Adverteren doet begeren

Schrik niet, maar de HH doen soms onverwachts iets. Wandelen hoort niet in die categorie. Vaak gaat er een week overheen, maar dan is het weer zover. Soms keren zij na lange tijd terug naar een eerder uitgevoerd exemplaar, maar deze week bleek dat de vorige weekomgeving zo naar meer smaakte, dat Brasschaat zich wederom in de aanwezigheid der HH kon verblijden.
 HH trakteerde HF op een ophaal. Op zijn beurt trakteerde hij HH op bewegende beelden, maar dan in geluidsvorm.
 Op naar de Pauwelslei. Onderweg de zich al wat mooie uitingen van reclame voor: een giervrachtwagen met de kreet "the best shit in town" en een veevervoerwagen met "business-class vervoer". Later op de dag werden we aangenaam verrast door een dame, die openlijk op het bestelbusje de tekst "Ik doe het 1 keer per dag, en jij?" had laten plaatsen. Verder veel oorlogsvoertuigen, die echter enigszins aan hun doel voorbijschoten. Maar dit allemaal geheel ter vrijblijvende informatie. De Pauwelslei bleek niet geheel aan de verwachtingen van de HH te voldoen qua startplek, zodat na enig heen en weer gereis op onnavolgbare wijze de juiste plek wel werd aangedaan, te weten de Fortsebaan. Onder het toeziend oog van diverse poezen deden de HH schoenendingen. Een bijkomstige nieuwigheid van vandaag was, dat HH middels GPS-technologie de route in zijn telefoon had laten plaatsen. Een test zullen we maar zeggen.

Voor alle eventuele vragen was toch ook nog een papieren routekaartje meegenomen. Nou, daar gingen ze dan. Zonnetje erbij en voor we goed en wel aan het lopen waren, diende zich een hinde aan. Zo'n mooi ontvangst hadden de HH niet verwacht, maar werd zeker dankbaar in ontvangst genomen. Al snel troffen we het antitankkanaal, of de -gracht zoals sommigen zeggen, aan. Doeltreffend, want gedurende de hele tijd dat we daar langs liepen geen tank gezien. Wel diverse vakantiehuisjes uit de jaren 1914-1918 zoals we inschatten. Later waren er ook
restanten van een kazerne uit 1912 te zien. Bezichtig werd onmogelijk gemaakt, al was het alleen al door de waarschuwingen voor verdrinking, instorting en ratten. HF kreeg op dat moment een telefonische benadering uit Friesland (Nederland). Maar laten we proberen het enigszins chrono- en logisch te houden. De HH zijn eigenlijk nog steeds wel jongens en daarom mochten we de Garçondreef zomaar oversteken.
De kreet op het muurtje klopt niet, want de HH waren er ook. Na de kazerne werden we een spoorlijn gewaar. Recentelijk geen treinen overheen gereden. Geen rode lichten en spoorbomen. Een stuk natuur van baggerachtige constructie volgde toen. De broeken konden na deze dag dan ook weer fijn in de was. U kent vast wel het gezegde: na bagger komt militair vliegveld. In dit geval volkomen juist. Via de Franselei naar, hoe kan het ook anders, de Korte Franselei. Ondertussen en onderweg veel joekels van huizen met bijpassende hoeveelheid grond. (Zo zagen de HH er uit). Een korte vertwijfeling in een bosje, maar alras kwam ook dat weer op onze pootjes terecht. Weer staken we een spoorweg over. Intussen deden de maagjes knorknor en werd het behoorlijk tijd om te lunchen. Bankjes deden zich echter niet voor. Maar ja, daar voor ben je in België en op de Pretlaan bij de volgende spoorwegovergang konden we op een betonrand gaan zitten. Onder het toeziend oog van een aantal sjampetters en onderhoudsmannen namen we het er goed van. Dat de spoorlijn wel bereden wordt, maakten we in levende lijve mee. Eerst deed de onderhoudsmeneer de bellen rinkelen en de spoorbomen zakken voor een testje, maar daarna toch driemaal voor het echie.

Als afscheid kregen we het oefenritueel nogmaals te zien en te horen.

 Een flink stuk langs de spoorlijn over gloednieuw asfalt, maar toen toch de bewoonde wereld weer in. Daar komt men dus in Kapellen een kapel genaamd Lievenskapel tegen met allerlei dingen er omheen. De HH offerden omdat ze kaarsen in de fik hadden gestoken. Na het rondpunt volgde nog een spoorwegovergang(in ongebruik) van privé-aard en toen mochten we de Uitlegger. Vanuit de Uitlegger even een kleine uitglijder qua route, maar daarna weer het rechte pad op.

 De totale eigen inbreng de HH m.b.t. de route beperkt zich deze keer tot een tiental meters, dus verwaarloosbaar. De vervolging leidde ons langs veel bladverzamelaars en een enkele autowasser. Van de gestrande auto's was dit een mooi exemplaar.

 Zo zoetjes aan kwamen we terug bij de startplaats. Naast ons arriveerden daar twee andere personen. Elk voorzien van een auto en een andere geslachtsuitting. Het hondje was het excuus, de ontmoeting de aanleiding. De HH beleefden een terugreis met een aantal prachtige verkeerssituaties en belandden in Oud-Alblas. Voor ons was de wandeling de aanleiding en het café het excuus. Met een heerlijk voldaan gevoel gingen we na het genot van Kwekballen en zalig bokbier onze respectievelijke HerenDames tegemoet.