Daar houden de HH wel van, toevallig. Maar is het zinvol om met trein of metro naar Rotterdam Centraal station af te reizen op een vrijdag en daar dan rond het middaguur elkaar een hand te geven? Jazeker, klinkt het volmondig uit onze luide kelen. Door oorzaken van diverse grondslagen was er een tijdje sprake van geen wandelingen in gezamelijkheid. Om daar een einde aan te maken was een afspraak op het CS van R een mooi begin. HF mocht de avond ervoor weer luidruchtig acte de precense geven in een daartoe ingericht horecaf en was daardoor laat te bedde geraakt. Niet erg; beginnen we wat later met wandelen. Beiden lekker met de businesscard van de NS, maar dat was ook het enige zakelijke gedeelte.
Als goede vrienden en zonder zakelijkheden liepen we door het station naar de uitgang aan de zijde van de Provenierssingel. Nu konden onze ogen zich ook een keer tegoed doen aan die kant van het nieuw uitgevoerde station.
De verfafbrandende schilder groette ons vriendelijk en HH vroeg ons af of het wellicht mogelijk was om op zoek te gaan naar een zaak onder het voormalige Hofpleinlijntje, waar men van koffie weet. Tuurlijk. En na wat buitenmuziek (geen blues) te hebben mogen aanhoren zagen we de bedoelde zaak. Een naar binnengang ging niet door en toch liet HH weten blij te zijn met de ontdekking. En wel dusdanig, dat er zelfs wel gesproken kon worden van opkomend water.
Vlak voor het moment dat we de Kromme Spaak in het vizier kregen, zagen we dat het ook mogelijk is om op straat kleding uit te zoeken en te passen. En dat op vrijdag! Tijdens het oversteken naar de taartenbakker wilde een automobilist ons de stuipen op het lijf jagen door dreigend hard naar ons toe te rijden. Puh, om de HH angst aan te jagen is meer nodig. De groenteboer is zijn gorilla kwijt, maar wij niet het pad tussen de struiken door aan de Bergselaan. Men heeft daar overigens mensen losgelaten, die door middel van duwen en trekken met en aan benen etc. proberen banken naar de filistijnen te helpen. Gelukkig zijn er her en der kunstwerken geplaatst. Nadat de Bergweg was overgestoken en we een lawaaierige auto met blauwe zwaailichten hadden laten voorbijrazen, leerden we dat bij een erkend leerbedrijf er voor mannen geen toegang is. Dit terwijl de mededeling nota bene op een toegangsdeur was bevestigd. De aanblik van het voormalige klooster en bijpassende kerk maakte alles weer goed. De Rotte middels een brug achter ons latend ging het naar ons eerste doel van de dag. Hadden we al vermeld, dat een telg uit het HH-gezin pas geleden verhuist is?
De HH gingen op zoek naar het pand waarnaar dat gebeurd is en vonden het ook nog. En als kers op de vuurpijl liet de telg zich zien. Na een korte ingelaste buitenpauze gingen de HH verder met de voetstapbewegingen. Op naar het volgende doel. Maar bij nader inzien werden de plannen daarvoor omgezet in andere. Nadat HF HH de voet had dwars gezet en de HH zich allebei verbaasden over het afstappen van en wederom opstijgen op de bagagedrager door de deerne was het bij het Museumstoomdepot het juiste moment en de juiste plek voor HH om even stoom af te blazen. Na het benzinestation zagen we een mooi bankje, maar helaas onbereikbaar voor de HH. Hierdoor konden we wel de diefstal van wilgentakken live meemaken. Tegenover het postsorteercentrum staan een paar mooie en rustiek gelegen woonhuizen.
Helaas niet te koop, maar wie weet wat de toekomst nog gaat brengen. Een aantal huizen in de wijk Nieuw Terbregge laat voor alle zekerheid toch de dakbedekking vervangen. Konden we mooi van de gelegenheid gebruik maken om onze buikjes van broodjes en water te voorzien. Zeker omdat er zitbanken en een prullenbak vlak bij de Montessorischool waren geplaatst. Dat was even lekker zeg. Alhoewel even: HH heeft tijdens de rest van de route nog een aantal keren mogen nagenieten van de smaken. De dame kwam onze kant op met een enorme hond bij zich. HH grapte en vroeg haar wat voor soort poes zij bij zich had. De dame antwoordde niet, want ze was op te grote afstand om de vraag te kunnen horen. Even later werden de HH verrast door een bijzonder vriendelijke en goedgemutste poes van ongewone grootte, die ons hartelijk begroette. Grappig nietwaar? Na de nodige aaien ging het verder en tot onze verbazing: verderop wederom een bijzonder vriendelijke en goedgemutste poes, die eveneens onze aaiingen van harte in ontvangst nam.
Dat niet iedere poes daar met hetzelfde sop is overgoten, maakte de witte poes ons duidelijk. Voor ons werd het nu wel tijd om de Bergse Linkerrottekade op te zoeken. Het kerkgebouw heet haar oude functie neergelegd en doet nu dienst als gebouw waar dienstverlening wordt verstrekt. HH merkte op, dat hij gemerkt had dat gedurende de wandeling weinig automobielen van het merk Renault zich aan ons kenbaar hadden gemaakt. Waarvan akte. Na de brug van Prinses Irene wachtte ons de intocht in Hillegersberg. De vrouwen daar zijn tegenwoordig verplicht een spiegel aan het stuur van hun fiets te bevestigen. Waarom weet niemand; althans volgens ons inzien. Vraag ons niet naar het hoe en waarom, maar ineens had HH had lumineuze idee om bij de nieuwe werkplek van VA langs te gaan om te kijken of zij gebruik maakte van de haar toegekende parkeerplaats. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoor; de plek werd op de juiste wijze benut. Driewerf hoera. En tevens weer een doel gehaald. HH was in vorm. Ons volgende doel moest zijn de plaatselijke ruïne en kerk met bijpassend kerkhof. Voordat dat zover was, ontdekten we de Bergkapel (geen blaaskapel; hoewel er wel een meneer met een bladblazer in de weer was).
Van het meisje op de fiets moest de pitbull, die zij begeleidde, uitkijken waar ie liep. Dat deed ie dus niet. Maar nu was het tijd voor de HH om de ruïne etc. te gaan bekijken. Jammer wel dat de 18e eeuwse waterput zich niet aan ons wilde tonen en daarvoor in de plaats een stuk natuursteen de honneurs liet waarnemen. De hardwerkende mevrouw op kantoor vormde met haar rode lippen een mooie glimlach naar ons. Dit, samen met het feit dat regendruppels zich aandienden, deed de HH besluiten lijn 4 te betreden ten einde bij de Nieuwe Binnenweg die weer te verlaten. Na het zien van een meneer van 2 meter en de rest qua lengte (zeer grote schoenen en een net iets te heet gewassen broek aan) begonnen we aan de spannende reis naar de plek waar we versnaperingen vermoedden. Na het mooiste plekte bij het raam te zijn gaan zitten bij Boudewijn werd onze bestelling opgenomen. Tweemaal Van Steenberge bokbier moest worden. En bitterballen graag. Komt er aan.
Dat wil zeggen: de ober kwam er weer aan om te vertellen dat aan onze bierkeuze niet kon worden voldaan i.v.m. opzijn. Dan maar Jopen dubbelbok. Smakelijk, maar daarna werden het Tank 7 en Leffe dubbel. Oh ja, ook wensten de HH nog een portie frieten. En dat alles voorzien van af en toe het geluid van gebroken glazen. De bediening was erg in vorm. Voldaan keerden we huiswaarts en gebruikten wederom de NS-card. Wat kan het leven toch mooi zijn.
Daar houden de HH wel van, toevallig. Maar is het zinvol om met trein of metro naar Rotterdam Centraal station af te reizen op een vrijdag en daar dan rond het middaguur elkaar een hand te geven? Jazeker, klinkt het volmondig uit onze luide kelen. Door oorzaken van diverse grondslagen was er een tijdje sprake van geen wandelingen in gezamelijkheid. Om daar een einde aan te maken was een afspraak op het CS van R een mooi begin. HF mocht de avond ervoor weer luidruchtig acte de precense geven in een daartoe ingericht horecaf en was daardoor laat te bedde geraakt. Niet erg; beginnen we wat later met wandelen. Beiden lekker met de businesscard van de NS, maar dat was ook het enige zakelijke gedeelte.
Als goede vrienden en zonder zakelijkheden liepen we door het station naar de uitgang aan de zijde van de Provenierssingel. Nu konden onze ogen zich ook een keer tegoed doen aan die kant van het nieuw uitgevoerde station.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten