How time flies when your having fun. Alweer twee weken verstreken sinds de laatste wandelbijeenkomst van de HH. Ruimschoots tijd om er weer werk van te maken. Uiteraard omdat werk iets is wat ontbreekt en vrijdagen daarom geschikt maakt voor grenzeloos genot. HH had diverse mogelijkheden aangedragen ter onderneming en HF was daarvan dusdanig onder de indruk. Het zou dan ook een grensoverschrijdend en een aan gelukkig makend grenzende tocht in en om Brasschaat worden.
Hoe het kan, vraag het ons niet, maar op het laatste moment ontdekten we dat de voorgenomen tour er eentje was, die integraal al gedaan was. Koortsachtig (maar niet heus, want de HH zijn cool) werd naar een alternatief gezocht en gevonden. De Koningshoeven, home of de La Trappe ging in het geheel als beginpunt opgenomen. Maar HH, zult u zeggen, we weten dat u redelijk vergeetachtig bent; bent u dan ook al vergeten dat u al eens vanaf de genoemde abdij een wandeling bent gestart? Neen, klinkt volmondig en in koor het antwoord. Het grote verschil met deze trip is dat we niet richting Tilburg gaan, maar zuidwaarts naar Biest. Oh, dan is het goed, horen we op diverse plaatsen met een zucht van verlichting klinken. Enfin, HF werd door HH op de bekende wijze uit huis gelokt, nadat HH hem een omgetoverde oneindige rivier had afgetroggeld. Onderweg bleek dat HH niet naar Gilze wilde Rijen, hetgeen natuurlijk erg goed uitkwam. Aangekomen bij de abdij kreeg brengauto de overigens lege parkeerplaats een plek, die het dichtdoehek blokkeerde. Uit voorzorg, want om 19.00 u. zou normaal gesproken het hek gesloten worden tot de volgende ochtend 07.00 u.
Mocht de wandeling door wat voor reden dan ook uitlopen, zou de terugbrengauto altijd beschikbaar blijven. Met deze steun in de rug kon de trip beginnen. Maar wat was dat? HF had ruzie met de routetechniek. Onontbeerlijk voor voortgang. Na deskundige aanpak van HH werd alles gedwee en hoepla daar ging het loos. Het eerste stukje was volkomen bekend en werd ook als zodanig herkend. Leermoment vandaag was dat Broeders en bronnering tot spelende kinderen leidt. De Pijnendijk deed wat ons betreft haar naam gelukkig geen eer aan. Ze leverde wel een mooi achteraanzicht op het klooster op. Al snel verdwenen we in het bos van de Kerkeindse Heide.
Na een korte eigen inbreng en wat dappere pogingen van HF tot struikelen kwamen we bij het Wilhelminakanaal en zagen, hoewel goed gecamoufleerd, aan de overkant vakantiehuisjes van de Beekse Bergen. Aan de wal van het kanaal zat, ondanks de frisse temperatuur, een meneer te vissen. Verderop zat ook een meneer, maar zat een telefoonboek te lezen en in zijn auto. De brug van Biest-Houtakker stond even omhoog, maar ruimschoots voordat wij arriveerden was de omlaagstand alweer bereikt. De HH hadden zo een onbelemmerde en onbekommerde overtocht. De Gulle Brabander gaf van alles.
We noemen het mooie overdekte buitenzitgeheel. Ook bijzonder is de visvijver waar toch een groot aantal vrijetijdsvissers hun uiterste best deden. Nadat de oude DAF-vrachtwagen ons tegemoet was gescheurd en de haan van het hek was gesprongen werd het na 50 meter onverhard. De zon had dat gemerkt en begon steeds meer en vaker achter de wolken vandaan te komen. Dat schijnt vaker voor te komen bij Westerwijk in de buurt. Hoewel het restaurant de Buitenwereld te koop staat en hun "Proeftuin van Contrasten" het ogenschijnlijk niet meer doet, werden we op onze voettocht naar de St. Josephkapel ineens volop in het zonnetje gezet.
Toeval? Geen idee, maar voor alle zekerheid staken we een kaars met een brandtijd van anderhalve dag aan. Met de geruststellende schriftelijke mededeling dat we mogen gaan als we denken dat het onze tijd is, durfden we verder. Richting Driehuizen werd onze rust verstoord door een zevental aliëns op crossmotoren. Maar in Biest Houtakker werd de rust in alle hevigheid weer teruggevonden. Vlak bij de plek waar vaak Real Life wordt gecooked en tegenover de kerk waren bankjes en op 1 daarvan werden de broodjes en water verorberd. Langs het voetbalveld, waar helaas geen honden op uit mogen worden gelaten, togen we verder naar de brug om wederom het Wilhelminakanaal over te kunnen steken. Gelukkig was er onderweg een ezelsbruggetje, zodat we dit onderdeel van de wandeling niet konden vergeten. De kweker had in ieder geval een groot stuk land van kleine buxussen voorzien. De molensteen bij de boerderij aan de Heuvelstraat zag er indrukwekkend uit, maar toch kwam daarna een stuk landweg, waarop de HH weer werden getest op hun kunde en kennis van het bevuilen met modder van de broeken. Achteraf kunnen we vaststellen dat de oefeningen daarin van de afgelopen tijd tot mooie resultaten heeft geleid; ook deze week. Daarna werd het tijd om weer door en over de Kerkeindse Heide te gaan. Bos, weidse grasvelden en zelfs wat heide wisselden elkaar af, terwijl de HH elkander op de hoogte brachten van jeugd(vakantie)ervaringen. In ineens was daar die kleine kudde geiten. Eerder hebben we al geklaagd over het feit dat we wel in kleuren, maar niet in geuren u deelgenoot kunnen maken van onze belevenissen. Ohohoh, wat een penetrante lucht weten geiten te creëren.
Om dat enigzins richting hun bezoekers goed te maken, werd een klein vechterstafereeltje opgevoerd. Op slinkse wijze wist een braamtak HH te verwonden, hetgeen tot enig bloedverlies leidde. Maar voordat we het zandpad hadden bereikt, was dat euvel reeds weer in goede banen geleid. Zonder verdere ongemakken bereikten we de terugbrengauto, die inmiddels veel gezelschap had gekregen. De verleiding was groot, maar de versnaperingen werden niet bij de abdij genuttigd. Bij het inmiddels aardig vertrouwde etablissement aan het Oude Havenhoofd in Oud-IJsselmonde lieten de Brandbokken en het bittergarnituur zich goed smaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten