Poe hee, wat een winters weer deze week. Sneeuw, vorst en dergelijke deden ons land aan. Filevorming, vertraging en ander leed overkwam menig Nederlander. Zij die thuis bleven zaten er over het algemeen warmpjes bij. Ook al hebben de HH geen baan, toch werd er af en toe buitenshuis gewerkt. Zo mocht HH naar de plaats, waar de veerpont naar Texel vertrekt. Echter nauwelijks onderweg kon de rit worden afgebroken en huiswaarts was het devies. Zo zouden de HH gaan wandelen bij Rhenen op de Remmerdense Heide. De route op het gps-apparaat en vol goede moed HF naar HH. Aldaar aangekomen bleek iemand te zijn vergeten, dat de woon- en verblijfplaats niet 010 maar 020 is. Ach, home is where the heart is, zullen we maar denken. HH in het bezit gesteld zijnde van wat vroege radioperikelen van de heer W.T. Schippers, ging, vergezeld van wat oude bloemen, een stukje karton en HF op pad. Op naar Gelderland. Al snel waren de HH gezellig aan het keuvelen, zodat HF geheel nutteloos de juiste afslag rechts liet liggen. Maar nadat snel de omissie was rechtgezet als nog op het juiste pad.
Vlak na Alblasserdam stokte het verkeer. HH liet na raadpleging van communicatiemiddelen weten, dat een vrachtwagen enorm verliefd was geworden op een aanhanger en, volkomen verblind door die verliefdheid, de aanhanger van achteren zwaar genomen had. Deze actie leverde voor de medeweggebruikers een enorm boeiend schouwspel. Maar voordat de HH het geheel zouden kunnen aanschouwen, zou er nog een stief kwartiertje of eigenlijk langer voorbij gaan. Reden genoeg om (wel op legale wijze) rechtsomkeert te maken en een ander plan te trekken m.b.t. wandelen. Een wandelingetje op het Zuidrotterdamse grondgebied met als vertrekpunt de parkeerplaats op het IJsselmondsehoofd; dat moest het gaan worden. Hoofddoel: de Stadsmarinier in de wijk Bloemhof. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard schoengedinges enzo en na een korte bezichtiging van een stukje Oud IJsselmonde zochten we het Eiland van Brienenoord op. Bij eerdere bezoeken ontmoetten we enkele Schotse Hooglanders. In onze onnozelheid verwachtten we daar wederom naar te kunnen kijken.
Maar in plaats daarvan kregen we wat dikbillen van jeugdige menselijke makelij voorgeschoteld. Vluchten is een groot woord, maar het eiland hielden we voor gezien. Ook zagen we de Kuip, die voor sommigen nog steeds staat voor levensgeluk. Enfin, over de treinsporen (middels treinduct) en op verzoek van HH naar de redelijke nieuwe maar zeker grote Essalam moskee. Bij nader inzien hadden de HH toch geen zin om de schoenen zo snel al weer uit te doen en wandelden we verder over de Putselaan. Een mengeling van middenstand kwamen we voorbij, maar HH merkte terecht op, dat het aantal kapsalons (niet eetbare) het grootst was. Tijdens de wandeling over de Putsebocht leek het wel of daar uitsluitend kapsalons gevestigd zijn. Waarschijnlijk is er sprake van zeer sterke haargroei in deze wijk. Hoe dan ook; het kantoor van de Stadsmarinier doemde op. Ja, en zoals dat dan gaat in het leven: als je een doel bereikt hebt, valt er een gat. De enige manier op dat op te vullen is een volgend doel stellen. Desnoods met tussendoelen. In dit geval werd besloten dat het einddoel het bereiken van de beginplek moest zijn. Tussendoelen: weinig, maar in ieder geval een rustige eetplek. En dan loop je zo over de Dordtselaan en ontdek je dat, ook al zit een winkel al 76 jaar op dezelfde hoek, deze gewoon failliet kan gaan. Dus mensen: Tom de Graaf z'n zaak is naar de Filistijnen. Op de Strevelsweg was ook een dichte zaak: De Lotus. Maar die kun je gewoon bellen en dan gaat de zaak toch open of zoiets. Pinnen kun je er niet. De reden staat op deze foto.
Nou werd het zo langzamerhand toch bammetjestijd. Op de Brink staat naast een monument ook een aantal bankjes en is het rustig. Even in de zon een rustpauze hadden de HH wel verdiend. Donker brood, witte bolletjes, kaas, water, ham: het was allemaal even fijn. En het gaf weer moed om verder te gaan en wel over de Lede. Leuke singel in het midden, Russisch Orthodoxe Kerk en meer leidde naar de Groenezoom. "Een MCD" stelde HH terecht cast. Ook bevindt er zich een winkel, die de wereld verkoopt. Een stuk verderop staat de replica van de Madurodam-versie van de echte Euromast. Onder de sporen door en, wat schetst onze verbazing: St. Franciscus is ook niet meer wat het geweest is. Dat gebeurd allemaal is de Maasstad.
Langs het dierencrematorium ( bij deze willen alle dieren die ons tijdens de vele wandelingen vrolijk gezind waren, hartelijk danken) naar de Twee Heuveltjes. De zon had bij sommige jeugdigen al wat lentedingen teweeggebracht, zodat die maar moeilijk van elkander af konden blijven.
Zonder de aanwijzing op de muur, hadden we op de Lotustuin nooit het onstoppingsdeksel riolering weten te traceren. De eigenaar van de lichtblauwe Saab moet wel erg lang zijn. De voorstoelen zaten niet meer in de auto. Om niet al te vroeg de wandeling te stoppen, gingen we bij het Koningsplein nog even rechtsaf en daarna de Tuinenbuurt in. Uiteindelijk kwamen we natuurlijk toch weer op de Koninginneweg uit. En vlak daarna werd het einddoel bereikt. Afsluiten deden we tezamen met net aangevoerde Brand Imperator van de tap en een met liefde gemaakt en opgediend warm bittergarnituur. Ech wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten