Van alles natuurlijk

Hoe is het mogelijk; HF rijdt naar HH om daar twee oren te krijgen en als klappen op diverse vuurpijlen ook nog eens twee Vrouwen van Capelle. U zult begrijpen, dat dat 1 van de mooiste ophalingen ter wandeling was. Daarnaast had HH in zijn goedgevigheid ook al een wandelingsroute uitgedokterd en wel deze: http://www.klikprintenwandel.nl/wandelroutes/tussen-natte-leije-en-hoge-heide . Nu was het alleen nog zaak om de beginplek op te zoeken. Met behulp van de aanwijzingen bij de informatie-afdeling van de route en een oude edoch vertrouwde tom-tom, kon aan die voorwaarde voldaan worden. Waren de HH hier al eerder? Jawel. Alleen het af te leggen tracé week destijds van de huidige. Goed, beginnen bij natuurcamping de Hoeven is zeker niet vervelend en ook al zouden er reeds bewandelde onderdelen zich voordoen; het geheel zat dan, voor de HH in ieder geval, weer in een nieuw jasje.

 Na de afgelopen weken veel stedelijke omstandigheden te hebben uitgekozen, konden we nu het buitengebeuren weer vol in ons opnemen. Heel slim, want anders zou de overgang naar de wandelvierdaagse van de komende week in Zuid-Limburg wel erg koud op het dak van de kermis vallen. Maar kom, nu ons maar even beperken tot deze wandeling en haar wetenswaardigheden. De HF-citroen naast en bij andere citroenen neergezet. Schoenendingen gedaan en moderne communicatie aangezet en op pad. Trekkersveld en Tipi voorbij en op naar de plas, waar de mama en haar zoontje volop van de natuur genoten. Over beukenlanen en daar was dan de Leije.

Vrolijk kronkelt zij door het landschap en zo liepen we het Ooievaarsnest binnen. HH, die de leidende rol had, gaf aan dat er volgens de routebeschrijving zo dadelijk een blauwe vlag tussen de boompjes zou moeten staan. Wat ook zich liet aanschouwen; genen blauwe vlag. Niet erg teleurgesteld, maar wel benieuwd naar de reden van de verdwijning liepen we naar de kruising. Tijdens eerder ging het toen rechts-, maar nu linksaf. Op naar de Regte Heide. Maar eerst HF nog even afwatering. Al keuvelend werden we plotsklaps getrakteerd op een blik van twee hertenogen. Overigens was de rest van het aardige dier ook aanwezig. Watervlug verdween ze terwijl de HH in volle euforie stiekum hoopten op een vastlegging middels foto. De dame in kwestie had andere plannen, maar haar aanblik staat in onze geheugens gegrift.

Aangekomen bij de Regte Heide ontstond ontmoetingen met mensen, dieren en een fruitboom met begeleiding. HH liet weten, dat het hem niet bekend was, dat fruitbomen konden wandelen. HF moest dat onderschrijven. Bij de vogelkijkhut moesten enkele bovenkledijstukken verdwijnen in respectievelijk rugzakken, aangezien de buitentemperatuur dat redelijk dwingend voorschreven. Waterinname en op naar de open heidevlakte. Uiteraard lagen de grafheuvels waar ze de vorige keer ook lagen. Eenmaal van de heide af, bleken de gedichten kubussen er ook nog te zijn. Tussendoor werden we nog gadegeslagen door jonge koeimevrouwen en zo langzamerhand begonnen de maagjes behoefte te krijgen aan vulling. En waar kan dat beter dan in de buurt van Riel. Enige aarzeling, maar toen gingen we in de schaduw zitten op de bank, die ter nagedachtenis aan Harm was geplaatst. Harm was blijkbaar een groot liefhebber van snelle auto's, las HF af aan de geparkeerde exemplaren. En dat terwijl Harm slechts acht jaar is geworden. Fijn gegeten en daarom weer door. De postbodemevrouw en HF waren het er over eens: het was mooi weer. Aan de rechterkant een uitstalling van Mercedes Benzen en links fors uitgevoerde paarden. Vreemd blijft dan wel, dat de straat daar Koestraat genoemd wordt. Maar vooruit dan maar. Nou ja zeg, daar zagen we de fruitboom weer. En nu nu niet wandelend, maar ze kan klaarblijkelijk ook nog zelfstandig fietsen.

De boor, die de hekmeneren benutten voor paalgaten kan volgens HH niet als tandartsboor worden aangewend. Nadat HF deze informatie goed in zich had opgenomen, begon dat behoorlijk op zijn darmen in te werken. De enige oplossing: bemesting van een klein stukje bos. Iets later zagen we, zoals HH scherp verwoorde, een meneer, die als zeebraman aangeduid kan worden. Zijn streepjestruitje gaf daarvoor aanleiding. Na een beetje verstopven kwamen we aan bij het Mariabeeld. HF kon daar, geheel volgens de regels, het etensafval van de beide HH achterlaten. Vlak bij het vennetje met de twee eenden en heul veul dansende vliegjes kreeg HH een geweldige ingeving. Als we de voorgeschreven route zouden aanhouden, zou zich herhaling van het begin voordoen, maar dan in tegengestelde richting. Nee, op naar de natuurbegraafplaats De Hoeven was het devies. Een groot stuk land troffen we aan, waar men verschillende soorten landschap heeft om de laatste rustplaats uit te zoeken. De HH wandelden over het terrein en kwamen toen tot de conclusie, dat een ge-effend pad terug naar de parkeerplaats niet aanwezig was.

Geen man overboord; aan de hand van GPS door bossages en langs akkervelden naar de droge sloot, wat het laatste obstakel zou zijn. HH met een mooie snoekduik en HF zeer doordacht naar de overzijde. HH even handjes wassen bij de natuurcampingwaterkraan. Mocht wel van de natuurcampingbeheermeneer. Andere dingen had hij liever niet, maar ja. De HH in de auto terug naar huis of, om preciezer te zijn, naar afsluithoreca. We boekten Leff Blond en Hoegaarden Wit zonder citroen, maar met bitterballen. De HF-citroen had aansporing nodig, maar met behulping was dat snel geregeld, zodat de HH voldaan en tevreden de dag een dag noemden.