De gezichten van de inzittenden van de auto, die we op dat pad aantroffen, zagen er een beetje afgetrokken uit. Bij de hoek van het modelvliegtuigveld wachtte ons een mooie verrassing. Een aantal jonge koeden boden zich, na aanvankelijk afstandneming, aan als trouwe volgers. Helaas kon dat maar korte duur zijn, aangezien het weiland overging in een maïsveld. HF vond het zeer komisch en moest daarom onbedaarlijk lachen. Kort daarna verging het lachen de HH enigszins, aangezien de hemelsluizen vol opengingen. Zelfs zo erg, dat een aantal koeien in een weiland verderop en masse gingen schuilen in een schuur. De HH volgden niet al te lang daarna dat voorbeeld, zij het in een andere schuur. De waakhond had door het hondenweer geen zin om zijn taken te vervullen. Bij café de Witte gaf een voertuig middels kentekenplaat toe vroeger een DAF te zijn geweest en bleek dat Wendy nog steeds van wanten weet. Na het in onze ogen wel interessante kapelletje restte ons nog de gang onder het spoor en de snelweg door. Nog wat eigen inbreng en herinneringen aan WO II d.m.v. kogelgaten in een muur scheidden ons toen van de terugkeer bij de Citroën. Al een beetje opgedroogd op naar horeca. Niet via de snelweg, want die deed haar naam geen eer aan, maar provinciaal via Essen en pas in Nederland bij Roosendaal snel. Groot IJsselmonde was lekker zonnig en zorgde zodoende voor een passend slot van een prachtige wandeling onder het genot van bittergarnituur (9 stuks), Westmalle Dubbel en Palmpjes.

Op naar de 50

Bijzonder mooi wandelen in Zuidland.
Dat werd ons beloofd door de opsteller dezes.
Of dat waar is kunt u zelf ervaren indien u samen met ons de navolgende tekst (wat in feite een gekleurd reisverslag betreft, gezien en beleefd door de ogen en oren van HH op zekere leeftijd, maar trefzeker als altijd).
In dit geval gaan wij u niet vertellen hoe deze informatie is te bekomen, domweg omdat wij er geen zin an hebben. Het is toch niet teveel gevraagd en verwacht dat eigen inbreng in deze tijden van voorkauwen toch ook een zekere eigen charme kent. Daarbij verwachten wij in het algemeen toch minimaal eigen arbeid als u de HH het wandelwerk laat doen.

Goed, volgens de buienradar zouden wij buiend en inderdaad werd dit deel van de wandeling een bevestiging van de verwachting. Hierbij dient wel te worden opgemerkt dat het tijdstip niet correspondeerde met de feiten maar de HH kniesoren niet. Daarvoor hebben wij teveel meegemaakt in de tussentijd.
 

Deze keer werd de zweed bereid gevonden om HF op te halen, waarbij deze de laatste OOR eindelijk weer aan de rechtmatige eigenaar deed toekomen. Geduld wordt uiteindelijk beloond.
Rijden deden wij via de hiervoor aangelegde wegen, eerst richting Spijkenisse en van daaruit naar Zuidland. Aldaar was een hele parkeer voor ons beschikbaar, namens beide HH willen wij de gemeente Zuidland hiervoor nogmaals danken. De volgende keer is een lekker beschut plekje voldoende. Uit veiligheidsoverwegingen had men het personeel geruime tijd naar huis gestuurd, de HH zijn duidelijk nog een onbekend fenomeen in deze gemeente.

Uit voorzorg werd de route in een condoom gedaan en na wenselijkheden over en weer zorgde HF

voor in ieder geval Runkeeper en HH ernaast ook nog voor de Locus digitale route. Dat gaat de accu van de telefoon leuk vinden. Ach, we vertrokken richting molen en vervolgens ging het zoals uit bovenstaande afbeelding moge blijken. Die molen kan nog steeds functioneren hoewel u er niet met de auto moet gaan staan. Parkeren is beperkt. Ach, via een links zijwaarts gaat u richting het water en pakt het eerste wandelpad wat ertoe doet. Wij zagen hier zwemfanaten maar gezien de toegezegde weersomstandigheden waren de HH er niet gerust op of dit nu het aangewezen moment was om de stoer - en fierheid te bewijzen.
Dat betekent dat het eerste deel van de route de Bernisse standvastig enige tijd volgt alvorens via een oversteek richting de haven van Simon te gaan. U kunt hier rustig de opengesteld route nemen. De aanwezigheid van dieren zal u inwendig en exterieur-matig doen volstromen van vreugde.
De maker van deze route doet er werkelijk alles aan om u van deze plaats een maar ook het ander te laten zien. Niet de kerk maar daar hebben de HH wat op gevonden. Wij hebben wat impressies
gemaakt maar kunnen niet alles aan u meedelen, daarvoor is de tijd te beperkt. Ach, hoewel HF de route niet zeker was kwamen
wij er gezamenlijk toch uit wat de beste manier was om richting Spijkenisse te wandelen. U komt er niet helemaal maar wel een heel eind. De route van de fluisterboot is dermate geheimzinnig dat wij u er niets over kunnen vertellen. Exact om 13.00 uur werd de zitbank geleverd zodat de lunch kon beginnen. HF gaf toen aan dat het met de regen wel mee zou vallen en zoals wel vaker begon het toen echt te regenen. Maar de paraplu bracht ook hier uitkomst. Dus eigenlijk kunt u als u zelf ooit mocht wandelen en het gaat regenen ook een paraplu opzetten, wij hebben er niets op tegen. Goed, via wat meer regen gingen wij het bos uit en vervolgden via een gelukkig beboomde dijk de route. Alhier moest HF genieten van een sanitaire stop, waarbij HH werkelijk erg loom doorwandelde. Het was tijdens deze etappe dat herinneringen bij de HH zich aandienden. Maar dat was al van even terug.

Ja, dit deel van de wandeling is wat minder spectaculair maar biedt wel gelegenheid om werkelijk belangrijke zaken met elkaar te bespreken, zoals de datum van de komende trein-wandeling. Hiervoor lijkt Nijmegen nadrukkelijk kandidaat te zijn.
Nadat de Bernisse weer bereikt is kan deze worden aangehouden richting Zuidland. Via een links-rechts manoeuvre waarbij een gevaarlijke weg dient te worden overgestoken gingen wij dan naar Zuidland alwaar wij werden begroet met echte regen, hetgeen de gasten in het hotel niet deerde. Zij hadden het ogenschijnlijk naar de zin, maar dat is slechts een uiterlijke en dito vluchtige constatering. Bij de auto aangekomen werd eerst nog geschuild maar toen het droger werd konden de wandelschoenen weer uit en werd gekoerst naar onder de Brienenoord alwaar hartelijk weerzien plaatsvond met de oorspronkelijke dame in kwestie. De hete ballen kok had waar voor zijn eieren gekozen en beproefd zijn geluk elders. Maar men had een wat kleinere vrouwelijke variant bereid gevonden om voor de HH te bitter garnituren. In combinatie met de wat zwaardere bieren bleek dit een voortreffelijke combi.
Tot een volgend keer.

Even hurken in de natuur

Soms doen mensen dat. En dat kan verschillende redenen hebben. Maar omdat dit een blog over wandelen is, zullen we niet verder op hurken ingaan. Wandelen; daar gaat het om. Dat de HH een enkele keer een week of zo overslaan kan gebeuren, maar over het algemeen wordt er trouw gewandeld. Daar kan zelfs een koortsaanval van ruim 39 graden niets aan veranderen. Kortom, na een korte afwezigheid van HF naar overzeese gebiedsdelen konden er weer wandelschoenen aangetrokken worden. Maar eerst ging HF naar HH om daar de nieuwe tuinaanleg te bewonderen. Na goedkeurend geknik doken de HH in de auto om zodoende de reis aan te vangen richting de startplaats van http://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-oostvoorne/12698/ . In Oostvoorne eerst even gedraal, maar daarna werd de auto heerlijk in de schaduw op een plein geparkeerd. Tijdens de schoen/sok activiteiten kwam een plaatselijke ondernemer vrolijk een kijkje nemen. Goed, landgoederen in de omgeving van Oostvoorne; dat klinkt de HH bekend in de oren. Eerder deden ze een wandeling met de Oostvoornse duinen en een aantal landgoederen als doel. Al snel bleek dat er wel een klein stukje overlapping is, maar de rest van de route volkomen anders bleek te zijn. Zodoende ontstond er al in een vroeg stadium eigen inbreng. Niet vervelend, maar enige brandneteligheden in Mildenburg moesten we toch doorstaan. Na wat klim- en daalwerk kwamen we bij het hotel uit en zagen daar tegenover, dat er een torentje is gebouwd, genaamd Koepel Zeeburg. Daarna door het Groene Strand met veel riet en bloemetjes. Even de weg oversteken en dan over een gevaarlijk stuk (paarden en moutainbikers) naar de ingang van C.Sipkesslag. Het bij die ingang aanwezige gezin lieten we vertwijfeld achter. De strandopgang lieten we ongemoeid en liepen vol in de zon verder. Bij het infopaneel troffen we twee van zeer grote rugzakken voorziene personen aan. Die vroegen ons advies inzake de gang naar het strand. Terzake kundig wezen we hen de weg en doken zelf de schaduw in. Telkens bleven we ons verbazen over de paden en plekken. Heel veel daarvan waren compleet nieuw voor de HH, hoewel we toch al vaak deze omgeving hebben bezocht. Bij het Breede Water maakten we gebruik van de uitkijkplaats en gingen er eens even rustig voor zitten. Ja, het was etenstijd.
 Onverstoorbaar zat het kleine sprinkhaantje op de rand. Meer levende dieren troffen we even verderop aan. Veel van de Hooglanders lagen in de schaduw her en der verspreid, maar eentje was aan het potenbaden. Daarna een klein stukje bekend, maar al ras weer volkomen nieuw. Even later Stypemonde, alwaar in de verte iemand verwoede (tevens mislukte) pogingen deed om ongezien in de wei te hurken. Bij de Tanellaplas was het aanbod van andere wandelaars ineens behoorlijk groot. HH vroeg de dame op leeftijd of zij koffie ging zetten. Lachend vertelde zij dat dat op dat moment niet het geval was. Verderop wist een vrouwspersoon ongevraagd ons te vertellen, dat het een zomerse dag was en dat het ook nog eens bijna weekend was. Voor ons geen nieuws, zodat onze wandeling gewoon door kon gaan. De wandelmeneer haalde ons in, maar bedacht zich even later en ging even iets zitten drinken. En zo kwamen we weer in het landgoed Mildenburg aan. Op het bankje dronken we nog wat water en daarna op naar de moestuinmuur. Mooi, maar doodlopend. Eenmaal bij de auto teruggekomen op bankjes de schoenen verwisseld en nog wat water gedronken. Toen werd het tijd om op zoek te gaan naar alcoholisch bier en dergelijke. Dat troffen we aan bij café Centraal. Lekker nakaarten over de erg mooie wandeling werd ondersteund door Edelweiss Weissbier Hefetrüb, Maredsous blond, Radler en overheerlijke bitterballen. Het geheel van deze dag kunnen we met gemak een 9,5 geven.