Brecht, maar niet Bertolt

Wie A zegt, hoeft geen B te zeggen. Hij kan ook toegeven dat A fout was. Deze uitspraak van de heer B. Brecht zaliger willen we dan nog wel meegeven. Verder in zijn voetstappen treden doen we niet. Voetstappen? Ja, dat is een mooi bruggetje naar de dingen, die de HH regelmatig achterlaten. Een nieuw fenomeen begint voor hen trouwens steeds meer handen en voeten te krijgen. Na het invoeren van de zogenaamde treinwandelingen zijn we nu ineens en plotseling ook voorstanders van wandelroutes, die per GPS kunnen worden gevolgd. HH introduceerde en inmiddels is HF even enthousiast. Een kijkje in de keuken? Deze http://www.gpswalking.nl/wandeling.php?gw_id=560 bijvoorbeeld. Hoewel er in de opzet dus wel iets is veranderd, dient de startplaats nog steeds zelf te worden aangevlogen. Om dat te verwezenlijken reed HF op z'n frans naar HH. Daar werd hij getrakteerd op een oor, maar helaas kon hij daar geen rollende steen tegenover stellen. Wel lukte het om HH van zijn appel los te rukken en na wegwerping van deze laatste zijn huisafval in de restbak (en niet in de aanvankelijk uitverkoren GFT-bak), kon het stadhuis van Brecht worden opgezocht en ook gevonden. Het was niet eenvoudig om op de volkomen lege parkeerplaats een geschikte plek te vinden, maar na rijp beraad vond HF de aangewezen plek. Schoenen en sokken uit, sokken en schoenen aan; enzovoorts. Tijdens de startrituelen kwam een heerschap onze richting op in strompelbewegingen weliswaar, maar ook zeker doortastend. HF vreesde dat de boodschap zou zijn, dat de verkozen parkeerplaats een onjuiste zou zijn. Dus vriendelijk groeten was het devies. Zo gedacht, zo gedaan. Of het deze benadering was, weten we niet. Maar op enige terechtwijzing of andere keelklanken konden we de passant niet betrappen. Vrolijk op pad gaan was het gevolg. Of de Belgen nou voor of achter lopen; we weten het niet. Maar in dat land was het die dag Moederdag. Dat moet blijkbaar gepaard gaan met het niet openen van diverse shops en winkels, zodat van enige vermogensverdamping geen sprake kan zijn. Belgen zijn dus echt uit ander hout gesneden. Maar goed, het drukte onze pret niet.
 Bij de grote kerk wenkte heer Lessius HH en nodigde hem uit om op de schoot te komen zitten. En kijkt maar hoe de uitnodiging werd aanvaard. Na het verlaten van de dorpsgrenzen van Brecht zagen we enorm grote groene  ijslollies. HH schatte in dat dat exemplaren zijn, die de een hele familie tegelijk opgesnoept dient te worden. Op het viaduct zagen we hoe en het een Belgische bestuurder het was gelukt om een Duitse in de middenberm te laten parkeren. Vele nieuwsgierigen verzamelden zich daarachter om al langzaam rijdend een goede blik op de situatie te kunnen werpen. Een hartelijk welkom ging uit van de invalide club Julia's Hof, maar de HH moesten door om een enigszins surrealistisch landschap in zich op te nemen en een enorme stier bekijken. Dat moois werd nog aangevuld door de enigszins gedemonteerde en onherkenbaar gemaakte automobiel in het Marum. Hoe heeft men dat ding daar kunnen parkeren? Een raadsel. Inmiddels waren we wel aangekomen in de omgeving waar adders wonen. Geen van de aanwezige liet zich aan ons zien. Net zo min als de herten, al mochten we daarvan eerder wel wat hoefafdrukken aanschouwen. Tijdens het wandelen langs de waterplassen op het pad, zagen we regelmatig kikvorsen het water in gaan. Toen er wat hemelwater ging vallen liepen de HH toevallig beschut onder bomen. Gelukkig prezen we ons. Na de brug en de hardlopers begon het serieus te regenen. De paraplu's kwamen te voorschijn. Voor eventjes maar, want toen was het weer droog en konden we heerlijk een stukje eigen inbreng doen. Dat leverde heerlijke bramen en een terugkeer op. even bleven we op het juiste pad, maar al snel weer iets eigeners. Tot het moment dat er kniehoog gras kwam. Resoluut keerden we terug op de route en werden tot over de knieën bevochtigd. Via de Schietveldweg (op dit onverharde pad mag je maar liefst 70 km/u) ging het op naar het Uilebos met haar enorme plas. De HH moesten bij het zien van zoveel water allebei plassen. Daarna langs veel waterplassen, maar al snel kozen we voor het fietspad. Dat leidde naar de bareel waar we wat gingen eten en drinken. Na de hervatting stond er een flinke bui op het menu. En een afslag naar rechts langs een berg aardappels, wat bij nader inzien net zo goed toefjes mayonaise hadden kunnen zijn. Zodoende weer even wat eigen inbreng, maar al snel ook op het juiste pad langs ontsnapbare kalveren. De gezichten van de inzittenden van de auto, die we op dat pad aantroffen, zagen er een beetje afgetrokken uit. Bij de hoek van het modelvliegtuigveld wachtte ons een mooie verrassing. Een aantal jonge koeden boden zich, na aanvankelijk afstandneming, aan als trouwe volgers. Helaas kon dat maar korte duur zijn, aangezien het weiland overging in een maïsveld. HF vond het zeer komisch en moest daarom onbedaarlijk lachen. Kort daarna verging het lachen de HH enigszins, aangezien de hemelsluizen vol opengingen. Zelfs zo erg, dat een aantal koeien in een weiland verderop en masse gingen schuilen in een schuur. De HH volgden niet al te lang daarna dat voorbeeld, zij het in een andere schuur. De waakhond had door het hondenweer geen zin om zijn taken te vervullen. Bij café de Witte gaf een voertuig middels kentekenplaat toe vroeger een DAF te zijn geweest en bleek dat Wendy nog steeds van wanten weet. Na het in onze ogen wel interessante kapelletje restte ons nog de gang onder het spoor en de snelweg door. Nog wat eigen inbreng en herinneringen aan WO II d.m.v. kogelgaten in een muur scheidden ons toen van de terugkeer bij de Citroën. Al een beetje opgedroogd op naar horeca. Niet via de snelweg, want die deed haar naam geen eer aan, maar provinciaal via Essen en pas in Nederland bij Roosendaal snel. Groot IJsselmonde was lekker zonnig en zorgde zodoende voor een passend slot van een prachtige wandeling onder het genot van bittergarnituur (9 stuks), Westmalle Dubbel en Palmpjes.