De HH hadden zin in een wandeling. Op zich niet een nieuw gegeven. Zo kunnen zij namelijk rituelen in stand houden en daar tevens vruchten van plukken. De gedachten gingen uit naar een tocht door het beekdal van de Aa met daarin o.a. het landgoed Seldensate en het landgoed Heeswijk. En dan via het plaatsje Heeswijk en de oever van de Leijgraaf naar de Heeswijkse Bossen. Op de terugweg zou een blik op het kasteel Heeswijk erg welkom zijn om daarna vervolgens langs de oever van de Leijgraaf en de Aa weer terug te keren naar Middelrode. In het landgoed Seldensate liggen trouwens nog de restanten van een kasteeltje. Het poortgebouw met duiventoren, behorende bij het voormalig kasteeltje, staat nog overeind. Het landgoed Heeswijk bestaat uit een oud loofbos dat doorsneden is door lanen, houtwallen en singels. De eeuwenoude lanen hebben een totale lengte van 5 km en zijn beplant met zomereiken en beuken, soms wel drie rijen dik. Ja, dat is nog eens wat. Het imposante kasteel is trouwens een voormalige waterburcht uit de 11e eeuw, maar je zou niet zeggen dat het al op ruime leeftijd is. Een minder bezienswaardige bezienswaardigheid is in Heeswijk het klooster Abdij van Berne.
Nou, tot zover even wat achtergronden en educatieve elementen over de route an sich. Oh nee, ook nog even dat het een Klik, Print en Wandel-wandelroute is en wel de Leijgraafroute. Om te kunnen beginnen liet HH de schilders alleen en toog naar een schelpenbenzinestation. Kocht daar voor een recordbedrag aan brandstof, zodat er voldoende zou zijn om heen en terug te rijden naar Middelrode. Onderweg stopte hij nog even bij HF, zodat deze persoon ook deel kon gaan uitmaken van de rit naar het beginpunt. HF had voor HH een nederpopgebeuren in de vorm van een dubbele langspeelplaat van een zus, die super is. HH blij; HF blij. In Middelrode was de weekmarkt in volle gang. De HH deden echter stoïcijns de schoenwissel met inmiddels bijbehorende acties van HH in de vorm van teencondoompjes en wandelsokken. En daar gingen zij van start. De papegaai was inderdaad weg en was vervangen door een cactus. Langs een speeltuintje en daadwerkelijk spelende kinderen naar het witte huisje, waar de bewoner lekker in de tuin bezig was.
We werden getrakteerd op een molen met bijbehoren en het eerste gedicht van de dag. Iets verderop moest HH toegeven, dat hij voor alle zekerheid daar een reservespatlap had neergelegd. Een aantal zaken volgden elkaar daarna in sneltreinvaart op. Een tegemoetkomwandelaar, diamantenboorderij van Zoggel(wat heb je op je rug?niets,dan heb je hier een bochel) en een een stijlvol uitgevoerde aanpassing aan de rechtlijnigheid van een hek. Kijk, daar was de AA reeds, net als uitzicht op en geluiden van de N279. Seldensate was bereikt. Omdat we nu al zo'n 3,5 km. ons volledig aan de route hadden gehouden, werd het nu wel even tijd voor eigen inbreng. Zodoende naderden we de duivenpoort van de tegenovergestelde kant. Dat had als direct voordeel, dat we de bellende mevrouw en haar hondje in de weg konden lopen. Na de rust van de vissende personen op afstand te hebben verstoord en de op eigen risico-restanten van het kasteeltje te hebben bewonderd, pikten we de route weer op. Door het klaphek en op zoek naar grote grazers. We kregen wel verse vlaaien van dichtbij te zien, maar de donateurs daarvan waren op geruime afstand en aan de andere zijde van het waterpartijtje.
De kleinste verstopte zich eerst nog, maar nadat de HH een gesprek aangingen met de wel-zichtbaren won nieuwsgierigheid van alle andere emoties. Lang konden we niet stil blijven staan, want we moesten, door distels en brandnetels belaagd, op naar onze volgende afspraak. Dit keer met inheemse grote grazers, die gestationeerd waren bij de boerderij van de familie Nuland(al ruim 75 jaar geworteld). Een klein stukje over het Nuland-erf en nu weer verder over het fietspad langs de AA.
Fietsers voorzien van enige norsheid, maar vooral ook met blijdschap kwamen we tegen. Bij de waterbakken van de paarden stond een jonge vrouw iets onduidelijks te doen. In ieder geval ging het gepaard met een telefoon. Inmiddels hadden de HH trek gekregen en bij de hoek van de Baron van den Bogaerdelaan kwam het bankje precies op tijd. Lekkere spullen en vrolijk groetende fietsers; daar genoten we volop van. HH deponeerde al het afval keurig en netjes in de prullenbak en zo konden we met een gerust hart Heeswijk binnen wandelen. Het op een kappelletje lijkende Airborne monument lag aan onze rechterkant, maar wij lieten het wat voor wat het was en links liggen. Bij de kerk zagen we, dat bij de Zwaan iedere zaterdag live muziek is. Reden genoeg voor de HH om later op de middag dit horecaf te gaan bezoeken. Langs het kerkhof en toen liepen we ineens richting en later op de Abdijstraat. Het laat zich niet moeilijk raden dat we daar de Abdij van Berne zagen, alsmede de bijbehorende boekwinkel. Even daarna gingen we bij het toilet voor damespaarden naar links. Langs de school en de klas was op het sportveld aan het luisteren, wat de sportleraar te vertellen had. Hoewel de straat verderop dood liep, moest en zou de mevrouw met haar auto de HH inhalen; links of rechts er langs, het maakte haar niet uit. HH zag toen geweldig nieuws: bij de uitlaatstrook voor honden hoeft opruimen niet. Ja, er zijn ook nog prettige zaken in Nederland aan de hand, als je ze maar wilt zien. We mochten nu de Leigraaf een stukje volgen, terwijl we kathodisch beschermd werden, maar bij de paddenpoel gingen we de Parelkettingroute gedeeltelijk doen en verlieten we de bescherming. HH nam even afscheid van enig vocht en zodoende kwamen we middels een bordje er achter, dat 1 eik uit de bosje was omgeruild met eentje uit een bos op de grens van Polen en Wit-Rusland. Alleen weet men niet meer welke, zodat het bordje maar bij een berkje was neergezet.
Op zich leuk, maar nog niet zo hilarisch als het zebrapad , waar we even later op werden getrakteerd. Even daarna bleken de HH te beschikken over enorme wilskracht en doorzettingsvermogen. Er werd namelijk niet geluisterd naar de verlokkelijkheden van de reclame van kortweg hotel de Leygraaf. Meer dan 50 Belgische biertjes zouden anders onze beloning zijn geweest, maar neen. Weliswaar met pijn in het hart liepen we door en werden gewaar, dat er aan de overzijde op 5 oktober een bonte avond is met de beste tonpraters van Zuid-Nederland. Wij zouden willen zeggen: komt allen! Overigens was het nu wel tijd voor een eigen inbreng. We gingen niet naar rechts, maar liepen het hele bospad uit. Niet erg, want daardoor kwamen we twee wandelende personen tegen, waarvan minstens 1 zeker geen plezier had, als we op de gelaatsuitdrukkingen mogen afgaan.
De afgebrande schuur en de waarschijnlijk daarbij behorende parkeerplekken voor slechts 1 euro per stuk én de overgaande telefoon op de boerderij ten spijt, werd onze aandacht getrokken door het kasteel van Heeswijk. Ondanks de aanwezigheid van een bruidspaar waren de HH onder de indruk van de omvang van het geheel. Iets later leerden we van de fietsmeneer en zijn vrouw, dat het prima wandelweer was. Kijk, aan zo'n mededeling hebben de HH wat. Daarom langs de paarden, waarvan er eentje voorzien was van gevlochten manen. Een van de anderen vond het leuk om naar ons te hinneken.
Waarschijnlijk wist het edele dier, dat de HH weer een flink stuk met distels en brandnetels te wachten stond. Niet uit het veld te slaan, liepen we naar de dorpsgrens van Middelrode. De weg liep dood, maar de HH naar de auto. HF dacht nog even de kerk te fotograferen, maar bedacht zich. Ons wachtte nog een ontmoeting met de uitbaatster van de Zwaan. We streken op het terras neer en zij schonk ons H.-J. weizener en een Jupilerretje en zetten tevens de vetpan aan. Voor een binnencafé bezoeker waren de HH blijkbaar een zeer grote bezienswaardigheid. We werden door hem vrij lang met open mond gadegeslagen en het enige wat de toeschouwer daarna nog wist uit te brengen was onsamenhangend gebrabbel. Nadat uit de Porsche onder andere prachtige en hoogstaande damesschoenen tevoorschijn kwamen, was het voor HH tijd om de aftocht te blazen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten