Dag 1: Rotterdam, Dordrecht, Eindhoven, Maastricht (Amby), Eijsden

Vandaag was het hoogtepunt aangebroken en gekomen en derhalve was actie gewenst. Zoals reeds vooraf uitvoerig gememoreerd (al was het maar om onszelf eraan te herinneren) moest er redelijk bijtijds worden gehandeld.

Dat betekent in dit geval een volledig ander ritueel. De HH zouden n.l. hun hebben en houwen meenemen in een speciaal hiervoor bestemde rugzak. Die van HH bestond al even, die van HF was nieuw ingedragen en derhalve nog zo goed als nieuw. Ondanks eerdere verwachting bleek evenwel voor spullen van HH geen plaats zodat de kleinste van de twee toch alles alleen moest dragen. Door het gewicht was de verwachting gerechtvaardigd dat HH na deze tocht toch zo'n decimeter zou zijn gekrompen. (Gelukkig was besloten om de eerste etappe ook direct de kortste te laten zijn, dit vanwege verwachte aankomst rond 14 uur).

Het hoogtepunt bestond in deze in de jaarlijkse opwachting van meerdaagse weersverwachting en dito wandeling. Dat eerste was eerst behoorlijk aan de matige kant maar onze positieve inslag kan zoiets hebben. Vandaar dat er een gezamenlijke samenkomst zou plaatsvinden in Dordrecht. HH kon niet nalaten om een dwaalspoor uit te zetten en veel eerder dan verwacht in Dordrecht aan te komen. Aldaar bleek HF al aanwezig zodat de HH zich nog even in de ochtendzon konden opwarmen.
Warempel, daar stuurde de NS een hele trein voor de HH. Instappen dan maar, een niet stilte plek

zoeken en vervolgens de spanning onderling van ons afpraten. Eindhoven bleek een tussenstop maar dusdanig kort dat wij het zijn vergeten. Hoe dan ook, wij arriveerden in Maastricht en gingen op zoek naar een bus naar Amby, want de reis was tot nu toe veel te kort geweest. Wat bleek, een dergelijke bus bestond en was bereid tot HH-inname. Ook anderzijds werd voldoende luidruchtigheid ingeslagen en de chauffeur wees er nog maar eens op dat voorin de instap werd gereserveerd. Wat een klantenservice. Bij een ronddraai halte konden de meesten de bus verlaten en reden wij verder tot waar wij uitstapten. Toen bleek dat wij onze rugzakken ook bij ons hadden. Wat nu te doen? Meenemen dan maar. Dat laatste bleek gedurende het verloop van de reis een gelukkige keuze, nu leek het onzin.
Tja, loodzwaar bepakt gingen wij op pad. U zou kunnen zeggen dat als je weer terugloopt naar waar je zojuist vandaan kwam de zinloosheid der dingen al direct plaatsvond. Wij onderschrijven dit niet maar kunnen het ook niet ontkennen. Voor intime: de Maas heet hier Meuse.

Vooraf was besproken dat HH de plaatsnamen zou memoreren zo ook HF de verschillende hangrituelen. Via het mooie station kwamen wij aan de oever.
In tegenstelling tot eerdere wandelingen overstaken wij de meuse nu niet maar bleven aan de linkerzijde wandelen. Dat bleek een goede zet want de wandeling ging hier ook vanuit. Ach, welk een aangenaam verpozen. Eerst door Maastricht, daarna niet meer. Onderweg waren kleine natuurgebieden, zoals de Eijsder Beemden, woonplaatsen (Wij noemen bijvoorbeeld: Oost-Maarland) en wat andere zaken aanwezig die ervoor zorgden dat er voldoende zichtbaar was om iedere vorm van verveling de kop in te drukken. 
Het doel van deze eerste van vier etappes zou zijn:
Eijsden, voorzien van een veerpont, genaamd "De Cramignon", dagelijks tussen Eijsden en het Belgische Ternaaien (Lanaye), dat aan de overzijde van de Maas gelegen is. Deze veerdienst vervoert alleen fietsers en voetgangers. (bron: Wikipedia)
Wij kwamen hier aan en ploften onszelf neer op een terras genaamd: 

EETCAFÉ AON'T BAT

Aldaar namen wij bieren en en bittergarnituren. Aangezien het weer op de juiste wijze meewerkte ging het nu pas regenen. Tja, voordat teveel bierenthousiasme zou intreden werd besloten om op zoek te gaan naar ons eerste overnachtingsadres in Eijsden. Via een stichting vrienden op de fiets kunnen wandelaars ook overnachten. Wel eerst lid worden. 
Wij belden aan bij een huis met een dak. Aldaar woonden Ria en Jules en mochten wij na een grondige inspectie binnen treden. Aan alles was gedacht, zelfs de paraplu kreeg een eigen stek. Na kennismaking en uitwisseling van vaardigheden werden ons de kamers getoond. Aangezien deze wijze van elkaar helpen voor het eerst zou worden ervaren waren de verwachtingen hooggespannen. Nu, HF ging op de eerste (met eigen wastafel), HH moest door naar de tweede. Na acceptatie van het gebodene kon in overleg worden gekozen voor een eetgelegenheid. De HH hadden grote trek dus

werd Grieks eten haast een vanzelf keuze.
Voldaan ging het richting Ria en Jules die ook later op de avond thuis bleken te zijn. Na wederom goedgekeurd en akkoord bevonden konden wij moe maar voldaan het bed opzoeken. 
Nu eerst slapen, morgen zou een grote etappe volgen.