Waar gaat dit nou weer over? In principe nergens, maar het is een vrije meningsuiting vrij naar de tekst in verband met gedoofde rode lichten en nog komende treinen. Het kon daarom gebeuren dat de HH eens een keer iets wilden gaan wandeldoen zonder bemoeienis van treinen. Dat valt overigens best mee en iedereen kan wel eens een dagje zonder de trein. Want waar zouden we dan niet zijn. Voor zover wij kunnen nagaan 1 van de onzinnigste openingen van een wandelverslag. Maar goed, niet alle bogen zijn altijd gespannen. De HH hadden de vrije loop en op verzoek van HF werd een omgeving opgezocht in de buurt van de Beekse Bergen. Daar bevindt zich vlak bij Esbeek herberg In Den Bockenreyder. HF heeft daar mooie herinneringen aan en wellicht konden die al wandelend in de omgeving enigszins nog mooier worden gemaakt. HH was volkomen meewerkend en stelde zichzelf én zijn van een papegaai voorziene automobiel beschikbaar om al rijdend de Dunsedijk 3 te voorzien van bezoek. De reis verliep eigenlijk vlekkeloos totdat tussen Tilburg en Hilvarenbeek een levensmoeie duif als een ware zelfmoordterrorist en zonder dralen zich in de HH-autogrill boorde. Daarna nog wat onenigheid tussen de navigatie en de daadwerkelijke wegen, maar wat hobbeligheid later konden op de bestemmingsparkeerplaats parkeeraangelegenheden en schoenwisselingen plaatsvinden. Ook kon nu vastgesteld worden, dat de actie van de duif weliswaar troeo maar geen onherstelbare schade had opgeleverd. Althans niet aan de auto. De fabrikant van de gekozen wandelroute had dit uitgestippeld
http://www.routeyou.com/route/view/392590/wandelroute/wandelen/bockerijder.nl . De eigen inbreng voor vandaag beperkte zich eigenlijk hoofdzakelijk tot de keuze van het startpunt. De tongval van enkele voorbijfietsers gaf duidelijk aan, dat we ons ten zuiden van de grote rivieren bevonden. O ja. Men probeerde ons behoorlijk in de war te brengen door te melden dat we op het landgoed Utrecht waren, terwijl wijzelf er dus van overtuigd waren, dat we ons in Noord-Brabant bevonden. Enige verwarring, die op dit moment tevens nog gevoed wordt door discussie over de vraag of de naam Brabant de lading al niet genoeg dekt. Ach, we zullen zien. Bij de golfbaan was het linker gedeelte duidelijk nog niet in trek, ondanks de schuilhut. Daarom op naar Esbeek. Bij de rotonde was ons inziens ook een soort schuilhut, maar de dames op de fiets hadden de bloemen niet voor ons gekocht. In Esbeek zelf wachtte ons geen groots onthaal.
De kunstmaker en de gatengravers hadden het erg druk of gehad. Desondanks in het goed toeven in de omgeving, waar men geiten en bulldoggen makkelijk verwisseld en noten nog als noote worden aangeboden. Bij de camping kregen we een buurtbus aangeboden. Tevergeefs overigens. Net als het aanbieden van de bananenschil aan de prullenbak. Bij Hilvarenbeek nog een klein beetje eigen inbreng, zodat we niet via de Koestraat op het Vrijthof kwamen. Daardoor konden we wel vaststellen dat de hoofdingang van het gemeentehuis niet aan de voor- of achterzijde is, maar aan de zijkant. Met smaak namen we het Vrijthof inclusief kerk en horeca in ons op. Bij het VVV-kantoor deden we de jassen daarom maar uit. De vrijwillige VVV-mevrouw keek ons hoopvol aan, maar we wilden alleen maar bevestigd hebben, dat we op de Paardenstraat waren aangekomen. Afgezien van een weerzien met de Troosteres der Bedrukten gebeurde er tot Diessen vrij weinig spectaculairs. In Diessen zelf liet men ons genieten van het bewaard gebleven kloostertorentje en de verend uit te voeren losmaakoefeningen. De HH konden in de gauwigheid niets iets bedenken, waar zij zich los van zouden willen maken en struinden het Krekelshof af. Het rook al een beetje naar rust- en lunchpauze en daar zagen we zowaar een prachtig op-tijd-bankje. Geweldig, nietwaar? Inderdaad niet waar. Vlak voordat we daar neer konden strijken, was een volledig in zwart gehulde onverlaat zo brutaal om onze rustplaats te confisqueren. Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.
Daar maakten we dan ook gretig gebruik van. Nadat HH nog even een goede daad verrichtte en door anderen achtergelaten vuil opruimde, ging het verder langs onder meer en onder andere de Koningin Van De Vrede.Nog wat bankjes en toen bij het begin van het bos bij het einde van de Goorweg werden de HH gedwongen tot het afstaan van lichamelijkheden. Niet zonder pret en/of gevaar, maar de toeschouwers waren niet geschrokken of geschokt. Buiten Baarschot waren we getuigen van een tractor, die met verve meedeed aan het wereldkampioenschap achteruit grasmaaien. Iets later kregen we stuipen op het lijf, toen diezelfde tractor vooruitrijdend achter ons aan kwam. Maar net op tijd koos het eieren voor zijn geld en koos een hazenpad en een ander weiland. Dat de ene Jack Russell de ander niet is, mag zeker uit het volgende worden opgemaakt. Samen kwamen ze ons luidkeels blaffend tegemoet. Na zich te hebben verzekerd van onze aandacht dwaalde eentje al wel snel met de gedachten tot verscheuringen af, terwijl de ander zich blijvend grommend door HH op een aaibeurt liet trakteren. De eenzame bijna-albinokoe snapte er niet zo veel van en zag alles met bange ogen aan.
Na het Gooiven kwam de Flaes. Deze laatste was voorzien van schuilhut, banken en een toren, genaamd d'n Flaestoren. Vlak daarvoor mochten we de meneer, hond en de wachelmevrouw inhalen. Het verliefde stelletje zat op de bank bij de Flaes verliefd te wezen en de HH herdachten hun verliefdtijd met blijdschap. Ja, en dan ben je ineens weer bij het startbeginpunt. HF deed nog een plee-inspectie en vroeg naar de wandelroutes. De jongeman met grijs pak en daaronder niet-bijpassende grijze wandelschoenen onttrok nog even een lach aan de HH, waarna de thuisreis kon beginnen. Onze verblijven van de afgelopen weken in Oud-Alblas kreeg een vervolg, zodat we tijdens de nazit met een Affligems blondje, Brugse Zotten enzo met Kwekkebomen nog fijn konden kwekken en bomen. Dat door behoorlijk fileleed thuiskomst voor zessen geen mogelijkheid bleek, wensen wij hier niet te vermelden.
Waar gaat dit nou weer over? In principe nergens, maar het is een vrije meningsuiting vrij naar de tekst in verband met gedoofde rode lichten en nog komende treinen. Het kon daarom gebeuren dat de HH eens een keer iets wilden gaan wandeldoen zonder bemoeienis van treinen. Dat valt overigens best mee en iedereen kan wel eens een dagje zonder de trein. Want waar zouden we dan niet zijn. Voor zover wij kunnen nagaan 1 van de onzinnigste openingen van een wandelverslag. Maar goed, niet alle bogen zijn altijd gespannen. De HH hadden de vrije loop en op verzoek van HF werd een omgeving opgezocht in de buurt van de Beekse Bergen. Daar bevindt zich vlak bij Esbeek herberg In Den Bockenreyder. HF heeft daar mooie herinneringen aan en wellicht konden die al wandelend in de omgeving enigszins nog mooier worden gemaakt. HH was volkomen meewerkend en stelde zichzelf én zijn van een papegaai voorziene automobiel beschikbaar om al rijdend de Dunsedijk 3 te voorzien van bezoek. De reis verliep eigenlijk vlekkeloos totdat tussen Tilburg en Hilvarenbeek een levensmoeie duif als een ware zelfmoordterrorist en zonder dralen zich in de HH-autogrill boorde. Daarna nog wat onenigheid tussen de navigatie en de daadwerkelijke wegen, maar wat hobbeligheid later konden op de bestemmingsparkeerplaats parkeeraangelegenheden en schoenwisselingen plaatsvinden. Ook kon nu vastgesteld worden, dat de actie van de duif weliswaar troeo maar geen onherstelbare schade had opgeleverd. Althans niet aan de auto. De fabrikant van de gekozen wandelroute had dit uitgestippeld http://www.routeyou.com/route/view/392590/wandelroute/wandelen/bockerijder.nl . De eigen inbreng voor vandaag beperkte zich eigenlijk hoofdzakelijk tot de keuze van het startpunt. De tongval van enkele voorbijfietsers gaf duidelijk aan, dat we ons ten zuiden van de grote rivieren bevonden. O ja. Men probeerde ons behoorlijk in de war te brengen door te melden dat we op het landgoed Utrecht waren, terwijl wijzelf er dus van overtuigd waren, dat we ons in Noord-Brabant bevonden. Enige verwarring, die op dit moment tevens nog gevoed wordt door discussie over de vraag of de naam Brabant de lading al niet genoeg dekt. Ach, we zullen zien. Bij de golfbaan was het linker gedeelte duidelijk nog niet in trek, ondanks de schuilhut. Daarom op naar Esbeek. Bij de rotonde was ons inziens ook een soort schuilhut, maar de dames op de fiets hadden de bloemen niet voor ons gekocht. In Esbeek zelf wachtte ons geen groots onthaal.
De kunstmaker en de gatengravers hadden het erg druk of gehad. Desondanks in het goed toeven in de omgeving, waar men geiten en bulldoggen makkelijk verwisseld en noten nog als noote worden aangeboden. Bij de camping kregen we een buurtbus aangeboden. Tevergeefs overigens. Net als het aanbieden van de bananenschil aan de prullenbak. Bij Hilvarenbeek nog een klein beetje eigen inbreng, zodat we niet via de Koestraat op het Vrijthof kwamen. Daardoor konden we wel vaststellen dat de hoofdingang van het gemeentehuis niet aan de voor- of achterzijde is, maar aan de zijkant. Met smaak namen we het Vrijthof inclusief kerk en horeca in ons op. Bij het VVV-kantoor deden we de jassen daarom maar uit. De vrijwillige VVV-mevrouw keek ons hoopvol aan, maar we wilden alleen maar bevestigd hebben, dat we op de Paardenstraat waren aangekomen. Afgezien van een weerzien met de Troosteres der Bedrukten gebeurde er tot Diessen vrij weinig spectaculairs. In Diessen zelf liet men ons genieten van het bewaard gebleven kloostertorentje en de verend uit te voeren losmaakoefeningen. De HH konden in de gauwigheid niets iets bedenken, waar zij zich los van zouden willen maken en struinden het Krekelshof af. Het rook al een beetje naar rust- en lunchpauze en daar zagen we zowaar een prachtig op-tijd-bankje. Geweldig, nietwaar? Inderdaad niet waar. Vlak voordat we daar neer konden strijken, was een volledig in zwart gehulde onverlaat zo brutaal om onze rustplaats te confisqueren. Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.Schande en zodoende gingen we met lege magen voorbij aan de aan lager wal geraakte molen. Het zou tot bij de Reusel in Baarschot duren voordat de volgende eetplek zich aanbood.
Na het Gooiven kwam de Flaes. Deze laatste was voorzien van schuilhut, banken en een toren, genaamd d'n Flaestoren. Vlak daarvoor mochten we de meneer, hond en de wachelmevrouw inhalen. Het verliefde stelletje zat op de bank bij de Flaes verliefd te wezen en de HH herdachten hun verliefdtijd met blijdschap. Ja, en dan ben je ineens weer bij het startbeginpunt. HF deed nog een plee-inspectie en vroeg naar de wandelroutes. De jongeman met grijs pak en daaronder niet-bijpassende grijze wandelschoenen onttrok nog even een lach aan de HH, waarna de thuisreis kon beginnen. Onze verblijven van de afgelopen weken in Oud-Alblas kreeg een vervolg, zodat we tijdens de nazit met een Affligems blondje, Brugse Zotten enzo met Kwekkebomen nog fijn konden kwekken en bomen. Dat door behoorlijk fileleed thuiskomst voor zessen geen mogelijkheid bleek, wensen wij hier niet te vermelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten