Resultaat: mede omdat de bejaarde fietser zeer behulpzaam ons met een handgebaar liet weten, dat we in mochten halen, kwamen we op de gewenste plek aan. De auto kreeg voor de rest van de ochtend en een stuk van de middag rust in de schaduw. Schoenengedoe en zonnebrand smeren en hoepla op naar het beloofde. Mooie uitkijktoren gezien en middels gele paaltjes richting paarden. HH had meteen een "hier zijn we al geweest"-herinnering, maar bij HF kwam dat gevoel pas bijna aan het einde van de wandeling. Na te zijn begroet door de grasmaaimeneer bij de Hildernisse even door nat gras en bij de Duijntjes zagen we de eerste trein voor vandaag. Over de Beukendreef reden de auto's af en aan en zelfs een fietser begeleidt door een scootmobiel werden we gewaar. Bij de ingang van het landgoed Mattemburgh nam HH een versnapering en dronk HF nog wat. Want ja; HF had 1,5 liter water mee en die moesten op.
Het tunneltje bij Zuidgeest leverde informatie. En wel deze: de daarin neergelegde boomstronken hadden de neiging om 's nachts op stap te gaan. Een simpele overspanning van gaas bleek hiertegen een remedie. Langs het vennetje met filmpje en het lege dropzakje, want de HH zien van alles tijdens de wandeldagen. Fijn keuvelend en dergelijke zouden we ergens rechtsaf moeten naar een andere ven. Twijfel en raadpleging van Locus volgden elkaar op. Uiteindelijk wel als resultaat dat we het militaire hek ontmoetten. Even een paar spionage foto's. Na wat in onze ogen als wat onduidelijke aanwijzingen door het leven gaan, besloten we het hek maar gewoon te volgen. Goed gekozen. De barakken op het vliegveldterrein die wij zagen, waren by the way van zeer recente datum; not.
De aanwijzing om 400 meter voor de radarpost linksaf te gaan, veranderden we in 40 meter. Wederom juiste keuze. Eerder dan we dachten kregen we het beloofde bankje voorgeschoteld bij het Woeste Gedeelte.
Vanaf Mattemburgh hadden we constant in de schaduw gewandeld, maar desondanks hadden we, hoe gek dan ook, wel lopen zweten. Bammetjes en vocht waren daarom zeer welkom en werden met gejuich door de lichaampjes ontvangen. Nu we bij/in de Wouwse Plantage waren, konden we tevens in alle rust weer even oprakelen, dat de HH ooit in de omgeving het spoor volledig bijster waren en door de campingbeheerder niet bijster geholpen waren met het terugvinden van dat spoor. Enfin, over de Nieuwe Dreef naar de plek waar we linksaf moesten. Op dat pad troffen we drie warme honden met begeleiding aan. Op dat moment wisten we het nog niet, maar bij thuiskomst bleken we nu te wandelen op Altijd Kwijt. Ziedaar de verklaring van de verdwaling van vroeger en de reden van het niet kunnen vinden van pijpleidingpaal km 55,98. Na heen en weer wel gevonden en na wederom een kleine wandelverlenging over graspad naar verharde weg en de kinderboerderij/camping/snackbarmetoudvet.
Na korte aarzeling toch maar niet op het uiterst gezellig ogende terras gaan zitten. Na de boerderij namen we het fietspad. Gelukkig maar, want nu hadden we tenminste plezier van de zeer grote tractor met aanhanger en aanhangende stofwolk. Dat werd weer tenietgedaan door verschijning van de Daltons; verkleed als honden.
Bij het vennetje met filmpje dronken we nog wat en doken de tunnel in en even daarna de weg over om vervolgens het landgoed Mattemburgh weer in te duiken. Over het spoor werd het in de volle zon duidelijk dat het warmterecord vandaag gevestigd was. Ook kreeg HF ineens in de gaten, dat hij hier eerder had gelopen. Huigend en puffend de Fianestraat op en, kijk daar eens, in de schaduw staat de HH-auto. Na wat cooling-down in een ge-aircode auto naar de Stayokay, dat wil iedereen wel. De HH in ieder geval. Te aldaar dronken we Bavaria-pils (ja, geen grap) en La Trappe witbier. De goeie ouwe bittergarnituur ontbrak niet. Het was trouwens niet alleen de koolmees die ietwat brutaal was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten