Zevenbuien

Het zal ons benieuwen of de HH volgende week nog samen kunnen wandelen of dat ener of wellicht beiden verplaatst zal/zullen zijn naar het Spaanse gedeelte van Europa.
 Er bestaat namelijk gerede kans, dat een baardpersonage niet erg gecharmeerd is van het doen en laten van de HH. Dit meldde ons iemand van een veiligheidsdienst. De bron maken we uiteraard, gezien ons Wikiwalks-verleden, niet bekend. Om alvast aan het niet-meer-wandelen te kunnen wennen, had HF voorgesteld om deze week een middagwandeling te doen. Het heeft dus niets te maken met een Jantje van Leiden o.i.d.. Kwam wel mooi uit, dat dezelfde HF daardoor in de ochtend een daverend muzikaal geheel kon voorschotelen aan een gewillig gehoor. HH vulde het ontstane gat op geheel eigen wijze in met kraanreparatie en nog veel meer.

 Dat voorkwam niet, dat hij op een afgesproken tijdstip HF uit huis sleurde, nadat diverse hartelijkheden en goederen waren uitgewisseld. Het stond vast: de wandeling zou een Groene Wissel worden, maar welke, dat werd in goed overleg besloten. Een zekere Heer Han (enige Spaanse connectie kan hem niet ontzegd worden, maar dit geheel terzijde) heeft wel eens iets laten vallen over de plaats Zevenbergen. Toeval of niet, er is daar een Markdijk, waarmee een zekere Mark ook weer in beeld komt. Daar naar toe dus. Op gepaste wijze koos HH de meest geschikte parkeerplaats bij station Zevenbergen uit en konden de HH beginnen aan wisselnummertje 248. HH had schalks thuis al wandelschoenen aangedaan en startte de wandeling zonder te wachten op HF, die wel schoenwissel wenste te doen. Nee hoor, niet waar. De HH gingen samen op pad en liepen langs Happy Dees; geen onbekende van Heer Mark. Oh, wat een kleine wereld. HH nuttigde jummie boterhammen met kaas. Herinneringen van de HH aan eerdere afzonderlijke en gezamenlijke bezoeken aan Zevenbergen passeerden de revue. Wist u dat Vincent van Gogh in dit dorp heeft gewoond en dat er een binnenboerderij is? Want daarna kun je kolen bekijken en genieten van een fikse bui. En nog eentje. We zullen het nu alvast maar verklappen. In totaal ontvingen de HH een bui of zeven. Zo, genoeg over de weersomstandigheden. Waar waren we gebleven?

 Wat industrie heeft het ook. Enigszins droog, maar ook weer niet helemaal bereikten we de Achterdijk. Voor liefhebbers van rijtjeshuizen is hier niets te beleven. Bent u meer een aanhanger van huizen, die qua vormgeving niets met elkander van doen hebben, daaraan kunnen hier harten opgehaald worden. Lekker voor de wind op naar de spoorwegovergang.
Oh ja, langs de binnenshuisblafhond en op weg naar de Langeweg. De Maria Farm doet aan bedden en ontbijten, maar daarvoor was het tijdstip niet juist voor de HH. Dus doorwandelen en op naar de Pootweg. Inderdaad geen poot gezien, hoewel de boer wel aan het poten was. Aangezien we gewaarschuwd waren voor slipgevaar deden we heel voorzichtig. De meneer in de Mercedes ook. Op de Zuiddijk aangekomen even langs weer wat industrie, waar een tegemoetkomende auto beschutting zocht. Vlak na Hazeldonk(!!!!!!!!!) staken we de drukke weg over, met in ons kielzog iemand zonder jas. Eindelijk op de Markdijk.  De ingang van de naturistenvereniging was gesloten, maar HH ging toch een lichaamsdeel aan het terrein laten zien. De ploegende boeren waren er toen al vandoor. In de verte zagen we een locomotief. Waarschijnlijk had deze straf, want moest eenzaam en alleen in het open veld staan. Wederom staken we succesvol het spoor over en vlak voordat we rechtsaf gingen, worden we gedwongen tot een slik. Vooruit dan maar. Nieuwbouw wordt er aan de rand van Zevenbergen ruimschoots gepleegd. Zelfs zittend vanuit een bestelbus voor brand- en inbraakbeveiliging. Dat kon niet voorkomen dat de HH het dorp weer binnentraden en voorbij liepen aan het reisbureau speciaal voor Oman, Qatar en andere landen in die omgeving. HH vermoedt, dat het opnieuw aanleggen van de haven van Zevenbergen daar mee te maken heeft.

 Niet over het enige onverharde stukje van de wandeling, maar lekker over asfalt op naar een luxe woonwijk. Over de parkeerplaats bij het openluchtzwembad en daar was al weer sprake van het eindpunt. Jassen en schoenen uit en met vieze en natte broeken filosoferen over de te vlogen afsluitprocedure. Besloten werd om in Oud-IJsselmonde een oude bekende op te zoeken.
Gedoe met al dan niet bittergarnituur was een aanleiding om te gaan kijken of de Leeuw in kwestie nog inmiddels van gedachten was gewijzigd. Nou, behoorlijk zeg. We werden overigens begroet als oude bekenden. Maar toen pittige gehaktballetjes werden gevraagd om de Hertog Jan bockbieren te vergezellen, kwam uit de keuken de mededeling dat een andere keuze moest worden gemaakt. Behulpzaam deed de bedienmevrouw een suggestie en de HH waren om. Een goede keuze bleek te zijn gemaakt. We zouden daarom graag volgende week nog eens een dergelijke ervaring willen hebben. Dus Sinterklaas; please laat ons de komende tijd nog in Nederland.

 

Gorp Roovert Frans en Henk, vrienden voor het leven!

Deze week werd besloten om uitspraken te doen.
Het is anders te onduidelijk voor sommigen en anderen.
Zijn de HH van vlees en bloed? Zijn ze virtueel? Hoe kwam? Niemand vindt het leuk om iedere week te wandelen, stukjes schrijven en dan ook nog bierdrinken. Dat lijkt inderdaad zo.
Maar dan de HH. Onversaagd en onverschrokken nemen zij iedere week de uitdaging aan en gaan de wijde wereld in om U lezers en kijkers te voorzien van de wekelijkse soap.
Dat betekent in dit concrete geval dat ten huize van HH om circa 9.25 uur de telefoon ging en waar normaal gesproken zinnigheid zich aandient werd nu door HF melding gedaan van een oplossende file,
met vrachtwagen, eerst wel toen geen hybrid, etc. Maak hier als vriend van maar eens kaas van. Dat lukt gewoon niet. Het resultaat was een te late arrival door HF ten huize van HH. Tijdschriften werden gewisseld en met verbazing werd geconstateerd dat de vrouwe van thuis was. Zij werd zichzelf geprepareerd voor een morgen-examen en aldus.
Na toewensingen en veel succes en zeven werd afscheid genomen maar niet nadat de route is vastgesteld zijnde de groene wissel nr. 438.

Vastberaden en doortastend kan alleen maar de omschrijving luiden van de gekozen route en de manier waarop HF dit ten uitvoer bracht. Eigenlijk was er al arrivering terwijl Nederland nog wakker werd. Terwijl in Rotterdam e.o. de vochtigheid aanwezig was bleek in het immer attractieve Hilvarenbeek geen sprake. Dus de auto aan de kant, schoenen wisselen en de techniek opstarten. (koude start). Daarna elkaar verwensingen naar het hoofd inzake de komende wandeling en ja hoor, daar gingen ze.

Dit klinkt nu allemaal zeer avontuurlijk maar u moet het eens meemaken!
Tevens bleek dat in deze omgeving twee architectonische stromingen aan het werk zijn. De ene is duidelijk voorstander van spartaans en het hoeft zeker niet dicht. De andere stroming is toch meer voor de luxe en afgesloten muren en daken.

Ach, de route voert u via het Vrijthof en de koestraat het dorp uit alwaar u kennis maakt met de omgeving.
Die bevindt zich volledig rondom u, waar u ook kijkt ziet u deze. Dat betekent niet dat lichtzinnigheid het advies kan zijn. U dient zich terdege bewust te zijn van de gevaren die voortdurend om een hoek gluren. Waarom wij hier zo de nadruk op leggen? Kijk eens hier, wij verslapten een kort moment en de gevolgen waren verschrikkelijk. Daar waar de route mijmert over na een slagboom het bos in hadden de HH al keuvelend toch weer gezorgd voor deviatie en was eigen inbreng het gevolg. Dat had als voordeel dat Esbeek nu eens voor altijd goed onderzocht kon worden (bv: heeft men hier ook voor € 7,50 een heel snack menu ter ophaling oid?).
De HH namen deze taak uiterst serieus en legden minutieus de wandeling in dit deel vast. Ziet de kaart en uit verwonderde kreten, bij voorkeur om 03.47 uur AM.

De daadkracht van de HH bleek alweer van grote klasse want na raadpleging van de wandelkaart kon worden ingegrepen ter correctie.  Dat betekent dat wij nummer 36 en 37 als markering in ons hoofd prentten en hiermee aan de wandel sloegen. Toen dit eenmaal een feit was kon de route verder worden opgepakt conform de beschrijving.

Wandelen deden wij alras tot aan punt 72 en 79, alwaar de emotionele herkenning het noodzakelijk maakte om de route kort te onderbreken en alles op ons in te laten werken. Ondertussen werd de maaltijd genuttigd. HH vertrok voor een kort moment naar België.

Na gedane zaken werd wederom en duo-overleg besloten tot wederom ingrijping. Dus was het hierna ons focussen om min of meer direct maar zeker via verboden toegang ons een weg te banen naar markering 40. Hoewel dit met gevaar voor elkaars leven is geschied lijkt het slechts een regel tekst te zijn?!? Afijn, natuurlijk bereikten wij nummer 40 en pakten wij de figuurlijke zijden draad weer op en volgden de route conform de tekst.

In het laatste deel van de route werden wij tegemoet gekomen door overigen. Zowel masculien als feminien van aard maar niettemin niet hartelijk. Niettemin werd een kritische blik geworpen op onze schoenen en blijkbaar viel dit positief uit want hierna werden wij niet meer lastig gevallen.

Vlakbij Hilvarenbeek,  u weet wel van hiervoor, kwamen de HH erachter hoe het zogenaamde zwarte schaap wordt en werd ontworpen. Aangezien wij (te)veel jonge lezers plezieren kan en mag dit niet genoteerd worden. Indien gewenst kan hier in particuliere sfeer met de HH over gecommuniceerd worden.
Ach, want hierna volgde lijkt bekend te zijn. HF ontdeed zich van schoenen op de ouderwetse methode, HH koos hiervoor een alleraardigst stoeprandje uit. Nadat dit hele ritueel was afgewerkt werd vaart gemaakt richting huiswaarts. Klein Amerika bleek vanaf hier te klein zodat HF diep in het hart weliswaar Goirle wenste te mijden maar hier schijnbaar zonder ongemak bijna in terechtkwam. Gelukkig bracht bijsturing uitkomst. Hierna werd geconstateerd dat het berijden van de "eigen rijbaan" nog wel een kunst op zich is. Hoe dan alleen bereikten wij de wat nu toch wel stamkroeg van de HH genoemd mag worden, zijnde De Krom. Hier was duidelijk sprake van herkenning, blijdschap maar toch ook van een commercieel succes. Want het blijft zo dat waar de HH de horeca aandoen de blijdschap van een ieder dramatisch toeneemt.
Dus dat betekende in dit geval:
- 4 stuks donkere bokken indirect uit Brugge
- een portie culinaire bitterballen uit een Kwekkeboom nest
- live klaargemaakte en verstrekte pittige kippen brokken al dan niet op hun eigen botten.

Eindelijk kon worden afgerekend en waren de HH in feite te vroeg thuis. Volgende week een korte wandeling wegens gebrek aan volledige tijdspanne.

Adverteren doet begeren

Schrik niet, maar de HH doen soms onverwachts iets. Wandelen hoort niet in die categorie. Vaak gaat er een week overheen, maar dan is het weer zover. Soms keren zij na lange tijd terug naar een eerder uitgevoerd exemplaar, maar deze week bleek dat de vorige weekomgeving zo naar meer smaakte, dat Brasschaat zich wederom in de aanwezigheid der HH kon verblijden.
 HH trakteerde HF op een ophaal. Op zijn beurt trakteerde hij HH op bewegende beelden, maar dan in geluidsvorm.
 Op naar de Pauwelslei. Onderweg de zich al wat mooie uitingen van reclame voor: een giervrachtwagen met de kreet "the best shit in town" en een veevervoerwagen met "business-class vervoer". Later op de dag werden we aangenaam verrast door een dame, die openlijk op het bestelbusje de tekst "Ik doe het 1 keer per dag, en jij?" had laten plaatsen. Verder veel oorlogsvoertuigen, die echter enigszins aan hun doel voorbijschoten. Maar dit allemaal geheel ter vrijblijvende informatie. De Pauwelslei bleek niet geheel aan de verwachtingen van de HH te voldoen qua startplek, zodat na enig heen en weer gereis op onnavolgbare wijze de juiste plek wel werd aangedaan, te weten de Fortsebaan. Onder het toeziend oog van diverse poezen deden de HH schoenendingen. Een bijkomstige nieuwigheid van vandaag was, dat HH middels GPS-technologie de route in zijn telefoon had laten plaatsen. Een test zullen we maar zeggen.

Voor alle eventuele vragen was toch ook nog een papieren routekaartje meegenomen. Nou, daar gingen ze dan. Zonnetje erbij en voor we goed en wel aan het lopen waren, diende zich een hinde aan. Zo'n mooi ontvangst hadden de HH niet verwacht, maar werd zeker dankbaar in ontvangst genomen. Al snel troffen we het antitankkanaal, of de -gracht zoals sommigen zeggen, aan. Doeltreffend, want gedurende de hele tijd dat we daar langs liepen geen tank gezien. Wel diverse vakantiehuisjes uit de jaren 1914-1918 zoals we inschatten. Later waren er ook
restanten van een kazerne uit 1912 te zien. Bezichtig werd onmogelijk gemaakt, al was het alleen al door de waarschuwingen voor verdrinking, instorting en ratten. HF kreeg op dat moment een telefonische benadering uit Friesland (Nederland). Maar laten we proberen het enigszins chrono- en logisch te houden. De HH zijn eigenlijk nog steeds wel jongens en daarom mochten we de Garçondreef zomaar oversteken.
De kreet op het muurtje klopt niet, want de HH waren er ook. Na de kazerne werden we een spoorlijn gewaar. Recentelijk geen treinen overheen gereden. Geen rode lichten en spoorbomen. Een stuk natuur van baggerachtige constructie volgde toen. De broeken konden na deze dag dan ook weer fijn in de was. U kent vast wel het gezegde: na bagger komt militair vliegveld. In dit geval volkomen juist. Via de Franselei naar, hoe kan het ook anders, de Korte Franselei. Ondertussen en onderweg veel joekels van huizen met bijpassende hoeveelheid grond. (Zo zagen de HH er uit). Een korte vertwijfeling in een bosje, maar alras kwam ook dat weer op onze pootjes terecht. Weer staken we een spoorweg over. Intussen deden de maagjes knorknor en werd het behoorlijk tijd om te lunchen. Bankjes deden zich echter niet voor. Maar ja, daar voor ben je in België en op de Pretlaan bij de volgende spoorwegovergang konden we op een betonrand gaan zitten. Onder het toeziend oog van een aantal sjampetters en onderhoudsmannen namen we het er goed van. Dat de spoorlijn wel bereden wordt, maakten we in levende lijve mee. Eerst deed de onderhoudsmeneer de bellen rinkelen en de spoorbomen zakken voor een testje, maar daarna toch driemaal voor het echie.

Als afscheid kregen we het oefenritueel nogmaals te zien en te horen.

 Een flink stuk langs de spoorlijn over gloednieuw asfalt, maar toen toch de bewoonde wereld weer in. Daar komt men dus in Kapellen een kapel genaamd Lievenskapel tegen met allerlei dingen er omheen. De HH offerden omdat ze kaarsen in de fik hadden gestoken. Na het rondpunt volgde nog een spoorwegovergang(in ongebruik) van privé-aard en toen mochten we de Uitlegger. Vanuit de Uitlegger even een kleine uitglijder qua route, maar daarna weer het rechte pad op.

 De totale eigen inbreng de HH m.b.t. de route beperkt zich deze keer tot een tiental meters, dus verwaarloosbaar. De vervolging leidde ons langs veel bladverzamelaars en een enkele autowasser. Van de gestrande auto's was dit een mooi exemplaar.

 Zo zoetjes aan kwamen we terug bij de startplaats. Naast ons arriveerden daar twee andere personen. Elk voorzien van een auto en een andere geslachtsuitting. Het hondje was het excuus, de ontmoeting de aanleiding. De HH beleefden een terugreis met een aantal prachtige verkeerssituaties en belandden in Oud-Alblas. Voor ons was de wandeling de aanleiding en het café het excuus. Met een heerlijk voldaan gevoel gingen we na het genot van Kwekballen en zalig bokbier onze respectievelijke HerenDames tegemoet.

De Heren (HH) schoten te ver door

Hoe het kwam zullen we nooit weten. HF kwam ten huize van HH, er werd uitgewisseld en niet alleen hebbedingen maar ook wetenswaardigheden. HF kon nog naar Brasschaat, HH had Woerden en IJsselstijn op het programma. Na ampele overwegingen kwam Woerden in beeld, dus gauw nog even de bustijden downloaden. Dat lukte prima. Nadat HF de Stomstom van informatie had voorzien bleek HH niet over de relevante route informatie te beschikken. Tja, zo kom je nergens.
HF was weliswaar voor een kleintje vervaard maar wist de Stomstom handig om de tuin te leiden (of te utrechten) zodat de reis alsnog richting Antwerpen ging. Wist u BTW dat de benzine aldaar akelig goedkoop is? Zo maar een weet je datje van de HH, aardig als zij zijn.
Zodoende kon met omtrekkende bewegingen de locatie te Brasschaat worden bereikt. Hoewel HH uitvoerig kennis heeft genomen van het wel en wee van een der beste Belgische keepers en heur familie kon HF slechts gissen naar het hoezo. Dat doet er dan ook niet toe.
HF had huiswerk gedaan en zodoende kon bij het Friedhof worden geparkeerd. Juister noemt men dit: Miksebaan 64, 2930 Brasschaat. Aldaar werd de auto ook neergezet overigens.
Schoenenritueel en dan op weg. Zoals HF het had voorgesteld was het vooral het volgen van paalnummers te beginnen bij 94 en/of 95.

Vandaar gaat het naar 97, 98, 99, 66, 65, 1, 4, 5, 82.
Deze laatste doen wij bewust in een andere kleur, want de ellende begon zich daar pas kenbaar te maken. Voor die tijd wandelden wij rustig langs kasteel, door bossen en hadden wij mooi weer. Er werd zelfs overwogen om jassen te verwijderen.
Later overstaken wij de A1/E19 en zagen dat het goed was.
De snelle treinen zijn op dit deel van het spoor keurig ingepakt.
Vanaf 82 zou het dan worden:
81,7,14,13,9,12,79,80,30,81,82,31,83,88,90,91,92,93,92,95.
Echter gooide punt 82 zoveel roet in het toen nog aanwezige eten dat wij uiteindelijk via het kanaal in Schoten arriveerden. Aldaar werd relatief makkelijk besloten om de route dan maar zo te laten en eigener inbreng te doen. Raadpleging van lokale informatie bracht uitkomst en raad. Via diverse domeinen zouden wij weer aansluiting gaan zoeken bij nummer 83 en vandaar naar 1, 4 en zo weer via 66 naar 99.

Aldus geschiedde en op meer dan bekwame wijze losten de HH dit probleem op. Dit betekende dat wij via slinkse omwegen, waaronder een heel eind langs het kanaal alwaar de sluistelling ons in verwarring bracht, ons in Schoten bevonden. Hier bleek sprake van verborgen pracht en glorie.  Aldaar het kasteel bezocht

om hier direct de maaltijd en een toiletbezoek te doen.  Dat laatste was voor HF echter niet weggelegd. Hoe dan ook, na eet smakelijk en zo kon de route worden vervolgd en kon er wederom een domein worden genomen. Hier is men daar niet zuinig mee dus opnieuw werd alle pracht de HH gewaar. Uiteindelijk dient oversteking van de A1 wederom plaats te vinden en kon de aansluiting op de ochtend route plaatsvinden. Dit verliep zonder noemenswaardige incidenten. Ter plekke werd besloten de route niet verder uit te breiden zodat richting auto werd gegaan. Wederom omliepen wij een kasteel waar de burgerij zich op dit uur al weer laafde aan drank en spijzen. Het weer orakel genoemd HF voorspelde regen en dat kwam aardig uit en de HH bijna duur te staan. HH bedankte HF heel hartelijk voor de waarschuwing want op deze wijze begon het pas te regenen toen de HH zich al in de voiture bevonden. Zo ziet u maar.
Zo niet de HH. Eerst weer omkleden en dan dat hele eind weer terug naar Capelle aan den IJssel alwaar de boekenkast werd gevisiteerd. Helaas bleek het geen optie te zijn om eerst de bus naar Woerden te nemen. Wellicht een ander maal.....
Onder het genot van drank en spijzen werd deze memorabele wandeling afgesloten. De veteranen hadden aangetoond dat zelfs onder erbarmelijke omstandigheden de route naar volle tevredenheid en tot ieders welbevinden kon worden afgerond.
Tot zover.

Wacht tot het droog is; er kan nog een bui komen.

Waar gaat dit nou weer over? In principe nergens, maar het is een vrije meningsuiting vrij naar de tekst in verband met gedoofde rode lichten en nog komende treinen. Het kon daarom gebeuren dat de HH eens een keer iets wilden gaan wandeldoen zonder bemoeienis van treinen. Dat valt overigens best mee en iedereen kan wel eens een dagje zonder de trein. Want waar zouden we dan niet zijn. Voor zover wij kunnen nagaan 1 van de onzinnigste openingen van een wandelverslag. Maar goed, niet alle bogen zijn altijd gespannen. De HH hadden de vrije loop en op verzoek van HF werd een omgeving opgezocht in de buurt van de Beekse Bergen. Daar bevindt zich vlak bij Esbeek herberg In Den Bockenreyder. HF heeft daar mooie herinneringen aan en wellicht konden die al wandelend in de omgeving enigszins nog mooier worden gemaakt. HH was volkomen meewerkend en stelde zichzelf én zijn van een papegaai voorziene automobiel beschikbaar om al rijdend de Dunsedijk 3 te voorzien van bezoek. De reis verliep eigenlijk vlekkeloos totdat tussen Tilburg en Hilvarenbeek een levensmoeie duif als een ware zelfmoordterrorist en zonder dralen zich in de HH-autogrill boorde.  Daarna nog wat onenigheid tussen de navigatie en de daadwerkelijke wegen, maar wat hobbeligheid later konden op de bestemmingsparkeerplaats parkeeraangelegenheden en schoenwisselingen plaatsvinden. Ook kon nu vastgesteld worden, dat de actie van de duif weliswaar troeo maar geen onherstelbare schade had opgeleverd. Althans niet aan de auto. De fabrikant van de gekozen wandelroute had dit uitgestippeld http://www.routeyou.com/route/view/392590/wandelroute/wandelen/bockerijder.nl . De eigen inbreng voor vandaag beperkte zich eigenlijk hoofdzakelijk tot de keuze van het startpunt. De tongval van enkele voorbijfietsers gaf duidelijk aan, dat we ons ten zuiden van de grote rivieren bevonden.  O ja. Men probeerde ons behoorlijk in de war te brengen door te melden dat we op het landgoed Utrecht waren, terwijl wijzelf er dus van overtuigd waren, dat we ons in Noord-Brabant bevonden.  Enige verwarring, die op dit moment tevens nog gevoed wordt door discussie over de vraag of de naam Brabant de lading al niet genoeg dekt. Ach, we zullen zien.  Bij de golfbaan was het linker gedeelte duidelijk nog niet in trek, ondanks de schuilhut. Daarom op naar Esbeek. Bij de rotonde was ons inziens ook een soort schuilhut, maar de dames op de fiets hadden de bloemen niet voor ons gekocht. In Esbeek zelf wachtte ons geen groots onthaal.

De kunstmaker en de gatengravers hadden het erg druk of gehad. Desondanks in het goed toeven in de omgeving, waar men geiten en bulldoggen makkelijk verwisseld en noten nog als noote worden aangeboden. Bij de camping kregen we een buurtbus aangeboden. Tevergeefs overigens. Net als het aanbieden van de bananenschil aan de prullenbak. Bij Hilvarenbeek nog een klein beetje eigen inbreng, zodat we niet via de Koestraat op het Vrijthof kwamen. Daardoor konden we wel vaststellen dat de hoofdingang van het gemeentehuis niet aan de voor- of achterzijde is, maar aan de zijkant. Met smaak namen we het Vrijthof inclusief kerk en horeca in ons op. Bij het VVV-kantoor deden we de jassen daarom maar uit. De vrijwillige VVV-mevrouw keek ons hoopvol aan, maar we wilden alleen maar bevestigd hebben, dat we op de Paardenstraat waren aangekomen. Afgezien van een weerzien met de Troosteres der Bedrukten gebeurde er tot Diessen vrij weinig spectaculairs. In Diessen zelf liet men ons genieten van het bewaard gebleven kloostertorentje en de verend uit te voeren losmaakoefeningen. De HH konden in de gauwigheid niets iets bedenken, waar zij zich los van zouden willen maken en struinden het Krekelshof af. Het rook al een beetje naar rust- en lunchpauze en daar zagen we zowaar een prachtig op-tijd-bankje. Geweldig, nietwaar? Inderdaad niet waar. Vlak voordat we daar neer konden strijken, was een volledig in zwart gehulde onverlaat zo brutaal om onze rustplaats te confisqueren. Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.

 Daar maakten we dan ook gretig gebruik van. Nadat HH nog even een goede daad verrichtte en door anderen achtergelaten vuil opruimde, ging het verder langs onder meer en onder andere de Koningin Van De Vrede.Nog wat bankjes en toen bij het begin van het bos bij het einde van de Goorweg werden de HH gedwongen tot het afstaan van lichamelijkheden. Niet zonder pret en/of gevaar, maar de toeschouwers waren niet geschrokken of geschokt. Buiten Baarschot waren we getuigen van een tractor, die met verve meedeed aan het wereldkampioenschap achteruit grasmaaien. Iets later kregen we stuipen op het lijf, toen diezelfde tractor vooruitrijdend achter ons aan kwam. Maar net op tijd koos het eieren voor zijn geld en koos een hazenpad en een ander weiland. Dat de ene Jack Russell de ander niet is, mag zeker uit het volgende worden opgemaakt. Samen kwamen ze ons luidkeels blaffend tegemoet. Na zich te hebben verzekerd van onze aandacht dwaalde eentje al wel snel met de gedachten tot verscheuringen af, terwijl de ander zich blijvend grommend door HH op een aaibeurt liet trakteren. De eenzame bijna-albinokoe snapte er niet zo veel van en zag alles met bange ogen aan.

 Na het Gooiven kwam de Flaes. Deze laatste was voorzien van schuilhut, banken en een toren, genaamd d'n Flaestoren. Vlak daarvoor mochten we de meneer, hond en de wachelmevrouw inhalen. Het verliefde stelletje zat op de bank bij de Flaes verliefd te wezen en de HH herdachten hun verliefdtijd met blijdschap. Ja, en dan ben je ineens weer bij het startbeginpunt. HF deed nog een plee-inspectie en vroeg naar de wandelroutes. De jongeman met grijs pak en daaronder niet-bijpassende grijze wandelschoenen onttrok nog even een lach aan de HH, waarna de thuisreis kon beginnen. Onze verblijven van de afgelopen weken in Oud-Alblas kreeg een vervolg, zodat we tijdens de nazit met een Affligems blondje, Brugse Zotten enzo met Kwekkebomen nog fijn konden kwekken en bomen. Dat door behoorlijk fileleed thuiskomst voor zessen geen mogelijkheid bleek, wensen wij hier niet te vermelden.